Δεκαπενταύγουστος στις Σέρρες. Ναι αποτελεί παράδοση πλέον για την οικογένειά μου, ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και συνάμα η ονομαστική γιορτή της συζύγου μου, να την τιμούμε μέσα στην ήσυχη πόλη και τα καταστήματά της. Αφήνοντας έτσι τις βουές της παραλίας και τα καυσαέρια της ανάβασης σε κάποιο ορεινό προορισμό σ’ όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες μας.
Δώδεκα χρόνια πια, κάθε Δεκαπενταύγουστο, είμαστε από τους λίγους αυτόχθονες γηγενείς που τιμούμε με την παρουσία μας και μας τιμούν με την εξυπηρέτηση τα λίγα ανοικτά τοπικά καταστήματα εστιάσεως.
Φέτος η μεσημβρινή περιήγηση μας σταμάτησε στην κοιλάδα των Αγίων Αναργύρων και στην παραποτάμια ταβέρνα των Εξοχών το «Ημεροβίγλι».
Το κατάστημα ήταν σχεδόν πλήρες και σταθήκαμε «τυχεροί» που βρήκαμε το τελευταίο ελεύθερο άδειο τραπέζι.
Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και την ήξερα, όμως για άλλη μια φορά αδιαφόρησα, σαν καλός μέσος Έλληνας, για τους οιωνούς. Βρήκα μέρος να παρκάρω, αφού εξερεύνησα δις όλη την οδό Εξοχών, μισό χιλιόμετρο μακριά μέσα στην κάψα του μεσημεριού, για το χατίρι της εορτάζουσας το αποσιώπησα.
Φόρεσα το καλύτερο από τα χαμόγελα που διαθέτει η «γκάμα» μου, παρ’ όλο που μερικές «ακοινώνητες» σταγόνες ιδρώτα από το μέτωπό μου ήθελαν να μου θυμίσουν τα «γαλλικά» που λίγο πριν είχα ξεστομίσει για το πάρκινγκ και έδειχνα να απολαμβάνω την ψάθινη καρέκλα που με «έκοβε» μια το δεξιό και μια τον αριστερό μηρό.
- Παρακαλώ, έχουμε πέντε καρέκλες στο τραπέζι και είμαστε έξι άτομα, άλλη μια καρέκλα παρακαλώ.
- Τώρα, τώρα...
- Είχα ζητήσει και γω όταν ήρθαμε ακόμα μια καρέκλα. Συμπλήρωσε η σύζυγός μου.
Κάποια στιγμή, όταν ολοκληρώθηκε η προσέλευση της εξάδας των συνδαιτυμόνων, δώσαμε τις επιθυμίες μας παραγγελία σε κάποιον από τους σερβιτόρους και ήταν πολλοί σαν μελίσσι ή μάλλον κηφήνες γιατί ήταν άσχετοι με το αντικείμενο.
Πρώτα ήρθαν τα λειψά ποτήρια (4) και το νερό μαζί με τα πιρούνια.
- Παλικάρι, ήμαστε έξι και χαρτοπετσέτες παρακαλώ.
- Μάλιστα, μάλιστα.
Ακολούθως μετά από εύλογο χρονικό διάστημα, λόγω της ημέρας, ήρθαν κάποιες σαλάτες και το παγωμένο λευκό κρασί.
- Χαρτοπετσέτες παρακαλώ.
- Μάλιστα, μάλιστα. Άλλος σερβιτόρος ήταν αυτός.
Ακολούθησε το ψημένο ψωμί με λάδι και ρίγανη, δεν το ζητήσαμε κι ήταν αυθαίρετη επιλογή του καταστήματος, αλλά χαρτοπετσέτες πουθενά. Πώς να πιάσεις τη λαδωμένη φέτα ψωμιού (τί χούι κι αυτό!) όταν δεν έχεις μια χαρτοπετσέτα να σκουπιστείς μετά;
- Χαρτοπετσέτες παρακαλώ, με χαμόγελο που άρχισε να γίνεται χαμόγελο που προήλθε από «ημιπληγία» ή από λάθος επέμβαση «μπότοξ».
Ακολούθησαν κάποια πιάτα φαγητού με έναν νεαρότατο σερβιτόρο και κάποιοι άλλοι του έφερναν, σαν να τα είχε ξεχάσει, πιάτα για «μεταφόρτωση» στον δίσκο του, που επιμελώς προσπαθούσε ο νεαρός να ισορροπήσει, κάθε φορά που εναπόθετε κάτι από τον δίσκο του στο τραπέζι. Όπως ήταν φυσικό μια μερική μετατόπιση φορτίου, ήταν αρκετή να προσγειώσει στο δάπεδο την φιάλη του κρασιού και το ποτήρι που μέσα είχε τη μοναδική χαρτοπετσέτα, ήταν πακέτο με τα πιρούνια, που υπήρχε στο τραπέζι.
Το σερβίρισμα συνεχίστηκε αγέρωχα, η καρδούλα του το ξέρει και τα βρεγμένα με κρασί πόδια μας, όταν τελείωσε το σερβίρισμα πήγε και έφερε σκούπα να μαζέψει τα σπασμένα γυαλιά από κάτω από το τραπέζι. Ξαφνικά σηκώνεται από κάτω και με βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης ακουμπά την φιάλη του κρασιού, που δεν είχε σπάσει αλλά είχε χάσει την μισή ποσότητα, πάνω στο τραπέζι που ακουμπούσαμε το λαδωμένο ψωμί και τα πιρούνια.
Μάλιστα από το ποδοπατημένο πάτωμα πάνω στο τραπέζι του φαγητού! Το χαμόγελο μου το φυσικό αλλά και το επίκτητο είχαν εξαφανιστεί, ως δια μαγείας και δεν ξέρω αν οι καπνοί που ένοιωθα να βγαίνουν από τα αφτιά μου, φαινόντουσαν.
Μετά από μία ώρα οι παραγγελίες δεν είχαν πραγματοποιηθεί όλες. Έλειπαν τα δύο από τα έξι κυρίως πιάτα και συγκεκριμένα ένα κοντοσούβλι και ένα φιλέτο κοτόπουλο. Οι υπόλοιποι είτε «βασανίζαμε» το πιάτο μας μέχρι που πάγωσε ή το βλέπαμε και περιμέναμε για την «συνεστίαση».
Εν τω μεταξύ ήρθαν, επιτέλους, οι χαρτοπετσέτες και μάλιστα από δύο διαφορετικούς σερβιτόρους και κάθε φορά που κάποιος περνούσε από δίπλα μας υπενθύμιζα για τα πιάτα που λείπουν. Όταν συμπληρώναμε το τρίτο ημίωρο από την αρχική παραγγελία, αναζήτησα τον «υπεύθυνο» στο «πάσο» της κουζίνας και του εξέφρασα την διαμαρτυρία μου για την καθυστέρηση.
Μετά από άλλο ένα τέταρτο αναμονής, ήρθε ένας υπάλληλος να ρωτήσει τι άλλο περιμέναμε, ίσως να χρειαζόταν το τραπέζι για τους επόμενους που θα έτρωγαν καλά και μας πληροφόρησε ότι το κοντοσούβλι θα είναι έτοιμο σε λίγο, όσο για το φιλέτο κοτόπουλου, τέλος.
- Γιατί; Σας έφυγε η κότα; Οι καπνοί από τα αφτιά μου πλέον έκαναν ινδιάνικα σήματα στον «Καθιστό Ταύρο», που ξέθαβε την «πίπα της Ειρήνης».
- Δεν ξέρω κύριε, η κουζίνα μου είπε... Το κοντοσούβλι να το φέρω;
- Να ‘σαι καλά παλικάρι μου, τον λογαριασμό παρακαλώ.
Δεν νομίζω πώς μπορεί κάποιος ν’ αμφιβάλει ότι μέσα στον λογαριασμό ήταν και το χυμένο κρασί; Τέτοια επαγγελματική συνείδηση ούτε στα χειρότερα πανηγύρια και εμποροπανηγύρεις που κατακλύζουν το Νομό όλο το καλοκαίρι. Τουλάχιστον αυτοί σήμερα είδαν έναν πελάτη και αύριο αλλού πάνε για άλλον.
Το να είσαι όμως ένα από τα πιο «ακουστά» καταστήματα και να κυνηγάς πρωτιές στην κατηγορία «Ταβέρνες», είναι άλλο πράγμα. Άλλωστε πληρώνει ο πελάτης την διαφορά με τα «βρόμικα» ταχυφαγεία και θα ‘ρθει ξανά και ξανά.
Δεν θα χρειαστεί να πάρουν «σβάρνα» τα «κανάλια» οι υπεύθυνοι, αύριο ή μεθαύριο για να διαμαρτυρηθούν ότι ο κλάδος τους διέρχεται κρίση. Κρίση είναι οι ίδιοι για τον χώρο τους, που για να αποκομίσουν πρόσκαιρα εύκολο χρήμα, έχουν εκδιώξει τους επαγγελματίες, του χώρου, σερβιτόρους και έχουν προσλάβει, τρόπος του λέγειν, αμούστακα παιδάκια, στο επάγγελμα που μας χαρακτηρίζει και μάλλον θα είναι το μέλλον μας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 15.8.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου