Γράφει ο Τάσος Τασιούλας
Η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας αποδείχτηκε μια από τις πιο αποτυχημένες επιλογές της κεντρικής διοίκησης. Στη Θεσσαλονίκη έχουμε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα των επιπτώσεων στη λειτουργία μιας ολόκληρης πόλης από την απουσία των δημοτικών αστυνομικών.
Από τότε που καταργήθηκε ο συγκεκριμένος θεσμός η πόλη αδυνατεί να λειτουργήσει με κανόνες και τάξη. Όχι ότι και τότε που υπήρχαν οι δημοτικοί αστυνομικοί είχαμε μια τέλεια κατάσταση, όμως το μπάχαλο που επικρατεί σήμερα δεν επικρατούσε ποτέ.
Οφείλω να επισημάνω τις μεγάλες προσπάθειες που κάνει το προσωπικό της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης και ειδικότερα της Διεύθυνσης Τροχαίας, αλλά πολύ απλά δεν αρκούν. Η παρουσία αστυνομικών στους δρόμους της πόλης είναι εμφανής. Ωστόσο, όταν ο κάθε αστυνομικός έχει διάφορα καθήκοντα να επιτελέσει και δεν είναι επικεντρωμένος στη λειτουργία της πόλης, όπως ήταν οι δημοτικοί αστυνομικοί που είχαν πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα ημερησίως και πολύ συγκεκριμένο προγραμματισμό, καταρτισμένο από τον ίδιο το δήμο, τότε δεν έχουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, στα μητροπολιτικά κέντρα, ο κάθε δήμος έχει την αρμοδιότητα της αστυνόμευσης, ξεχωριστά από το κεντρικό σώμα των αστυνομικών. Και είναι απολύτως λογικό να ισχύει ένα τέτοιο καθεστώς. Ο δήμος και το πολιτικό προσωπικό του, που επέλεξαν οι πολίτες να διοικεί την πόλη και να φροντίζει για τη λειτουργία της, ελεγχόμενο από την αντιπολίτευση, είναι αρμόδιο να βάλει τις προτεραιότητες στη λειτουργία της πόλης. Με αυτή την ιεράρχηση, ο αιρετός επικεφαλής της δημοτικής αστυνομίας γνωρίζει που και πότε πρέπει να επέμβουν οι δημοτικοί αστυνομικοί, κάνει ένα πρόγραμμα απαλλαγμένο από άλλου είδους καθήκοντα αστυνόμευσης και εστιάζει στο σημαντικότερο κάθε φορά πρόβλημα.
Δυστυχώς, η ρήση του δημάρχου Θεσσαλονίκης ότι οι πολίτες έχουμε ροπή προς την παραβατικότητα αποδεικνύεται σωστή. «Και στη Γερμανία αν δεν είχαν δημοτικούς αστυνομικούς θα ανέβαιναν με τα αυτοκίνητα στο διαμέρισμα», είπε ο κ. Μπουτάρης και έχει δίκιο.
Η παρουσία όμως του δημοτικού αστυνομικού ειδικά στο δρόμο μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική. Με τη δραματική μείωση της κυκλοφορίας ΙΧ στη Θεσσαλονίκη, λόγω της κρίσης, λογικά θα περιμέναμε η πόλη να κυκλοφορείται με μικρά προβλήματα σε κάποιες ώρες αιχμής. Τουναντίον, και λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους και μεγαλύτερο πρόβλημα βιώνουμε.
Ο λόγος είναι απλός. Η παράνομη στάθμευση όχι μόνο δεν ελέγχεται, αλλά έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού. Και δεν είναι μόνο το κέντρο της Θεσσαλονίκης που υποφέρει. Είναι όλη η πόλη, το μεγαλύτερο μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος.
Δυστυχώς, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, όπως αποδείχτηκε, είναι οι κλήσεις. Τα πρόστιμα πονάνε και πονάνε ακόμη περισσότερο μέσα στην κρίση. Όταν όμως οι κλήσεις περιορίζονται σε κάποιες μέρες της εβδομάδας, σε κάποιες ώρες, σε κάποιους δρόμους, δεν υπάρχει αποτέλεσμα.
Όταν κάποιος φορτωθεί μέσα σε μια εβδομάδα με δυο, τρεις ή περισσότερες κλήσεις, όταν του πάρουν τις πινακίδες κυκλοφορίας, τότε θα το σκεφτεί πολλές φορές προτού σταθμεύσει το όχημά του παρανόμως.
Η αδιάλειπτη οχτάωρη παρουσία αστυνομικών με μοναδικό καθήκον να κόβουν κλήσεις και να παίρνουν πινακίδες θα ήταν μια λύση. Αυτό με τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατο. Με τη δημοτική αστυνομία κόντεψε να γίνει πράξη.
Δε νομίζω ότι χρειάζονται πολλά για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η δημοτική αστυνομία οφείλει να ανασυσταθεί και μάλιστα χωρίς τις στρεβλότητες του παρελθόντος. Ο δήμος μπορεί να την αναπτύξει σαν μια επιχείρηση, εισπράττοντας τα πρόστιμα και γεμίζοντας τα ταμεία του, εφόσον οι πολίτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι ίδιοι είναι εκείνοι που δημιουργούν το πρόβλημα.
Η βούληση και η διεκδίκηση υπάρχει, όπως τουλάχιστον δηλώνουν οι δήμαρχοι, οπότε πρέπει να υπάρξει και η αντίστοιχη βούληση της Πολιτείας. Πρέπει η κεντρική διοίκηση να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος με την απόφασή της να καταργήσει τη δημοτική αστυνομία και να κάνει ό,τι κάνουν όλες οι σύγχρονες κοινωνίες ανά τον κόσμο.
Η διεκδίκηση αυτή είναι ζωτικής σημασίας για τη Θεσσαλονίκη, διότι το πρόβλημα διαρκώς διογκώνεται. Δεν είναι μόνο οι τροχονομικές παραβάσεις. Υπάρχει το λαθρεμπόριο, η ευταξία στην πόλη και πολλά άλλα ζητήματα παραβατικότητας που χειροτερεύουν την καθημερινότητά μας. Σήμερα όμως είναι αδόκιμο να κατηγορήσουμε τον εκάστοτε δήμο γι’ αυτό.
Από την άλλη, δεν μπορεί κάθε δήμος να έχει τη δική του δημοτική αστυνομία. Τις παθογένειες και τους λόγους τους γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Με δεδομένη την προσπάθεια να αποκτήσει η Θεσσαλονίκη τον περίφημο «μητροπολιτικό» ρόλο της, με διακηρυγμένη την πρόθεση να υπάρξουν διαδημοτικές συνεργασίες ώστε να αντιμετωπιστούν μια σειρά από ζητήματα που ξεπερνούν τα όρια του δήμου και εκτείνονται σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα, η δημοτική αστυνομία θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός τέτοιου θεσμού.
Όταν συζητούμε για θαλάσσια συγκοινωνία Θεσσαλονίκης, τις αποφάσεις δεν πρέπει να τις λαμβάνει η κεντρική διοίκηση, αλλά οι δήμοι και η αντιπεριφέρεια Θεσσαλονίκης. Το ίδιο ισχύει για το μετρό, για τις αστικές συγκοινωνίες, για την αστυνόμευση, για το περιβάλλον, για το νερό, για τον πολιτισμό, για τα δημοτικά μέσα επικοινωνίας κτλ.
Τελικά, μήπως να σκεφτούν σοβαρά ο περιφερειάρχης και οι δήμαρχοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συνεννοηθούν τα επόμενα βήματά τους για να διεκδικήσουν επί της ουσίας ή ακόμη και να απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτοί για τον τόπο τους κι όχι κάποιοι υπάλληλοι 500 χιλιόμετρα μακριά;
Είναι μια ευθύνη που θα πρέπει να την αναλάβουν αν δε θέλουν να συνεχιστεί αυτή η καθημερινή παράνοια που βιώνουμε.
voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου