Ξυπνήσαμε και «είδαμε μια άσπρη μέρα» επιτέλους, στην μίζερη και χλεμπονιάρικη ζωή μας. Με το που άνοιξα το παράθυρο, πρωί-πρωί, το σαγόνι μου πήγε να συναντήσει το στήθος μου. Ένα τοπίο κάτασπρο, σαν στολισμός μιας γιγάντισσας νυφούλας και τα σκοτεινά σημεία των σπιτιών και οι «λιλιπούτειοι» διαβάτες σαν στόλισμα στην περίτεχνη δαντέλα του νυφικού.
