Εδώ και χρόνια οι δύο καλύτεροι Αργεντίνοι προπονητές του κόσμου θεωρούνται οι (τελείως διαφορετικοί πάντως σε αγωνιστική φιλοσοφία) Ντιέγκο Σιμεόνε και Μαουρίτσιο Ποκετίνο.
Στην κουβέντα θέλει να προστεθεί προσεχώς ο Σαντιάγο Σολάρι αποδεικνύοντας ότι δεν είναι δυσβάσταχτη η κληρονομιά του Ζινεντίν Ζιντάν.
Αλλά ο νεόκοπος προπονητής της Ρεάλ έχει να φάει ψωμιά ακόμα για να εμπλουτίσει το debate. Εκείνος που τα… έφαγε και κακώς ο κόσμος και οι «ειδικοί» ξεχνούν (θεωρώντας μια ταχύτητα πίσω τη Λατινική Αμερική) είναι κάποιος που –αντίθετα με τον Σολάρι- έχει πανηγυρίσει ήδη κάτι πολύ σπουδαίο στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Εκεί δηλαδή που ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο φόρεσε το δεύτερο δαχτυλίδι του στο Κόπα Λιμπερταδόρες, αποδεικνύοντας με πάσα επισημότητα ότι είναι μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος τεχνικός που εργάζεται στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού.
Όσοι τον είχαν δει να αγωνίζεται θυμούνται ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικά προικισμένο τεχνικά ποδοσφαιριστή, που δεν έφτασε όμως ποτέ στο ζενίθ των δυνατοτήτων του. Ευπαθής σε τραυματισμούς και ολίγον δαντελένιος -ασύμβατα με την καταγωγή του- πλήρωσε μάλλον αυτό το τσαγανό που του έλειπε με την αδυναμία να πραγματοποιήσει μια μεγάλη καριέρα σε top ευρωπαϊκό club.
Χαρακτηριστικά, το παρατσούκλι που του κόλλησαν οι «παλιοσειρές» της Ρίβερ όταν εντάχθηκε στην ομάδα σε ηλικία 16 ετών ήταν το «κούκλα». Για έναν Αργεντίνο αυτό θα μπορούσε να είναι από μόνο του το τέλος μια καριέρας…
Αυτό που απέτυχε ωστόσο να κάνει ως παίκτης μοιάζει να έχει δρομολογηθεί με την ιδιότητα του προπονητή. Μετά και το νέο θρίαμβο της Ρίβερ Πλέιτ επί των ημερών του, ο 43χρονος τεχνικός είναι δικαίως από τους πιο περιζήτητους στον κόσμο. Δεν συζητάμε για το αν θα ήταν εφικτό να αναλάβει –αν το ήθελε- αύριο το πρωί την Εθνική Αργεντινής.
Ωστόσο η εξέλιξη αυτή δεν μοιάζει τόσο πιθανή –τουλάχιστον επί της παρούσης- για έναν workaholic μάνατζερ, που λατρεύει να δουλεύει και να εξελίσσει νέους παίκτες, γεννώντας στο κεφάλι του την επόμενη πρόκληση με το που θα ολοκληρωθεί η προηγούμενη.
Όταν ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο ανέλαβε τη Ρίβερ, ο σύλλογος απείχε για 17 ολόκληρα χρόνια από τα διεθνή τρόπαια. Μια τετραετία μετά έχει κατακτήσει πέντε τέτοια (!), μεταξύ των οποίων δύο Κόπα Λιμπερταδόρες. Τόσα είχε πάρει και στα προηγούμενα 54 χρόνια ιστορίας (του θεσμού).
Από τους πρώτους μήνες του στον πάγκο των «μιγιονάρος» διαφάνηκε το… ποιόν του παλαίμαχου σταρ της ομάδας. Καθώς και το ότι η Μπόκα θα είχε κακούς μπελάδες με δαύτον.
Στο Κόπα Σουνταμερικάνα του 2014 οι δύο «αιώνιοι» του Μπουένος Άιρες διασταυρώθηκαν στα ημιτελικά και η Ρίβερ προκρίθηκε με συνολικό σκορ 1-0, κατακτώντας ακολούθως το τρόπαιο κόντρα στην Ατλέτικο Νασιονάλ.
Στο Κόπα Λιμπερταδόρες του 2015 η Ρίβερ του Γκαγιάρδο εγκαινίασε τον τίτλο της ως η «ειδική των ανατροπών». Εχοντας ηττηθεί για τα προημιτελικά με 1-0 εντός έδρας από την εξαιρετική Κρουζέιρο, πήγε στον επαναληπτικό του Μπέλο Οριζόντε και έκανε περίπατο (0-3), σκοράροντας όλα τα γκολ έως το 51’.
Είχε προηγηθεί μία ακόμη πρόκριση σε βάρος της Μπόκα, με το 1-0 του «Μονουμεντάλ» και το άνευ αγώνα 3-0 στη ρεβάνς, μετά τη διακοπή του αγώνα, λόγω της επίθεσης με σπρέι πιπεριού κατά των παικτών της Ρίβερ στη φυσούνα. Στον τελικό με την μεξικάνικη Τίγκρες, η Ρίβερ κατέκτησε εύκολα το τρόπαιο (0-0, 3-0), επιστρέφοντας στο θρόνο της Λατινικής Αμερικής για πρώτη φορά μετά το 1996.
Στην περσινή διοργάνωση η Ρίβερ υπέστη μέγα κάζο στα προημιτελικά, χάνοντας με 3-0 στη Βολιβία από την άσημη Χόρχε Βίλστερμαν. Ήταν τόσο ντεφορμέ εκείνη την περίοδο, που τα αργεντίνικα Μ.Μ.Ε. την είχαν ξεγράψει από τη συνέχεια του θεσμού.
Τόσο που όταν ο Γκαγιάρδο δήλωσε ορθά κοφτά ενόψει του επαναληπτικού «θα προκριθούμε», στην αίθουσα Τύπου ακούστηκαν έως και ειρωνικά γελάκια. Αποτέλεσμα; Η Ρίβερ σκόρπισε με το απίθανο 8-0 την αντίπαλό της, με τον Νάτσο Σκόκο να γράφει ιστορία, πετυχαίνοντας πέντε γκολ από το 9’ έως το 58’!
Και φτάνουμε στο πιο επίμαχο παιχνίδι στη σύγρονη ιστορία του Κόπα Λιμπερταδόρες, τον επαναληπτικό ημιτελικό Γκρέμιο – Ρίβερ της φετινής διοργάνωσης. Η κάτοχος του τροπαίου έχει νικήσει με 1-0 στο «Μονουμεντάλ» και παίρνει προβάδισμα και στη ρεβάνς του Πόρτο Αλέγκρε με γκολ στο 36’.
Η εικόνα της Ρίβερ στο ημίχρονο δεν προδικάζει ανατροπή και ο Γκαγιάρδο διαισθάνεται ότι χρειάζεται ένα «ηλεκτροσόκ» για να διεκδικήσουν οι παίκτες του την πρόκριση στον τελικό.
Έχει ήδη παραβλέψει τους κανονισμούς, καθώς παρά την τιμωρία του (για έντονες διαμαρτυρίες στο πρώτο ματς) συνομιλεί με ενδοεπικοινωνία από την εξέδρα με το βοηθό του. Στο ημίχρονο του αγώνα όμως το… τερματίζει. Τα παίζει όλα για όλα, γνωρίζοντας ότι η «μπούκα» του στα αποδυτήρια θα επιφέρει νέα, βαρύτερη, τιμωρία.
Ο τελευταίος άνθρωπος που περιμένουν να δουν οι παίκτες του στην ανάπαυλα είναι αυτός! Η έκπληξη τους συνοδεύεται από μια «πύρινη» ομιλία του τεχνικού ηγέτη και στο δεύτερο ημίχρονο η Ρίβερ παίζει λυσσασμένα (και για αυτόν), κλείνει την Γκρέμιο στο μισό γήπεδο και φτάνει στην επική ανατροπή, με το περίφημο πια πέναλτι στο 95ο λεπτό.
«Ένιωσα ότι οι παίκτες μου με χρειάζονταν στο ημίχρονο και ναι ενήργησα παραβατικά. Αναλαμβάνω την ευθύνη, δεν το μετανιώνω και δεν με πειράζει αν θα χάσω τον τελικό», δήλωσε για την… παγαποντιά του μετά το σκανδαλώδες απ’ όλες τις απόψεις παιχνίδι ο Γκαγιάρδο.
Με έγγραφη διαμαρτυρία της στη Conmebol η Γκρέμιο ζήτησε την επανάληψη του αγώνα, αλλά το μόνο που πέτυχε ήταν τη βαριά «καμπάνα» του τεχνικού της Ρίβερ, που τιμωρήθηκε με αποκλεισμό τεσσάρων αγώνων. Η απουσία του στον πάγκο από τους δύο τελικούς με την Μπόκα (στο ματς του «Μπομπονέρα» δεν του επιτράπηκε καν η είσοδος στο γήπεδο), ωστόσο δεν στοίχισε στη Ρίβερ.
Ο Γκαγιάρδο δικαίωσε όσους θεωρούσαν ότι αυτό που θα έκανε τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες θα ήταν η τεχνική καθοδήγηση, παρουσιάζοντας μια πολύ πιο έτοιμη ομάδα για να φορέσει το στέμμα της Νοτίου Αμερικής.
Όλα ξεκίνησαν από το πνευματικό κομμάτι. Όταν η Μπόκα ζητούσε να πάρει το τρόπαιο στα χαρτιά μετά τα έκτροπα ανήμερα του δεύτερου τελικού και η Conmebol αποφάσιζε να διεξαχθεί η ρεβάνς εκτός Αργεντινής, ο Γκαγιάρδο μετέτρεπε σε αβαντάζ στα κεφάλια των παικτών του το χάντικαπ απώλειας του πλεονεκτήματος έδρας. «Παίζουμε όπου θέλουν, οπότε θέλουν», είπε δημόσια και αυτό το πνεύμα του νικητή εμφύσησε τελικά στην ομάδα, που βρέθηκε και στα δύο ματς με την πλάτη στον τοίχο.
«Υπάρχουν τρεις λέξεις που τον χαρακτηρίζουν», λέει ο βοηθός του, Ματίας Μπισκάι. «Ποιότητα, προσπάθεια, αποφασιστικότητα. Είναι τόσο μεγάλη η φλόγα του να ανταποκριθεί στην πρόκληση, ώστε απαιτεί το ίδιο από τους υπόλοιπους και παίρνει το maximum από τον κάθε παίκτη του».
Για αυτή την ικανότητα, να εξελίσσει τους νέους παίκτες και να παίρνει το 101% απ’ όλους, ο Γκαγιάρδο αναγνωρίζεται καιρό τώρα ως ένας μικρός «μάγος» στην Αργεντινή.
Παίκτες όπως ο Λούκας Αλάριο, που μεταγράφηκε αντί 24 εκατ. ευρώ στη Λεβερκούζεν, ο 20χρονος αμυντικός χαφ Εζεκίελ Παλάσιος, που με περίπου το ίδιο ποσό οδεύει προς τη Ρεάλ, ο 21χρονος δεξιός μπακ Μοντιέλ και ο «άμυαλος» προ Γκαγιάρδο, Πίτι Μαρτίνες, θεωρούνται μεταξύ άλλων δικά του «δημιουργήματα».
Κυρίως όμως είναι η πνευματική «σκληράδα» ενός πάλαι ποτέ soft ποδοσφαιριστή που δημιούργησε αυτή την υπερβατική Ρίβερ και αναδεικνύει τον Μαρσέλο Γκαγιάρδο τρίτο της αργεντίνικης «παρέας» με τους Ντιέγο Σιμέονε και Μαουρίτσιο Ποκετίνο.
Ναι, μπορεί να ήταν μια «απάτη» που οδήγησε τους «μιγιονάριος» στο φετινό τελικό, αλλά και μια ηγετική απόφαση, τις συνέπειες της οποίας αποδέχτηκε «παντελονάτα» ο άνθρωπος που οι… παλιοσειρές της Ρίβερ θα πίνουν πια νερό στο όνομα του.
menshouse.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου