Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Αν δεν σπάσεις αβγά δεν κάνεις ομελέτα

     Φάνηκε στο βάθος το δραματικό μέλλον της χώρας. Δυστυχώς ο προσδιορισμός «δραματικό» για το μέλλον της χώρας είναι, πιστέψτε με, ο επιεικέστερος που θα μπορούσε να απεικονίσει, αυτό το ας πούμε μέλλον, που διαγράφεται μπροστά μας.
           Πριν από μερικά χρόνια, δώδεκα για την ακρίβεια, είχα μια συνάντηση και συζήτηση, χωρίς κάτι να μας προδιαθέτει τότε, με έναν ομόλογό και ομοιόβαθμο μου του νεοσύστατου τότε καπιταλιστικού Βουλγαρικού Κράτους.




           Αιτία της συζήτησης με τον Βούλγαρο, Ελληνικής καταγωγής σε άπταιστα Ελληνικά, ήταν η προσφορά μου, λόγω της γνωριμίας μας, κάποιου ανταλλακτικού για το αυτοκίνητό του TOYOTA starlet, από τα πρώτα μη Κουμουνιστικά που κυκλοφόρησαν στην Βουλγαρία, που αν και ήταν μικρό και φτηνό, ωστόσο ήταν δυσεύρετο και πανάκριβο για το βαλάντιο του. Στην Ελληνική αγορά κόστιζε 1350 δρχ., ένα κυλινδράκι φρένων για την ακρίβεια.
           Η συζήτηση μας ήρθε, όπως ήταν αναμενόμενο, στις αποδοχές και στο κόστος ζωής, που είχαμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητά μας. Εκείνη την εποχή οι απολαβές μου ήταν, αν τις μετατρέψουμε σε δολάρια για την διευκόλυνση της κουβέντας, περίπου 1200 $, ενώ του ομόλογού μου Βούλγαρου σε 75 $.
           Αιφνιδιάστηκα δεν το κρύβω, γιατί ήξερα ότι έχουμε μεγάλη διαφορά στις απολαβές αλλά όχι τόσο μεγάλη, αυτός όμως τον ένοιωσα να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Το δικαιολόγησε όμως ότι αυτό μπορεί το Κράτος και αυτό κάνει και «όταν μπούμε για τα καλά στο παιχνίδι, τότε θα αλλάξουν και οι πληρωμές μας» Μοιρολατρική μεν αλλά και ρεαλιστική η άποψη του Κρίστο.
           Αυτή την συζήτηση την θυμήθηκα σήμερα το πρωί, όταν έμαθα από μια συζήτηση στην παρέα μου, για κάποιον που έφυγε από την Ελλάδα και άνοιξε μια επιχείρηση κρεάτων (αιγοπρόβατα) στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης, δηλαδή της Τουρκίας. Σαν δικαιολογία πέρα από τα όλα όσα μπορεί να φανταστεί ο καθένας ήταν βέβαια και η οικονομική δαπάνη και το κόστος παραγωγής.
           Να σκεφτείς, μου είπε, ότι «τον διευθυντή που έχω σαν υπεύθυνο και πληρώνω του δίνω 250 € τον μήνα και μου κάνει τεμενάδες. Μπορεί κάπου-κάπου να παίρνει και κανένα κιλό κρέας για το σπίτι αλλά και αυτό είναι εν γνώσει μου. Άσε μη σου πω πόσα παίρνουν οι εργάτες...»
           Σκοτείνιασα, ήρθε η δική μου σειρά να ψάχνω να βρω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Με λίγα λόγια, μετά από το πρώτο σοκ, άρχισα να βλέπω «λύσεις» στο Ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Τα δύο αυτά παραδείγματα, από δύο διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές κουλτούρες, με διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές αλλά με ένα κοινό αντικειμενικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την συμπόρευση με το «Δυτικό» άρμα, στην ελεύθερη αγορά και στον Καπιταλισμό, οδηγούν τη σκέψη στο πόσο λάθος έχουμε διαβάσει, αν έχουμε διαβάσει και μεταφράσει τις αρχές του σύγχρονου Καπιταλισμού.
           Ίσως να έχει ειπωθεί πολλάκις, ίσως και να «έχει μαλλιάσει η γλώσσα» κάποιων, αλλά πρέπει να το ξαναπούμε.
           Δεν μπορείς να καταναλώνεις περισσότερα από ό,τι παράγεις ες αεί. Δεν μπορείς να ζεις με δανεικά και να ξοφλάς τα δάνεια με άλλα δανεικά. Κάποια στιγμή θα «ψοφήσει» η αγελάδα που μας δίνει το γάλα και αν δεν έχεις φροντίσει για εναλλακτική διατροφή, θα πας από ασιτία.
           Αν η Χώρα έχει την δυνατότητα να καταναλώνει, για παράδειγμα, 100 δις τότε πρέπει να μειώσει τα έξοδά της στα 50 δις άμεσα, για να μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Όταν καταφέρει να αποπληρώσει τα χρέη της τότε θα μπορεί σταδιακά να φέρει στα 100 δις τα έξοδά της (ισοζύγιο) αλλά ποτέ πάλι στα 150 ή 200 δις που είναι σήμερα.
           Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί μόνο με επιθετική οικονομική τακτική και μόνο με Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Άμεσα, από το επόμενο ξημέρωμα, ό,τι τιμάται σε 1€ αυτόματα να μετατρέπεται σε 0,50€. Όταν λέμε ΟΛΑ, εννοούμε ΟΛΑ. Μισθοί, τρόφιμα, καύσιμα, υπηρεσίες ακόμα και δάνεια που έχουν συναφθεί στο παρελθόν.
           Όσα προϊόντα μπορούν να αντέξουν αυτήν την πίεση, θα παραμείνουν στην αγορά και όσα δεν θα μπορούν, κυρίως τα εισαγόμενα, θα μας κουνήσουν μαντίλι. Αυτόματα το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών θα βαφεί πράσινο και το δελεαστικό μεροκάματο θα γίνει πόλος έλξης για όλες τις ξένες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Θα γυρίσουν όλες οι δουλειές που έφυγαν στα υπόλοιπα Βαλκάνια και τα Ελληνικά προϊόντα θα γίνονται ανάρπαστα στην παγκόσμια αγορά.
           Άμεσο αντίκτυπο στον Έλληνα πολίτη δεν θα έχει, γιατί όσο κόστιζε (ποσοστιαία) η ζωή του μέχρι χθες τόσο θα κοστίζει και αύριο. Είναι απλό για να το καταλάβουμε. Για παράδειγμα: αν κάποιος παίρνει σήμερα 1000€, με τα χρήματα αυτά μπορεί να προμηθευτεί 1.175 καρβέλια ψωμί (0,85€ το ένα), αύριο με 500€ πάλι θα μπορεί να προμηθευτεί 1.175 καρβέλια με 0,425€ και το ίδιο για όλα τα προϊόντα, μόνο που θα πρέπει να ξεχάσουμε τις Μερσεντές, BMW, Καγιέν και τα 4Χ4 που έχουν κατακλύσει τους Ελληνικούς δρόμους, ακόμα και από μισθωτούς των 1500€, ελέω δανείων.
           Μέσα σε μια πενταετία (ούτως ή άλλως παραπάνω θα περιμέναμε με τα «μνημόνια» 2, 3 ή 5) θα έχει επανέλθει η Ελλάδα δριμύτερη στον παγκόσμιο στίβο, όπως έχει κάνει πολλάκις, αφού πάντα σαν Φοίνικας αναγεννιέται από τις τέφρες της, αιώνες τώρα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και πρέπει να το αποπληρώσουμε δεν χωράει το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» στα παιδιά μας.

       Βασίλης Α. Βαφιάδης
          Σέρρες, 15.6.2011
          vafvas@yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου