Σκέφτομαι πως κάποια στιγμή η κρίση θα περάσει κι
όσοι συνεχίσουν θα επαναλάβουν με μαθηματική ακρίβεια όλα όσα μας έφεραν
σ’ αυτή. Το βλέπεις στην καθημερινότητα των πολιτών: την προσμονή να
ξανάρθουν εκείνες οι ημέρες της μαζικής υστερίας για πλούτο και υλικά
αγαθά, της απεριόριστης κατανάλωσης και του θριάμβου του ατομισμού. Όσοι
καμώνονται ακόμη και σήμερα ότι προσπαθούν για τα συλλογικά αγαθά δεν
μπορούν να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους ότι σαν επιστρέψουμε στην
απέναντι όχθη η διαφθορά, η σήψη, η λαμογιά και η αδάμαστη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία θα ξαναγίνουν οι υπέρτατες αξίες μας.
Αυτή την αίσθηση (εύχομαι να είναι λανθασμένη) την έχω διότι βλέπω τις
περιορισμένης συμμετοχής αντιδράσεις σε διάφορες διόλου δημοφιλείς
νεοφιλελεύθερες πολιτικές να μην έχουν καν ένα σοβαρό σύνθημα που θα
κινητοποιήσει μεγάλες μάζες του κόσμου.
Βλέπω επίσης ποιοι συμμετέχουν. Κι είναι σε μεγάλο βαθμό άνθρωποι οι
οποίοι είναι ακόμη «βολεμένοι» ή σωστότερα δεν ανήκουν σε εκείνους που
«σβήνουν, λιώνουν, χάνονται» καθημερινά υπό τα συνεχή χτυπήματα των
μέτρων.
Φωνάζουν τώρα πολλοί για τις παραλίες που ιδιωτικοποιεί το ΤΑΙΠΕΔ. Είδα
ελάχιστους να διαμαρτύρονται όταν τις καταπατούσαν κομμάτι κομμάτι
διάφοροι καιροσκόποι. Κι αυτούς τους ελάχιστους «πιστούς» τους βλέπω
κάθε τόσο στα κατά τα άλλα «απαράδεκτα beach bars» να συναγελάζονται
ακόμη και με τους ιδιοκτήτες τους. Να μην ιδιωτικοποιηθούν οι παραλίες.
Είμαι κι εγώ απολύτως σύμφωνος. Να μείνουν ελεύθερες για όλους μας, αλλά
να υπάρχει και μια πρόταση στη διεκδίκηση. Όπως για παράδειγμα να
θεσπιστούν (και κυρίως να εφαρμοστούν) αυστηρότατοι νόμοι για όλους όσοι
έχουν στην ευθύνη τους τις παραλίες (τους δημάρχους) και τις αφήνουν
στο έλεος του Θεού. Το λένε αυτό όσοι αντιδρούν στο «ξεπούλημα»; Όχι.
Γιατί; Πως θα πείσουν τον κόσμο ότι η αντίδρασή τους θα φέρει καλύτερο
αποτέλεσμα από τη δράση του όποιου ΤΑΙΠΕΔ;
Πάρτε ως παράδειγμα τα κάμπινγκ, όπως αυτό της Αγίας Τριάδας. Τόσα
χρόνια το είχαν όχι ιδιώτες, αλλά άλλοι υπό την ευθύνη τους. Και τι
αποτέλεσμα είχε η διαχείρισή του; Να απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που να
μείνουν «κουφάρια». Σαν να λέμε είχα το φιλέτο, αλλά μου σάπισε και σου
ζητώ να μου αγοράσεις άλλο ένα επειδή αυτή τη φορά δε θα επιτρέψω να μου
σαπίσει. Αδελφέ είσαι αναξιόπιστος. Όπως αναξιόπιστο μου φαίνεται το
αίτημα των δήμων να τους παραχωρηθούν οι χώροι, διότι ελλείψει χρημάτων
οι δήμοι θα τα δώσουν σε ιδιώτες απλώς δια της πλαγίας μεθόδου και με τα
έσοδα να… χάνονται κάπου στην πορεία.
Δείτε τι έγινε με τα ξενοδοχεία «Ξενία» σε όλη τη χώρα. Στα ιδανικότερα
σημεία, σε τουριστικούς παράδεισους και τελικά μετατράπηκαν σε
γκρεμίσματα. Όσα τα πήραν ιδιώτες τα ανέστησαν. Τα υπόλοιπα παραμένουν
εγκαταλειμμένα μέχρι να χαρακτηριστούν ετοιμόρροπα και να χαθούν. Ό,τι
μείνει θα το διεκδικήσει ο οικείος δήμος για να έχει την ευχαρίστηση να
το αποτελειώσει…
Για να μην αναλώνομαι σε παραδείγματα θεωρώ πως πρέπει να αλλάξει
γενικότερα η νοοτροπία όλων μας, να αντιμετωπίσουμε κατάματα την
αλήθεια, να βάλουμε κάτω τα δεδομένα και να επιλέξουμε σε κάθε περίπτωση
την καταλληλότερη λύση.
Διότι επιχειρήματα υπάρχουν από όλες τις πλευρές. Κι από τους θιασώτες
των ιδιωτικοποιήσεων κι από τους εχθρούς τους. Όπως υπάρχουν και όρια.
Το ελληνικό δημόσιο –και κατά τη γνώμη μου κάθε δημόσιο- απέτυχε
παταγωδώς στο ρόλο του ως επιχειρηματίας. Δύσκολα θα με πείσει κάποιος
ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Αν έπαιζε το ρόλο του ελεγκτή (που είναι και
ο πιο λογικός) ίσως να τα πήγαινε καλύτερα. Ας αφήσουμε τους
επιχειρηματίες να επενδύσουν κι ας αναλάβει το δικό του ρόλο στην
ανάπτυξη το κράτος. Το ίδιο ισχύει και για τους δήμους. Σε όποιες
δημοτικές επιχειρήσεις ανά την Ελλάδα έχουν γίνει βήματα προόδου είναι
επειδή ο δήμαρχος χρειάστηκε να κάνει μεγάλες υπερβάσεις στην τυπικούρα
και στο γράμμα του νόμου και να ακολουθήσει –με ρίσκο- τη λογική της
αγοράς.
Προφανώς και η κυβέρνηση οφείλει να σοβαρευτεί ως προς αυτά που
ιδιωτικοποιεί. Γιατί για παράδειγμα στην ενοποιημένη ΔΕΘ-Helexpo
επιλέγει το μοντέλο της εισόδου στρατηγικού επενδυτή και στην περίπτωση
του λιμανιού της Θεσσαλονίκης επιλέγει την πώληση μετοχών; Δε θα
αντιδράσει ο κόσμος και οι φορείς; Αναμενόμενο και λογικό, διότι όλοι
σκέφτονται ότι εξυπηρετούνται συμφέροντα κι ότι δε μιλάμε για
ιδιωτικοποίηση, αλλά για ξεπούλημα.
Κι επίσης υπάρχει ο αιγιαλός. Εκεί τα έχουν κάνει μαντάρα όλοι μαζί.
Και μαζί τους κι εμείς οι πολίτες. Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλο. Οι
ιδιωτικές επενδύσεις λειτούργησαν ανεξέλεγκτα. Διέλυσαν «οάσεις»,
συμπεριφέρθηκαν σαν τσιφλικάδες, έφραξαν παραλίες, χρέωσαν ακόμη και τα
βότσαλα, αντικατέστησαν την άμμο με τσιμέντο και πήγαν να… δαμάσουν και
τη θάλασσα. Υπερέβαλαν και δημιούργησαν ένα κύμα απέχθειας στην
κοινωνία. Δικαίως. Το κράτος απουσίαζε (για την ακρίβεια κάτι άλλο
γινόταν από τους ελεγκτές του…) και επέτρεψε να παραβιαστούν ακόμη και
θεμελιώδη δικαιώματα.
Η Πολιτεία αποδείχτηκε ανίκανη και καταστροφική στον αιγιαλό και τώρα
αντί να απολογείται βγαίνει από πάνω με απίστευτη θρασύτητα να επιρρίψει
τις ευθύνες σε όλους τους άλλους και να προσπαθήσει να ξεζουμίσει ό,τι
έχει εμπορική αξία μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τους δανειστές,
δηλαδή για να μπορεί να δανείζεται και πάλι, ώστε να μας οδηγήσει ξανά
στα ίδια.
Οι δήμοι στη μακαριότητά τους τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα, αλλά
χωρίς να ξέρουν τι θα τα κάνουν. Όταν τα πάρουν τα πράγματα γίνονται
πολύ απλά: δεν έχουμε χρήματα, δεν έχουμε προσωπικό, δεν έχουμε
αρμοδιότητες, δεν… Και τότε τι τα ήθελες; Γιατί διεκδικούσες; Επειδή
πίστευες πως…;
Οι πολίτες συμπεριφερθήκαμε και συμπεριφερόμαστε στον αιγιαλό όπως σε
κάθε δημόσιο χώρο και σε κάθε συλλογικό αγαθό. Με απληστία και θράσος.
Χωρίς σεβασμό στην κοινή περιουσία, αλλά μόνο στην ατομική. Ευθύνες;
Όλοι οι άλλοι…
Από την κρίση μπορεί να βγούμε, αλλά στη νοοτροπία μας δε θα έχει
αλλάξει σχεδόν τίποτα. Μια διαδήλωση αποκλειστικά για τα εκατομμύρια των
ανέργων δεν είδα. Αυτούς τους θεωρούν όλοι χαμένους. Και δυστυχώς στην
ελληνική περίπτωση δύσκολα βρίσκεται χέρι να σηκώσει αυτόν που πέφτει.
Γι’ αυτό και δε με πείθουν όσοι αντιδρούν. Για την ακρίβεια ούτε αυτοί
που δρουν με πείθουν και μάλλον ανήκω κι εγώ σ’ αυτή την ταπεινωμένη,
μουγκή και άνευρη πλειοψηφία, που ανέχεται τα πάντα και παλεύει να
επιβιώσει σε ένα άρρωστο περιβάλλον.
του Τάσου Τασιούλα
voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου