«Δεν μπορώ πια να ασκώ την παιδιατρική μου, με τον τρόπο που της αρμόζει και με το σεβασμό απέναντι στους μικρούς μας ασθενείς και τους γονείς του. Κι αυτό θέλει η διοίκηση. Να λυγίσουμε και να αλλοτριωθούμε, όπως οι ίδιοι και να πουν με στόμφο, πως είμαστε τα ίδια κουμάσια με αυτούς», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Βελιώτης στην επιστολή του.
Αναλυτικά η επιστολή:
«Αξιότιμοι συμπολίτες μου,
Πριν μερικούς μήνες, έχοντας κατά νου τις ίδιες σκέψεις και τα ίδια συναισθήματα, απευθύνθηκα στον κο υπουργό Υγείας, με σκοπό να γίνω το εφαλτήριο, για να συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της σημερινής κατάστασης, προσπαθώντας να αγγίξω τα όποια υπολείμματα ανθρωπιάς του έχει αφήσει η άσκηση της εξουσίας. Δεν ανήκω στους ρομαντικούς ουμανιστές, ώστε να προσδοκώ κάτι από ένα πειθήνιο εκτελεστικό όργανο, που θεωρεί τον εαυτό του ότι ανήκει σε αυτούς που κυβερνούν, στην ντόπια ελίτ, ενώ ο λαός είναι ένα κοπάδι προβάτων.
Ουσιαστικά και τότε και πολύ περισσότερο τώρα, προσδοκώ στην ευαισθητοποίηση του κάθε πολίτη αυτής της χώρας, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τη δική μου αλήθεια, τη δική μου πραγματικότητα και αφού τον «βάλω στο πετσί μου», να αναλογιστεί το μέγεθος του προβλήματος και να αποφασίσει για το μέλλον του, χωρίς να δειλιάσω μπρος σε αλήθειες, αλλά και χωρίς να προβώ σε κομπορρημοσύνες και ταρτουφισμούς, σπάζοντας προσωρινά τη σιωπή μου, μια σκόπιμη σιωπή, ως τη μόνη τίμια απάντηση στα δεινά των συνανθρώπων μου.
Ως νοσοκομειακός ιατρός (η ειδικότητα του παιδίατρου έχει τη βαρύτητα της), εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς που σηκώνει στις πλάτες της τις υπαρκτές και πολλές αμαρτίες των προηγούμενων νοοτροπιών, που δυστυχώς σε μια προνομιούχα μειοψηφία επιβιώνουν ακόμα (χρηματισμός, σχέσεις οικονομικές με τις φαρμακευτικές εταιρίες, νεποτισμός, ανάγωγη συμπεριφορά, κακή άσκηση της τέχνης μας κ.τ.λ.), φώναζα με όσο σθένος είχα πως δεν αντέχουμε άλλο, γινόμαστε επικίνδυνοι και είναι θέμα λίγων μηνών να καταρρεύσουμε και μαζί με μας όλο το ΕΣΥ.
Δεν έγινα δυστυχώς πιστευτός και αρχικά θεωρήθηκε ως ένα συνδικαλιστικό τέχνασμα άσκησης πίεσης στη διοίκηση, για να μη χάσουν οι ιατροί τα κεκτημένα τους. Γιατί να πέσετε τόσο έξω. Δεν μπορείτε να διακρίνετε το ψέμα από μια ειλικρινή και τίμια φωνή; Δεν το πίστεψε ο διοικητής, γιατί δεν ήθελε ποτέ να το πιστέψει, μιας και διοικεί νούμερα, ισολογισμούς και είναι ο πιο φανατικός υποστηρικτής της τρόικας, έχοντας ως σκοπό του να βάλει σε τάξη τους «τεμπέληδες ελληναράδες και χαραμοφάηδες ιατρούς του ΕΣΥ».
Αυτός δε θα το πιστέψει συμπολίτη μου και μου είναι πραγματικά αδιάφορο. Άλλο είναι το στρατόπεδό του. Αλλά εσύ, με τη καρδιά τον δικαιώνεις στα καφενεία και στα κομμωτήρια, τονίζοντας με έμφαση «τους έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, για αυτό διαμαρτύρονται οι παλιοφακελάκηδες, που άμα δεν έχεις λεφτά πεθαίνεις». Και μόνο για μια τέτοια κουβέντα θα ήθελα να ακούσεις και μένα και μετά αποφάσισε για το μέλλον μου, το μέλλον των παιδιών μου, αλλά και το δικό σου μέλλον.
Δυστυχώς, δε με πίστεψαν και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, τίμιοι και λογικοί άνθρωποι, θεωρώντας ότι υπερβάλλω (στο ότι δεν αντέχουμε περικοπές στο ανθρώπινο δυναμικό) και όλο και κάποια εξοικονόμηση μπορεί να γίνει. Με θεώρησαν ένα αριστερό συνδικαλιστή που στόχο έχει την προβολή του και μόνο. Ένας από τους ουσιαστικούς λόγους παραίτησης μου είναι γιατί σιχαίνομαι αυτή την παρακμή του δήθεν συνδικαλισμού των ημερών μας και δε βρήκα καλύτερο τρόπο να το διατρανώσω.
Δυστυχώς, η δυσπιστία και η αλλοτρίωση στην εποχή μας είναι οι κυρίαρχοι των ανθρώπινων σχέσεων, που έχουν μετατραπεί σε σχέσεις συμφέροντος. Εννοείται πως ούτε η 4η ΥΠΕ, ούτε το υπουργείο συγκινήθηκε από τις επιστολές μου, τα φαξ και τα τηλεφωνήματα που τους απέστειλα. Για την κεντρική διοίκηση ήμουν μόνο μια προσωρινή παραφωνία, ανάξια λόγου για αυτούς τους σημαντικούς ανθρωπίσκους, που επιστράτευσαν τα τοπικά στελέχη διοίκησης για να με μηδενίσουν ως εμπόδιο στη «σωτήρια « πολιτική τους. Τέλος, ούτε οι πλειοψηφία των συναδέλφων μου με πίστεψε, χωρίς να ξέρω τους λόγους, μόνο να εικάζω μπορώ. Δεν είναι, όμως, ώρα για εικασίες.
Οι ίδιοι πίστεψαν πως με τις δικές τους επαφές, πιπιλίζοντας το τροπάρι του μόνιμα αδικημένου νομού και μέσω των βουλευτών θα βρούνε λύση. Από ποιους βουλευτές, που οι άνθρωποι πιστοί στην κομματική γραμμή νομοθέτησαν το χάλι στο οποίο καλούμαστε να δουλέψουμε. Πρόκειται για μία τακτική που δεν την υιοθέτησα (να γλείφω για βουλευτική ελεημοσύνη), θεωρώντας τη αναχρονιστική και που με οδήγησε σε ουσιαστική ρήξη με το συνδικαλιστικό κατεστημένο, όχι μόνο των εν ενεργεία συνδικαλιστών, αλλά και των συναδέλφων μου που θεωρούν πως χτυπώντας το χέρι, υψώνοντας τη φωνή και διαπραγματευόμενος με την εξουσία θα δώσεις λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα. Δυστυχώς, αγνοείται το πολυποίκιλο και αλληλοσχετιζόμενο της παγκοσμιοποιημένης μας εποχής. Ξεχνούν πως η λύση βρίσκεται μέσα μας. Όταν ο λαός φοβάται την εξουσία γίνεται μάζα, όχλος, που άγεται και φέρεται. Αν, όμως προκαλεί φόβο στην εξουσία, γίνεται κοινωνία ελευθέρων πολιτών.
Μια ματιά στο τώρα της ελληνικής πραγματικότητας είναι αποκαλυπτική. Το νοσοκομείο της Ζακύνθου καταρρέει και ο διοικητής του παραιτείται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υποχρηματοδότηση του νοσοκομείου του. Οι ιατροί του Ρεθύμνου αγωνιούν μήνες τώρα γιατί λειτουργούν χωρίς βασικές ειδικότητες.
Η μονάδα νεογνών στο πανεπιστημιακό ΑΤΤΙΚΟ δεν έχει νεογνολόγους για να δουλέψει. Ιατροί ξυλοκοπούνται στις εφημερίες του γιατί ο κόσμος περιμένει ώρες στην αναμονή. Και για να γίνω πιο τοπικός. Το νοσοκομείο μας υπολειτουργεί επιστημονικά τους τελευταίους 14 μήνες. Χωρίς τις μισές ειδικότητες και με τις άλλες να τα βγάζουν πέρα με ένα ιατρό ειδικό και αν είναι τυχεροί με μερικούς ειδικευόμενους, που καλούνται να σηκώσουν βάρος που δεν τους αναλογεί, με φθορά δική τους και φθορά στην υγεία των ασθενών μας.
Οι ικεσίες μας και οι προειδοποιήσεις μας δεν έφθασαν ούτε στα δικά σου αυτιά συμπολίτη μου. Πιο το αποτέλεσμα. Να υπάρχει ένας καρδιολόγος μέρα παρά μέρα, μέχρι να καταρρεύσει, ένας σούπερ ήρωας παθολόγος, που καλύπτει τα πάντα, ένας χειρουργός, και δυστυχώς από σήμερα και ένας ΜΟΝΟ παιδίατρος.
Ας μιλήσω λίγο παραπάνω για την ειδικότητα μου, Σερραίε πολίτη, με όλο το σεβασμό προς τους άλλους συναδέλφους. Θέλω να δείτε πως είναι η ζωή μου, αλλά και των συναδέλφων μου.
Για να λειτουργεί ικανοποιητικά η παιδιατρική του νοσοκομείου μας, που καλύπτει συνοπτικά τους εξής τομείς: κλινική 20 κλινών (νοσηλεύονται 700/έτος), άτυπη-μη νόμιμη μονάδα νεογνών ενδιάμεσης νοσηλείας 5 θερμοκοιτίδων (νοσηλεύονται 100/έτος), τμήμα ΤΕΠ (εξετάζονται 25000 περιστατικά/έτος), αίθουσα τοκετού (σε 600 τοκετούς/έτος), 2 μαιευτικές κλινικές (εξέταση 4000 περιστατικών νεογνών /έτος), διακομιδές στη Θεσσαλονίκη (περίπου 100/έτος), θα έπρεπε να είχε 7 ειδικούς παιδίατρους και 8 ειδικευόμενους και στις εφημερίες να υπήρχαν: 1 ειδικός και 2 ειδικευόμενοι σε ενεργή εφημερία, ενώ 1 ειδικός σε ετοιμότητα σε περίπτωση διακομιδής ή άλλης επείγουσας συνθήκης. Πρώτα θυσιάστηκε η ετοιμότητας του ειδικού. Τη θεώρησαν περιττή για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Κι όταν μιλάμε για εφημερία αγαπητέ μου πολίτη, τουλάχιστον για την παιδιατρική, που μπορώ και πρέπει να έχω άποψη, μιλάμε για την προστασία του παιδιού σου.
Είμαι απλήρωτος 10 μήνες και οι διακομιδές που έχω κάνει με το διασωληνωμένο νεογνό κάποιου συμπολίτη μας δεν φαίνονται πουθενά, είναι άφαντες, κομμένες από το λογισμικό τους σύστημα, αλλά έχουν γίνει από μένα τον τεμπέλη, που μέσο όρο εργάζομαι 8 ώρες/ημέρα για 365 μέρες το χρόνο. Μετά κόψανε τον ένα από τους δύο ειδικευόμενους από την εφημερία, με το σκεπτικό ότι τα καταφέρνουμε. Τι καταφέρνουμε; Γιατί μας ζητούν να στηριχτούμε στη φιλοτιμία του ειδικευόμενού μας, ιατρού εμπειρίας από 1 μήνα μέχρι 2 έτη, που έρχεται για να μάθει και όχι για να κρατήσει την εφημερία.
Αυτό που καταφέρνω είναι να ξεκινώ την εργασία μου – εφημερία μου, μιας και η κλινική μου εφημερεύει καθημερινά όλο το 24ωρο, από τις 8 το πρωί και να πηγαίνω για ύπνο μετά από 20 ώρες, αν είμαι τυχερός και δεν υπάρχει κάτι το επείγον. Σε όλο αυτό το διάστημα να πρέπει: να εξετάσεις-θεραπεύσεις τα παιδιά που νοσηλεύεις (με τις ιδιαιτερότητες ενός παιδιού), να εξετάσεις τα νεογνά των μαιευτικών κλινικών με τις μαίες και τους γονείς να διαμαρτύρονται και με το δίκιο τους, γιατί αργεί αυτός ο ιατρός, οπότε να με βρίζουν σιωπηρά, κι ας μην έχω καθίσει ούτε λεπτό, γιατί πρέπει να είμαι στις καισαρικές στην αίθουσα τοκετού, με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί εισαγωγή το νεογνό, γιατί όταν χρειάζεται θέλω το λιγότερο 1 ώρα για να το σταθεροποιήσω. Κι αν υπάρχει χρόνος να εξετάσουμε τα δεκάδες παιδιά που παραπέμπουν οι ιδιώτες παιδίατροι ή φέρνει το προσωπικό του νοσοκομείου ή ζητούν τη βοήθειά μας οι ειδικευόμενοι για κάτι που τους προβληματίζει και πιστέψτε με και συχνό είναι και το σωστό είναι, για να εκπαιδεύουμε και να μην κινδυνέψει κάποιο παιδί, όσο γίνεται υπό τα ανθρώπινα όρια. Και να εξετάζεις μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Αυτό σημαίνει τα καταφέρνουμε. Γιατί τόση κοροϊδία.
Γιατί συμπολίτη μου νομίζεις πως είμαι τεμπέλης και πως η δουλειά μου δεν αξίζει; Δεν αξίζουν τα παιδιά σου τίποτα; Και θα πρέπει το επόμενο πρωί να είμαι νηφάλιος για άλλες 7 ώρες εργασίας.
Για ποιο λόγο σας κουράζω με τέτοιες λεπτομέρειες. Γιατί δεν αντέχω άλλο τη υποκρισία και την κοροϊδία.
Δεν μπορώ πια να ασκώ την παιδιατρική μου, με τον τρόπο που της αρμόζει και με το σεβασμό απέναντι στους μικρούς μας ασθενείς και τους γονείς του. Κι αυτό θέλει η διοίκηση. Να λυγίσουμε και να αλλοτριωθούμε, όπως οι ίδιοι και να πουν με στόμφο, πως είμαστε τα ίδια κουμάσια με αυτούς. Πριν λίγες ημέρες μέσα στην παραζάλη της δουλειάς, ακούγοντας από παντού το όνομα μου και όλοι να ζητούν τον παιδίατρο, φώναξα για πρώτη φορά σε μια γιαγιά που όρμησε στο γραφείο για να τις γράψω φυσιοθεραπείες για το εγγόνι της. Η γυναίκα έβλεπε το υπαρκτό πρόβλημα της, γιατί δήθεν δεν μπορεί να τις γράψει άλλος παιδίατρος, παρά μόνο νοσοκομειακός. Να το χάψω και να εξυπηρετήσω, όπως πάντα. Σε τέτοιες συνθήκες; Που να ξέρει ο καθένας τι γίνεται στο μυαλό μου, ποιο είναι επείγον, πως πρέπει να λειτουργεί μια κλινική.
Αισθάνθηκα άσχημα που φώναξα, αλλά και που δουλεύω τόσα απάνθρωπα. Ας πάει κάποιος σε μια γερμανική κλινική. Η διοίκηση με ποδοπάτησε εδώ και καιρό. Εσύ, σύμμαχέ μου, Σερραίε πολίτη, γιατί δεν με καταλαβαίνεις; Γιατί δεν με πίστεψες πως δεν αντέχω άλλο και όλη η προσπάθεια είναι πλέον δυσβάστακτη, αλλά και επικίνδυνη; Και το αποκορύφωμα, η επιβράβευση των προσπαθειών όλων των παιδιάτρων, που είμαστε όλοι κι όλοι 6 σε όλο το νομό, αντί για 23, με αφορμή την επίσχεση των ειδικευομένων, να εφημερεύουμε από σήμερα ένας μόνο ειδικός, γιατί οι 4 ώρες ξεκούρασης στις 24 είναι μια τρελή πολυτέλεια, που δεν την αξίζουμε.
Και άντε και αντέχεις της αϋπνία. Το λάθος που θα κάνεις από την κούραση; Η διακομιδή που θα προκύψει; Ποιος θα διακομίσει και ποιος θα μείνει πίσω; Τι θα πω στη συνείδηση μου, στη μάνα του άρρωστου παιδιού, στα παιδιά μου που θα έχω καταλήξει φυλακή ή στην εντατική; Για ποιο λόγο η ολική θυσία μου, αφού η μέχρι τώρα μερική θυσία δεν σε έχει αγγίξει συμπολίτη μου και με τσουβαλιάζεις με τους επιόρκους, που εσύ τους χρημάτισες, γιατί ήθελες άμεση εξυπηρέτηση και το καλό όνομα, άσχετα αν σε χειρούργησε ο βοηθός του ονόματος;
Με την επιστολή αυτή, που θα κοινοποιηθεί στη διοίκηση, στην ΥΠΕ, το υπουργείο και τα ΜΜΕ-διαδίκτυο, δε θα έχεις δικαιολογία πως δεν ήξερες σε τι περιπέτεια βαδίζουμε κι εσύ ως χρήστης του ΕΣΥ κι εγώ ως λειτουργός του ΕΣΥ. Αντί για 4,5 άτομα στην εφημερία, από σήμερα υπάρχει μόνο ΕΝΑ. Η ευθύνη είναι της τροικανής διοίκησης, που επιτελούς βρήκε που γίνονται οι σπατάλες και τις έκοψε, κυριολεκτικά σφάγιασε, αλλά και σε εσένα που θα μου φέρεις το παιδί σου να το εξετάσω θεωρώντας ότι μπορώ να το κάνω καλά. Αν άλλοι συνάδελφοι ή άλλης ειδικότητας μπορούν να ασκούν την ιατρική κάτω από αυτές τις συνθήκες να το πουν και να το κάνουν δημόσια. Κι αν κάποιος έξυπνος πει πως αν δεν αντέχεις παραιτήσου και φύγε να έρθει πιο ικανός από εσένα, θέλω να ξέρει πως μάταια θα ψάξει, μιας και ανθρώπους για τέτοια θυσία μόνο ως μουσειακά είδη θα βρείτε.
Μη γελιέσαι συμπολίτη μου. Ο στόχος τους είσαι εσύ, η περιουσία σου, οι εργατοώρες σου, η ζωή σου η ίδια. Θέλω να ξέρετε πως μας οδηγούν, τους παιδιάτρους του νοσοκομείου μας στη σφαγή. Πριν μας κατασπαράξετε, ως απώτατο χρέος στα παιδιά μου, θέλω να ξέρετε πως έως τώρα έχω προσπαθήσει να τηρήσω την ιπποκρατική αρχή και αν δεν μπορώ να ωφελήσω, προσέχω να μη βλάπτω. Δεν έχω χρηματιστεί, ούτε κατά διάνοια και έχω προσπαθήσει να βοηθήσω, σύμφωνα με τις δυνατότητές μου και τις λίγες μου γνώσεις, όποιο συμπολίτη τον έσπρωξε η ανάγκη σε μένα. Για αυτά τα λίγα ας είναι τα παιδιά μου περήφανα για τον πατέρα τους. Μακάρι να σωθεί η πατρίδα και να ξαναχαμογελάσουμε, κι ας έχουν θυσιαστεί ορισμένοι. Αλλά μέσα από την απάθεια του λαθρεπιβάτη του καναπέ και της άποψης «εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά», μέσα από τον υπάρχοντα συνδικαλισμό, μέσα από τα σημερινά κόμματα και κυρίως μέσα από τους δοτούς και κομπλεξικούς δήθεν ευρωπαϊκής κουλτούρας διοικούντες, προβλέπω ένα ζοφερό μέλλον.
Ας σταματήσουμε τους υποκριτικούς λόγους και την ψεύτικη επαναστατική διάθεση. Άλλοτε να λέμε ευχαριστώ δημόσια στη διοίκηση και την εξουσία και άλλοτε να βρίζουμε και να μηνύουμε κατά το δοκούν με γνώμονα τα συμφέροντα της κάστας μας. Από τη μια να ξεσηκωνόμαστε, και σωστά, που θα εφημερεύει ένας ιατρός στο Κέντρο Υγείας και από την άλλη να σιωπάμε που δεν υπάρχει παιδίατρος στο Κέντρο Υγείας για χρόνια. Γιατί τόσο ρατσισμός για τα παιδιά μας; Από τη μια να λέμε, και σωστά, ότι χρειαζόμαστε στο Κέντρο Υγείας για να σώσουμε κάποιο συμπολίτη μας και από την άλλη όταν στα ΤΕΠ του νοσοκομείου μπορείς να σώσεις κατά δεκάδες, να ξεχωρίζεις το σώσιμο σε πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο. Από τη μια να δέχεσαι την ουσιαστική βοήθεια των ιατρών από τα Κέντρα Υγείας, που πολλές φορές είναι αν όχι καλύτερη τουλάχιστον ισάξια με τους νοσοκομειακούς ιατρούς, και από την άλλη να κάνεις διακρίσεις σε ιατρούς πρώτης και δεύτερης διαλογής, για να το παίζεις ντεμέκ διευθυντής και ιατρός ολκής. Αυτά τα ανάξια σοβαρής κριτικής πρέπει να εκλείψουν άμεσα. Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και δεν περισσεύει κανείς και αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι πάντες και επιτέλους ας με πιστέψετε πως είμαστε τόσο λίγοι για ένα δυσανάλογα μεγάλο έργο, που πια δεν αντέχουμε. Πλέον η άσκηση της ιατρικής μου στρέφεται σε βάρος της υγείας μου και ο αγώνας μου θα είναι να μη στραφεί εναντίον των παιδιών μας. Αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η διοίκηση. Η δική σου η ευθύνη συμπολίτη μου, ποια είναι; Πως με προστάτεψες; Πως με βοήθησες; Πως σκέφτηκες για το παιδί σου; Σου αρκεί να βλέπεις μια άσπρη μπλούζα και μόνο; Ποια η δική σου η πράξη; Όλα να τα αφήσουμε στο έρμο το ριζικό μας;
Με τιμή και σεβασμό
Σε κάθε συμπολίτη μου,
Σε κάθε ασθενή μου
Χαράλαμπος Ν. Βελιώτης
Παιδίατρος-Νεογνολόγος
Επιμελητής Α` ΕΣΥ»
serreslife.gr
www.newsitamea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου