Δεν υπάρχει όχι μόνο άνθρωπος αλλά ούτε πέτρα κι ούτε φράκτης που να μη ξέρει για τον σεισμό και για το τσουνάμι που «χτύπησε» την περασμένη Παρασκευή 11 Μαρτίου την Ιαπωνία, καθώς και για τις «εκρηκτικές» συνέπιες που είχε στους πυρηνικούς αντιδραστήρες του ηλεκτρικού εργοστασίου της Φουκουσίμα.
Εντάξει το εμπεδώσαμε, μάθαμε και για τις διαβαθμίσεις, της εξάβαθμης κλίμακας των τσουνάμι και για την επτάβαθμη των πυρηνικών ατυχημάτων. Για τις κλίμακες των σεισμών σε Ρίχτερ το είχαμε στα «sos» από τις προηγούμενες «εξεταστικές».
Φτάνει είδαμε όλοι μας ζωντανά κορμιά να χάνονται στα νερά και ελεύθερες ψυχές να εγκλωβίζονται κάτω από τα χαλάσματα. Είδαμε όλοι μας την νεαρή Γιαπωνέζα να προσπαθεί να σώσει μια οθόνη Η/Υ μέσα στην «Κόλαση του Δάντη» και τον ταλαίπωρο Γιαπωνέζο να παριστάνει το κεραμίδι στην σκεπή του σπιτιού του που ταξίδευε.
Συγκλονιστήκαμε, μας «σηκώθηκε» η τρίχα μ’ όλα αυτά που είδαμε, αλλά από την άλλη δοξάζαμε από μέσα μας τον Θεό που δεν έχει συμβεί σε μας. Όχι δεν το είπε κανένας φωναχτά, δεν βγήκε κανένας στα τηλεοπτικά παράθυρα , ούτε παπάς (έχω κάποιους στο νου μου, που «διδάσκουν» την αγάπη), ούτε δημοσιογράφος που να τόλμησε το απονενοημένο.
Όμως μη μου πείτε πως από μέσα σας όλοι μας δεν βγάλαμε τον αναστεναγμό της ανακούφισης;
« Ουφ, πα-πα-πα τί κακό ήταν αυτό! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να συμβεί σε μας...»
Αυτά τα λόγια αν δεν ειπώθηκαν κατά λέξη, τότε βγάλτε τα εισαγωγικά, όμως το νόημα παραμένει μέσα σ’ αυτά και το ξέρετε. Άλλωστε πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί το μένος της «δημοσιογραφίας» στο θέμα και προ πάντων στην πυρηνική καταστροφή;
Από το πρωί στα «κανάλια», όλες αυτές τις τέσσερις μέρες, παίζουν οι όποιοι σεισμολόγοι και πυρηνικοί επιστήμονες υπάρχουν στην επικράτεια αλλά και στην αλλοδαπή, αρκεί να κάνουν χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Σ’ όλες τις εκπομπές από τις πρωινές «χασμουριάρες» ειδήσεις, στα «ραχάτια» του κους- κους των «άστρων» (βρε ούτε μία δεν πέτυχε την καταστροφή), στις μεσημεριανό-απογευματινές σεξοκωμωδίες των υπονοουμένων του «μόντελινγκ» και του «λάιφσταϊλ», ακόμα και στους βραδινούς σχολιασμούς των ειδήσεων, γιατί ειδήσεις δεν τις λες, οι ίδιοι και οι ίδιοι γεμίζουν τα «παράθυρα» στις οθόνες μας να λένε τα ίδια και ξανά πάλι τα ίδια και προς τιμή τους όλοι να συμφωνούν στην αδικαιολόγητη ανησυχία των «δημοσιογράφων».
Ψάχνουν σαν τρελοί, οι υπεύθυνοι της ενημέρωσης, σ’ όλα τα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, κάποιον να τους πει πως υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Ξεκίνησαν από καθηγητές, ομότιμους και εν ενεργεία, πέρασαν σε αναπληρωτές καθηγητές, μετά σε επίκουρους και τέλος σε λέκτορες μήπως και βρουν κάποιον να τους κάνει τη χάρη. Αν τύχει και κάποιος πει ένα «αλλά» πέφτουν σαν κοράκια να το μεταφράσουν και λένε ό,τι του κατέβει του καθενός.
Το αποκορύφωμα είναι τα «τοπικά κανάλια» που σαν κακέκτυπα των Αθηνών, μιμούνται τους καταστροφολόγους με «τηλεφωνικά παράθυρα» (μικρό το «μπάτζετ» γαρ) και καλούν όποιον θυμούνται «ειδικό» για να αναλύσουν το «φαινόμενο». Μα είναι δυνατόν να ελπίζουν πως έτσι θα αποκτήσουν τηλεθέαση; Μήπως έχουν πάρει στραβά τον ρόλο τους; Τόσα θέματα της καθημερινότητας υπάρχουν που απασχολούν τον μικρόκοσμο μας, ας τα πιάσουν.
Αυτοί οι ίδιοι δηλαδή, θα περίμεναν από το «τοπικό κανάλι» να ενημερωθούν, για κάποιο θέμα παγκόσμιο; Έλεος, νισάφι.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 15.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου