‘Όλοι μας, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ και άλλοι για δουλειά ή διασκέδαση, βρισκόμαστε στους δρόμους με κατεύθυνση προς την πλησιέστερη παραλία, κάθε Σαββατοκύριακο. Πέρα από τα μύρια όσα, άλλωστε και καθημερινά, προβλήματα που παρατηρούμε στους δρόμους, είτε από κακή ποιότητα του οδοστρώματος είτε από τις λάθος κλείσεις στις στροφές και τις παράλογες διασταυρώσεις, έχουμε και τις αστοχίες των εργολάβων οδοποιίας και την αδιαφορία των καθ’ ύλην αρμόδιων δημοσίων φορέων να αντιμετωπίσουμε.
Με όλο το δίκιο του κάποιος θα πει «Μα τι μας λες τώρα; Από πού κατέβηκες; Πρώτη φορά τα βλέπεις;». Όχι εδώ ήμουν και εδώ ζω, αλλά έρχονται στιγμές που πραγματικά πάω να σκάσω από την πλάτη.
Δύο χρόνια περιμέναμε να γίνουν οι εργασίες υπερπήδησης ή παράκαμψης του κόμβου της Αμφίπολης. Πέρασαν δύο ήπιοι χειμώνες απραγίας και πάνω που λέγαμε «πάει κι αυτό το έργο, πάει για τις Ελληνικές Καλένδες», μόλις άρχισε η κίνηση για τις παραλίες από Έλληνες και Βούλγαρους παραθεριστές, «τσουπ» τα έργα και οι παρακάμψεις.
Μια διαδρομή «σκουληκαντέρα» πλάι-πλάι όπου πάει ο Στρυμόνας. Αφού έχεις καταφέρει να περάσεις αλώβητος από την διασταύρωση σου με τα μαχαίρια μιας κομπίνας ή έχεις καταφέρει να προσπεράσεις άλλον ένα «δρεπανηφόρο βραδύποδα», είκοσι χιλιόμετρα πριν. Τώρα στην παράκαμψη, αν σου τύχει ένα φορτηγό ή λεωφορείο μπροστά, την «έφαγες» την μέρα σου μέσα στα καυσαέρια που αφήνει πίσω του το «θηρίο» και μη μου πείτε ότι όλα έχουν περάσει ΚΤΕΟ...
Τροχαία; Ποια Τροχαία; Αν πρόκειται να τρέξει κάποιος με τις ταχύτητες της πίστας Ίμολα, στον δρόμο μπροστά από το εργοστάσιο Ζάχαρης ή έστω με 80 χιλιόμετρα την ώρα, τότε ναι, θα εμφανιστεί η Τροχαία, ν’ αποδώσει το «δίκαιο» παράβολο.
Ελληνική Τροχαία Αστυνομία πλέον σημαίνει απλά και μόνο «ραντάρ» και τίποτα άλλο. Η Τροχαία δεν υπάρχει ούτε για τα ηχοβόλα μηχανάκια, ούτε για τις «υβριδικές σακαράκες» που σχεδόν αποσυναρμολογούνται σε κάθε λακκούβα και ιδιαίτερα τα «σιλό» που συνοδεύουν τις «δρεπανηφόρες» κομπίνες.
Αυτά βέβαια είναι τα γνωστά. Τόσο γνωστά όσο και άγνωστα για τους «εν υπηρεσία» αρμοδίους φορείς. Αυτό που ήρθε σαν κερασάκι στην όλη «μπορντοκαφεκίτρινη» δύσοσμη τούρτα είναι οι Βούλγαροι οδηγοί. Σ’ όλη την διαδρομή πηγαίνουν με 60 χιλ/ώρα και σχηματίζουν ο καθένας τους από μια ουρά, που θα την ζήλευε ο οποιοσδήποτε πολιτικός (αν δεν τον κυνηγούσαν).
Είναι γνωστό ότι βάζουν μια φορά βενζίνη πριν βγουν από την Βουλγαρία και φροντίζουν να τους φτάσει μέχρι να ξαναμπούν και εμείς «βράζουμε στο ζουμί μας». Κυκλοφορούν ασύδοτα στους Ελληνικούς δρόμους, λέμε δρόμους γιατί έχουμε και καλή διάθεση, χωρίς να συμβάλουν καθόλου στον κορβανά.
Γιατί να μην υπάρχουν στα σύνορα κάποια διόδια, έστω συμβολικά. Δεν είναι απλά διερχόμενοι οδηγοί αλλά συστηματικοί επισκέπτες κάθε Σαββατοκύριακο και ούτως ή άλλως εδώ θα ξανάρθουν γιατί η Βάρνα είναι ασύμφορα πολύ μακριά. Λυμαίνονται τους δρόμους, κάνουν ελεύθερο «κάμπινγκ» σ’ όλο το μήκος της παραλίας, φέρουν τρόφιμα και ψώνια από τα σπίτια τους και αν αφήσουν κανένα ευρώ, αυτό θα είναι από λάθος υπολογισμό τους.
Ακόμα και για κάποια 2λιτρα και βάλε «θηρία», που κυκλοφορούν με Βουλγάρικες πινακίδες και τρέχουν σαν δαιμονισμένα, όχι δεν είναι Βούλγαροι. Είναι Έλληνες που αφού έφαγαν και ξανάφαγαν από τις επιδοτήσεις και τις φορολογικές μας συνεισφορές, πήραν τις επιχειρήσεις τους και τις μετέφεραν βόρεια των συνόρων, στερώντας ένα κομμάτι ψωμί από τον Έλληνα εργάτη.
Τώρα αυτός ο ίδιος, πρώην συμπατριώτης μας, έρχεται και λυμαίνεται το δρόμο που έχει πληρώσει από το υστέρημά του ο πρώην, ίσως και απλήρωτος, εργάτης του και τον «πικάρει» με την «αμαξάρα» του, σαν τους «Λαζογερμανούς» της δεκαετίας του ’60-’70. Δεν του αξίζει μια μικρή συνεισφορά 1-2 ευρώ, αφού όπως είπαμε Τροχαία δεν υπάρχει;
Καλύτερα να σταματήσω εδώ, πριν η «χολή» μου «λούσει» και κανέναν αθώο.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 26.6.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου