Γέμισαν οι πεζόδρομοι με ζωή, για την υπόλοιπη αγορά ούτε λόγος. Τα νιάτα, αυτή η άλλη νότα της ανέμελης ζωής, ξεχύθηκαν στα καφέ και στα μπαρ των πεζοδρόμων. Σαν λελέκια στα «σταντ», μια στο ένα πόδι και μια στο άλλο απολαμβάνουν (;) την παρουσία τους, εκεί που τους το επιβάλει η συνήθεια και το τί κάνουν οι άλλοι.
Σαν κομμάτια από ένα ζωντανό «παζλ», που σαλεύουν σα γυρίνοι έτοιμοι να αποκολληθούν από μια διάφανη βλέννα που τους συγκρατεί στις συνήθειες που τους επιβάλει η νεανική αστική τους συνύπαρξη, στ’ όνομα της αντίστασης απέναντι στο «ώριμο» κατεστημένο των μεγαλύτερων γενεών.
Ένα συνονθύλευμα αγοριών και κοριτσιών με την ματαιοδοξία να ξεχειλίζει από τα χείλη ή τα φρύδια, τα μπράτσα ή τους ώμους και τους γλουτούς, τουλάχιστον από τα πολύ φανερά σημεία, που κάνει τα πάλαι ποτέ Μάταλα και τα «παιδιά των λουλουδιών», να μοιάζουν σαν συνάθροιση εσπερινού κατηχητικού.
Άρχισε η νέα εκπαιδευτική χρονιά, ίσως χωρίς μαθήματα, ίσως μόνο με καταλήψεις, ίσως ακόμα και χωρίς βιβλία, αλλά τα νοίκια «τρέχουν» και το «σώσμα» από τους γονικούς μισθούς, ίσα που φτάνει να ξεχρεώσει τις δυσβάσταχτες πλέον σπουδές, των πτυχιούχων ανέργων φερέλπιδων νέων τους.
Ανάμεσα όμως, στη «γαργαληστή» και ηχηρή νεολαία, που απομυζεί και δρέπει τους καρπούς της γονικής «στέρησης», είναι και κάποια «ασχημόπαπα» που εργάζονται εκεί που οι υπόλοιποι διασκεδάζουν και προσπαθούν να «κλέψουν» κάτι από τα χαμόγελα των θαμώνων τους, μέχρι να γίνουν κι αυτοί κάποτε περήφανοι και αυτοδημιούργητοι «κύκνοι». Με μοναδικό εφόδιο την καρτερία και την προσωπική τους αξία, που αν δεν μεσολαβήσουν κάποιοι γονείς, ίσως και να βρουν εργασία αντάξια των ικανοτήτων τους.
Ξέρω ότι αυτή η εργαζόμενη νεολαία, ίσως να στερεί το μεροκάματο από κάποιους «παραδοσιακούς» εργάτες της διασκέδασης, αλλά πάλι ποιος είναι αυτός που θα ήθελε να έχει σαν σερβιτόρο στο «καφέ» ή στο «μπαρ» κάποιον μουστακαλή με το μολύβι στ’ αφτί;
Ποιος είναι αυτός που αποκλείει την περίπτωση, του νέου ή της νέας που μοχθεί πεισματικά να συνεχίσει τις σπουδές, αν και το γονικό βαλάντιο έχει εξανεμιστεί σε διάφορα «χαράτσια» και περικοπές, δεν θα είναι ο αυριανός ή αυριανή Πρωθυπουργός, που θα ξανασώσει την Ελλάδα;
«Dum spiro spero» έλεγαν οι Λατίνοι, μάλιστα για πολύ πιο τραγικές δυσκολίες, απ’ ότι περνάμε τώρα εμείς και έμεινε στην ιστορία σαν το απόφθεγμα της αισιοδοξίας. Τόσες δεκαετίες βασίζαμε τις ελπίδες μας σε γραβατωμένους «γαλαζοαίματους» και γόνους της πολιτικής. Ίσως το αύριο να ανήκει σ’ αυτά τα παιδιά που αντιστέκονται στους πειρασμούς και προχωρούν στο στόχο που έχουν βάλει. Και ποιος ξέρει ίσως να μας βγει σε καλό.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 14.9.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου