Στα 480 π.Χ. ένας νεαρός πολεμιστής που γύρευε την δόξα στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, ήταν ο Αισχύλος ο μεγάλος μας τραγωδός, που συνέθεσε τον παιάνα «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα». Τους επικούς αυτούς στίχους και το νόημά τους άρπαξε ο Λοχαγός των Μασσαλιωτών επαναστατών Ρουζέ ντε Λιλ το 1792, όταν έμπαινε ελευθερωτής στο Παρίσι μαζί με 500 Μασσαλιώτες και συνέθεσε το «Allons enfants de la patrie, le jour de cloire est arrive» (Εμπρός, παιδιά της πατρίδας, η μέρα της δόξας έχει φτάσει...), που μετά από 38 χρόνια καθιερώθηκε η «Μασσαλιώτιδα» σαν Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας και ταυτόχρονα όλων των υπόδουλων και καταδυναστευμένων λαών του Κόσμου.
Δεν ξέρω αν οι Λίβυοι επαναστάτες το σιγοψιθύριζαν στα χείλη τους, δικαιωματικά όταν τους «σφυροκοπούσε» ο στρατός του Λίβυου Μονάρχη, αλλά σίγουρα δεν θα τολμήσει κανένας Γάλλος να το τραγουδήσει με υπερηφάνεια. Ίσως γιατί μετά από μισό αιώνα δεν είναι δυνατόν να περίμεναν να πρωτοστατήσουν σε «ιμπεριαλιστικές» ενέργειες χωρίς καν να έχουν την σημαία του ΟΗΕ, έστω για τα προσχήματα.
Έτσι σας «καλωσορίζω» σε μια νέα τάξη πραγμάτων ή μάλλον ξαναγυρνάμε πίσω στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, γιατί από τότε είχε να κάνει αποικιοκρατικό πόλεμο η Γαλλία. Η Γαλλία που από τότε μέχρι χθες είχε γίνει το καταφύγιο κάθε ανένταχτης ελεύθερης σκέψης, κάθε τάσης καλλιτεχνικής και το ορμητήριο δράσεων ειρήνης σ’ όλη την υφήλιο.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Λιβύη, ο Σαρκοζί έτρωγε τα νύχια του για να βρει «πάτημα» να δράσει. Το θεωρούσε μοναδική ευκαιρία, για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα ήθελε να τερματιστεί αυτή η κρίση, χωρίς να διαιωνίζεται γιατί θα προκαλούσε «κύματα» μεταναστών στην Γαλλία. Έτσι η όλη του προσπάθεια να απελάσει όλους, ιδιαίτερα τους σκουρόχρωμους, μετανάστες όλα αυτά τα χρόνια που κατέχει το Προεδρικό αξίωμα, θα πήγαινε στράφι.
Δεύτερον είναι η ιδανική στιγμή για να «πατήσει πόδι» η Γαλλία στη βόρεια Αφρική και στα πετρέλαια της Λιβύης. Γιατί με την πολιτική του Καντάφι και τις ετεροθαλείς και «παρά φύσιν» σχέσεις του με τον Μπερλουσκόνι, είχαν πετάξει την Γαλλία έξω από τα όποια οικονομικά συμφέροντα της περιοχής.
Τρίτον έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρει η Γαλλία «πεδίον μάχης λαμπρόν» για να ανακτήσει κάποιο κομμάτι από την χαμένη της υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια που χάθηκε «ζωσμένη» στο άρμα της Μέρκελ, να ακολουθεί σαν ιπποκόμος, στις πολιτικοοικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης.
Τέταρτον και πιο προσωπικό θέμα είναι η ενδεχόμενη επανεκλογή του Σαρκοζί στον Προεδρικό θώκο το 2012. Το αντίπαλο δέος που απαντά στο κάλεσμα του ονόματος Ντομινίκ Στρος Καν, σοσιαλιστής και επικεφαλής του ΔΝΤ, έχει κερδίσει ανέλπιστες δάφνες στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις, εκεί που άλλοι «νιαούριζαν» σαν γατάκια, ήταν ο μόνος πολιτικός που αντιτάχτηκε σθεναρά στην Μέρκελ, την νέα «σιδηρά κυρία» της Ευρώπης.
Πέμπτον και πιο σημαντικό για όλους μας είναι η ιδιαίτερη αποστροφή των ΗΠΑ και η απροθυμία της να επέμβει σαν «πλανητάρχης» στα «εν οίκω» άλλης χώρας. Πρέπει να τονίσουμε αυτή την αλλαγή στάσης στον «ιμπεριαλισμό» της Αμερικής και ιδιαίτερα στον επικεφαλής του «Λευκού Οίκου», τον Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα.
Μάλλον λίγες είναι οι μέρες του στο «οβάλ» γραφείο και εγώ τουλάχιστον τρέφω κάποιες επιφυλάξεις και για τις βιολογικές του μέρες. Το θεωρώ απίθανο τα «πολεμοκάπηλα σκυλιά» της Ουάσινγκτον του τύπου Ρίτσαρντ (Ντικ) Τσένι, να αφήσουν αλώβητο τον Ομπάμα που άφησε τους Γάλλους να «γευτούν το πρώτο αίμα».
Ο καιρός θα δείξει αν η Αμερική έχει γυρίσει σελίδα στον παγκόσμιο χάρτη κι αν άρχισε να διδάσκεται ιστορία ή απλώς το ότι πρόκειται για δράσεις σε Αφρικανική χώρα αποτελεί αιτία «μη πόλεμου» για τον Αφροαμερικανό 44ο Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 19.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου