Θυμάστε την Ελληνική ταινία του 1973 του Κώστα Καραγιάννη με τον Κώστα Βουτσά: «Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς»; Θυμάστε τους διαλόγους; Θυμάστε τις αλήθειες που ξεστόμισε ο Κώστας Βουτσάς σαν μαύρος υπηρέτης Μωχάμετ, για τις αιτίες του ξεριζωμού από την πατρίδα του;
«- Ήρθαν κάποιοι λευκοί και μας είπαν πως δεν ζούμε καλά και ότι αυτοί θα μας σώσουν. Να όλη μέρα δουλειά και ξύλο το Μωχάμετ.
- Μετά ήρθαν άλλοι και μας είπαν: Αυτοί δεν σας έσωσαν καλά, εμείς θα σας σώσουμε πιο καλά. Να, πάλι ξύλο το Μωχάμετ...
- Μετά ξανάρθαν οι προηγούμενοι για να μας ξανασώσουν και πάλι ξύλο πιο πολύ πάλι το Μωχάμετ...»
Δεν είναι απαραίτητο, αν ζούσε ο Κώστας Καραγιάννης σήμερα, να χρησιμοποιούσε για ήρωα του τον Μωχάμετ. Ένα όνομα Κώστας, Βασίλης, Γιώργος ή Δημήτρης θα αρκούσε να καλύψει τις ανάγκες του σεναρίου.
Σχεδόν σαράντα χρόνια, η ίδια καραμέλα και δεν λέει να λιώσει. Την πιπιλάνε, την πιπιλάμε αλλά τίποτα αυτή κάθε λίγο και λιγάκι, φέρνει τις τούμπες της στο στόμα και σαν τον Φοίνικα, ξεπροβάλει άθικτη για νέο γύρο πιπιλίσματος.
Πότε Ζάππειο 1-2-3 ή 23, πότε ΔΕΘ και πότε μπαλκόνια, το τί μας έχουν υποσχεθεί, όλοι αυτοί που ΕΜΕΙΣ τους δώσαμε το δικαίωμα, να μας γελούν και να κλέβουν το αλεύρι από το ψωμί και τ’ αλάτι από το παστό, αν ήταν δυνατόν να τα θυμηθούμε, θα είχαμε από μόνοι μας αυτοκτονήσει, χωρίς να περιμένουμε άλλους να μας «σώσουν».
Αλλά πάλι μέσα μας, πολύ μέσα μας θέλουμε να πιστεύουμε πως μπορεί να φταίνε κάποιοι ξένοι και ταλαντευόμαστε μη μπορώντας να κατασταλάξουμε και να αποδώσουμε τις ευθύνες 100%.
Πάντα στο παρελθόν οι Έλληνες όποτε είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιον εχθρό, τον αντιμετώπιζαν «εκ του συστάδην» και πάντα πρόσωπο με πρόσωπο. Το μέγεθος, η δύναμη και οι επιρροές του αντιπάλου ποτέ δεν υπήρξαν πρόσχημα για την γενναία Ελληνική ψυχή και «δίνονταν» στον υπέρτατο αγώνα μέχρι την «τελευταία ρανίδα του αίματός τους».
Τώρα όμως, με ποιον να τα «βάλει» η «γενναία Ελληνική ψυχή»; Κιότεψε; Ίσως, πάντως σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, ο κόσμος στρέφεται στα Θεία. Ήδη μου κτύπησε το κουδούνι της πόρτας μια «Θεϊκή Αντιπροσωπεία», για να μου επιστήσει την προσοχή στα αίτια που ο Θεός μας δοκιμάζει...
Όπου φτώχια και μιζέρια η δεισιδαιμονία, ο ρατσισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να καρπίσουν.
Ασύμμετρη απειλή. Όρος σύγχρονος που δεν αναφέρεται σε ανικανότητες διοίκησης, όπως το παράδειγμα του 2007 με τον τότε Υπουργό κ. Πολύδωρα. Είναι ο όρος που αντιπροσωπεύει, αυτή τη στιγμή κάθε Έλληνα που δεν ξέρει πού να ρίξει τις ευθύνες και με ποιον να τα «βάλει».
Με Έλληνες, με ανθέλληνες σαν όντως «Έθνος ανάδελφον» ή ακόμα με τον ίδιο μας τον εαυτό; Μάλλον το τελευταίο το βλέπω πιο αληθινό, αν και η αυτοκριτική είναι ξένη προς τον Έλληνα.
Πάντα όμως πρέπει η μέρα μας να κλείνει με αισιοδοξία και αν δανειστώ από το «’Όσα παίρνει ο άνεμος» τα λόγια της Σκάρλετ Ο Χάρα: «Αύριο, είναι μία άλλη μέρα.», τότε μόνο η αισιοδοξία μπορεί να τρέφει τα όνειρά μου και τα λόγια του «εν δυνάμει» Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την θέση του πρώην Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, στην αυριανή Κυβέρνησή του, είπε «θα χρειαστώ κάθε άποψη και εμπειρία του κ. Καραμανλή».
Πάνε τα όνειρα, πάει και η αισιοδοξία. Πάλι ανήσυχο ύπνο θα κάνω και θα τρέμω στην ιδέα πως θα ξαναξημερώσει.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 19.9.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου