Ξέρετε πολλές φορές, όπως οι περισσότεροι, αναρωτήθηκα «Quo Vadis» Βασίλη ή μάλλον πού πας Έλληνα; Βέβαια ποτέ μου δεν πήρα μια απάντηση που να μπορεί να σταθεί στη λογική του μέσου νου, που νομίζω πως δικαιωματικά έχουμε όλοι μας.
Δεν έχουν περάσει παραπάνω από τρία χρόνια που έχω αρχίσει να παίρνω απαντήσεις, στις φιλοσοφικές αυτές ανησυχίες μου. Απαντήσεις που μου έχουν ανοίξει διάπλατα έναν άλλο ορίζοντα, στο να αντιλαμβάνομαι και να εμπεδώνω την ανθρώπινη φύση και ιδιαίτερα τον Έλληνα.
Με μία λέξη, το μυστικό βρίσκεται στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ούτε μπορεί να είναι υποκειμενική. Η αλήθεια είναι ότι κάθε πρωί ξημερώνει, ότι μετά την ζωή είναι ο θάνατος και ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Από όποια πλευρά και να τα κοιτάξει κάποιος αυτά δεν αλλάζουν. Μπορείς να τα περιγράψεις διαφορετικά, να τα χρωματίσεις ποιητικά ή ακόμα και να τα εμπλουτίσεις με όρους, αλλά η ουσία της αλήθειας δεν αλλάζει, ούτε δέχεται παραποιήσεις γιατί τότε δεν θα είναι αλήθεια, απλά θα είναι ένα ψέμα.
Αρχή έγινε για μένα από το ποδόσφαιρο, όταν απαρνήθηκα τις «οπαδικές» μου παρωπίδες και άρχισα να βλέπω το κάθε τι που είχε συμβεί κι από την πλευρά του «αντιπάλου», πριν αποφανθώ αν ήταν ή δεν ήταν ένα άδικο σφύριγμα. Έβαλα τα μάτια μου στο πρόσωπο του αντιπάλου και άρχισα να βλέπω τα πράγματα κι από το δικό του μετερίζι, με το ερώτημα «αν ήμουν εγώ στη θέση του, πώς θα έβλεπα το συγκεκριμένο περιστατικό;».
Όλα δια μαγείας άλλαξαν μπροστά μου. Ένας άλλος κόσμος, ξένος στα ήθη και στις συνήθειες μου ανοίχτηκε μπροστά μου. Γαλήνεψα ποδοσφαιρικά, σε τέτοιο σημείο που οι οικείοι μου αναρωτιούνταν αν είχα αλλάξει ποδοσφαιρικές προτιμήσεις.
Έτσι τα τελευταία δύο χρόνια πήρα την μεγάλη απόφαση, την εμπειρία που είχα από το ποδόσφαιρο, να την εφαρμόσω σ’ όλες τις στιγμές της ζωής μου. Στιγμές και βιώματα οικογενειακά, κοινωνικά και πολιτικά που απασχολούν την καθημερινότητα μου και είναι πολύ πιο ουσιώδη από την ελαφρότητα ενός «χόμπι», σαν το ποδόσφαιρο.
Στην οικονομική αυτή δυσπραγία που έχει περιέλθει η Χώρα, οι ευθύνες είναι πολλές και πολυδιάστατες και η κατανομή τους ανισομερής. Αυτό σαν την μία και μοναδική αλήθεια. Η απόδοση των ευθυνών θεωρείται από πολλούς άδικη και προκλητική και έχουν δίκιο. Το δίκιο είναι όντως υποκειμενικό, αφού ανάλογα από πού θα το κοιτάξεις προκύπτει και κάποιο «δίκιο», έτσι για να βρει εφαρμογή και το ότι «όλοι έχουν δίκαιο». Ή αλήθεια όμως απέχει παρασάγγας και το ξέρουμε όλοι μας, άσχετα αν δεν το παραδεχόμαστε, γιατί αντιτίθεται στο δίκιο μας.
Όπως όμως και να έχει, αυτή είναι η «αλήθεια» του Έλληνα. Κοντόφθαλμη και παρωπιδική που ποτέ δεν βγαίνει από το εμβαδόν του προσωπικού και οικογενειακού ασύλου ή έστω του τοπικισμού που χαρακτηρίζει κάθε Έλληνα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, της οικονομικής βοήθειας της Χώρας, από τους «εταίρους» του ΔΝΤ και της ΟΝΕ, έχει διαστρεβλωθεί τόσο που μόνο ο Γόρδιος Δεσμός θα μπορούσε να του αντιπαρατεθεί.
Πικάρουμε τους «εταίρους» μας για ανθελληνικό μένος και βλέπουμε παντού εχθρούς και κατακτητές που επιβουλεύονται ακόμα και την τελευταία σπιθαμή της Ελληνικής κυριαρχίας, χωρίς να μπούμε στον κόπο να αναρωτηθούμε πώς νοιώθουν αυτοί για μας.
Ή Ιταλία για παράδειγμα, δανείζεται χρήματα από τις «αγορές» μα επιτόκιο 5,85% (τελευταίος δανεισμός) και από αυτά τα χρήματα πρέπει να δανείσει την Ελλάδα με επιτόκιο 3,5%. Φαντάζεστε πώς νοιώθει ο Ιταλός πολίτης, όταν ανακοινώνει η Ιταλική Κυβέρνηση μείωση μισθών και απολύσεις, για να ανταπεξέλθει η Ιταλία στο παθητικό που ενισχύεται και από την Ελλάδα;
Δεύτερο παράδειγμα η Σλοβενία. Η Σλοβενία συμβάλει κι αυτή με χρήματα στις δόσεις «σωτηρίας» της Ελλάδας, στο ποσοστό που της αναλογεί. Φαντάζεστε τον Σλοβένο πολίτη, με μέσο μισθό του Δημοσίου τα €500, να του ανακοινώνονται οικονομικά μέτρα για να πληρωθούν οι Έλληνες Δημόσιοι Υπάλληλοι που έχουν μέσο μισθό τα €900-1000;
Τρίτο παράδειγμα και πιο «καυτερό» και οδυνηρό για πολλούς από εμάς, η Ελλάδα. Φανταστείτε μετά από 10-15 χρόνια για παράδειγμα, την Ελλάδα να έχει ξεπεράσει, λέμε τώρα, τον Γολγοθά και να έχει βγει από το «Μνημόνιο». Θα πρέπει όμως να ενισχύσει από το υστέρημά της, την Αλβανία ή τη Βουλγαρία μέλη του ΔΝΤ, με χρήματα που δεν θα της περισσεύουν αλλά με αναγκαστική μείωση των μισθών και με απολύσεις των εργαζομένων της, γιατί η «εταίρος» Αλβανία ή Βουλγαρία ή Σκόπια (όπως και να λέγεται), θα έχουν περιέλθει σε κατάσταση οδυνηρή, σαν αυτή που είναι τώρα η Ελλάδα.
Προβλέπω ότι θα πάρουν τα λάβαρα και τους μεγαλόσταυρους οι Δεσποτάδες και οι «Ελληναράδες» και θα ξεχυθούν σε δρόμους και πλατείες αφορίζοντας όλα τα μέλη της τότε Κυβέρνησης, που θα έχει υπογράψει την ενίσχυση των γειτόνων μας μέλη του ΔΝΤ.
Μπορούμε να καταλάβουμε τώρα, ποια είναι η αλήθεια και ποια τα δίκια του Έλληνα; Μπορούμε να καταλάβουμε πώς νοιώθουν όλοι αυτοί που συμβάλουν από το υστέρημά τους στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, ενώ εμείς το σκεφτόμαστε ακόμα;
Δεν έχει καμιά πρακτική σημασία αν είναι σωστό το πρόγραμμα ή όχι, αφού δεν υπάρχει προηγούμενο σε παγκόσμιο επίπεδο και για πρώτη φορά συμβαίνει σε χώρα που είναι ενταγμένη σε ενιαίο νόμισμα. Δεν υπάρχει «μοντέλο» για μελέτη, αφού εκεί που θα μπορούσε να είχε συμβεί ήταν μόνο η ΗΠΑ, που έχει αντιμετωπίσει παρόμοια περιστατικά «εκ των ενόντων».
Οπότε, όποιες άλλες φωνές ακούγονται, έχουν σαν μόνο γνώμονα την υστεροβουλία και τον λαϊκισμό που μας οδηγεί στην απομόνωση σαν την Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 3.10.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου