Στο δάσος αυτό το 1988 βρέθηκαν 510 μαζικοί τάφοι με δεκάδες χιλιάδες δολοφονημένους, θύματα του κομμουνιστικού τρόμου της περιόδου 1937-41 [1]. Οι δολοφονίες έγιναν από τη μυστική υπηρεσία του σταλινικού καθεστώτος την περίφημη NKVD, οι περισσότερες πριν από την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και κάποιες όταν οι σοβιετικοί ήταν σύμμαχοι των ναζί, πριν ο Χίτλερ εξαπολύσει την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Τα θύματα ήταν όλοι πολίτες, στην πλειοψηφία τους άνδρες από 20 έως 60 ετών και από την ανάλυση των ευρημάτων που έγινε το 1988, την περίοδο της Γκλάσνοστ, στο περιεχόμενο των τάφων (οδοντοστοιχίες, παπούτσια, μενταγιόν με Μαντόνες κ.λπ.), προέκυψε ότι ήταν οι περισσότεροι μάλλον εύποροι και αρκετοί από αυτούς καθολικοί. Τα θύματα προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή, που από το 1939 και μετά περιλάμβανε και τις βαλτικές δημοκρατίες. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά βρίσκονται άλλωστε τα σύνορα της Λιθουανίας και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά αυτά της Εσθονίας, που το 1939 πέρασαν στα χέρια της Σοβιετικής Ένωσης μετά το σύμφωνο Ρίντεντροπ-Μολότωφ.
Το περιστατικό αυτό, αν και άγνωστο στην Ελλάδα, έχει την αξία του γιατί μας θυμίζει πόσο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ αρνητές των εγκλημάτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, όπως ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Κοντονής, ψεύδονται και παραπλανούν όταν προσπαθούν να αθωώσουν τα εγκλήματα του κομμουνισμού επικαλούμενοι τα εγκλήματα των ναζί. Οι εκατομμύρια δολοφονίες που διαπράχθηκαν στη διάρκεια του 20 αιώνα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων οι 30.000 νεκροί του Kurapatry, έγιναν οι περισσότερες σε περίοδο ειρήνης. Ήταν μέρος του ευρύτερου σχεδίου φυσικής εξόντωσης των πολιτικών και κοινωνικών αντιπάλων των κομμουνιστικών καθεστώτων, αφού ανέλαβαν την εξουσία.
Όσο για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αυτές δεν ελευθερώθηκαν μετά τη λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αντίθετα υπέφεραν επί 45 ακόμα χρόνια κάτω από τη σκληρή καταπίεση ξενοκίνητων και ξενόδουλων δικτατοριών, που επέβαλε με τη βία και τον τρόμο η Σοβιετική Ένωση. Και έχουν κάθε δικαίωμα να θυμούνται τον πόνο, τον θάνατο, την αθλιότητα της ολοκληρωτικής ιδεολογίας που στιγμάτισε τις πατρίδες τους.
Τα ειδεχθή εγκλήματα των ναζί δεν γίνονται λιγότερο ειδεχθή όταν κάποιος καταδικάζει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όπως θέλουν να μας πείσουν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, ούτε και αντιστρόφως. Κάθε έγκλημα που διαπράττεται έχει τη δική του ιστορία και κρίνεται ιστορικά και πολιτικά αυτοτελώς. Κανένα έγκλημα δεν μπορεί να ακυρώσει ένα άλλο έγκλημα.
Όσο για τα «δεκάδες ιδεολογικά ρεύματα» που κατά τον κ. Κοντονή γέννησε ο κομμουνισμός, για τα οποία θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες, παρέλειψε να μας εξηγήσει πόσες δολοφονίες καλούμαστε να διαγράψουμε από την ιστορική μνήμη, ανά ιδεολογικό ρεύμα που έχει τη μήτρα του στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό;
Χίλιους δολοφονημένους θα πρέπει να διαγράψουμε από την ιστορική μνήμη, ανά ρεύμα κ. Κοντονή;
Δέκα χιλιάδες δολοφονημένους;
Τριάντα χιλιάδες, όπως είναι οι μετριοπαθέστεροι υπολογισμοί για τα εγκλήματα στο Kurapaty;
Επιστροφή στο 1937. Οι δολοφονημένοι νεκροί του Kurapaty ήταν μικρό μέρος της εκκαθάρισης που ξεκίνησε με την περίφημη Διαταγή της NKVD Νο 00447 στις 30 Ιουλίου του 1937. Με βάση τη διαταγή αυτή μπήκαν ποσοστώσεις ανά περιοχή όσων θα δολοφονούντο και όσων θα στέλνονταν στα κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (Γκουλάγκ). Με βάση μόνο αυτή τη διαταγή δολοφονήθηκαν μέσα σε 16 μήνες, μέχρι τις 17 Νοεμβρίου του 1938 387.000 άνθρωποι σε όλη τη Σοβιετική Ένωση[2]. Οι δολοφονίες γίνονταν είτε με πυροβολισμό με ένα πιστόλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού, συνήθως στα υπόγεια των φυλακών ή σε δάση όπου προτιμούσαν πυροβολισμό από το πλάι για να δολοφονούν 2 με μια σφαίρα (με βάση μαρτυρίες που αποκαλύφθηκαν περίοδο της γκλάσνοστ).
Στο Kurapaty στην καρδιά του δάσους υπήρχε ένας ειδικός αποκλεισμένος χώρος μερικών δεκάδων στρεμμάτων με διπλή περίφραξη ύψους 3 μέτρων και φρουρά όπου γίνονταν οι δολοφονίες και ένας μοναδικός χωμάτινος δρόμος που οδηγούσε εκεί, που οι ντόπιοι ονόμασαν ο «δρόμος του θανάτου». Το καθεστώς Λουκασένκο, που έχει επιβάλλει εδώ και δύο δεκαετίες το δικό του ολοκληρωτισμό στο μετασοβιετικό αυτό κράτος, για να εξαφανίσει το περιστατικό από την ιστορική μνήμη φρόντισε να περάσει από εκεί ένας άλλος δρόμος ώστε μέσω των έργων που έγιναν να καταστραφούν όσες περισσότερες από τις φυσικές αποδείξεις είχαν απομείνει.
Στην Ελλάδα την πολιτική λοβοτομή ανέλαβε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός «δικαιοσύνης διαφάνειας κι ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της οποίας προσπαθεί να αφαιρέσει το ύστατο ανθρώπινο δικαίωμα που έχει απομείνει στα θύματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.
Το δικαίωμα στη μνήμη.
serrespress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου