Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Σαν … τα «γουέστερν»


           Θυμάστε κάποιες «πόλεις», που στην ουσία δεν ήταν ούτε χωριά, στις ταινίες «φαρ ουέστ»; Ναι εκείνες, που ήταν ένας δρόμος και δεξιά κι αριστερά κάποια σπίτια. Είχαν ένα «σαλούν», ένα Δημαρχείο, ένα Σερίφη και μια τράπεζα. Συνήθως ο ίδιος ο Δήμαρχος ήταν ο τραπεζίτης, ο μεγαλογαιοκτήμονας, ο ιδιοκτήτης του «σαλούν» και ο εργοδότης του Σερίφη.


 
           Βλέπαμε τις ταινίες εκείνες και ένα μεγάλο ερωτηματικό σχηματιζόταν στο φτωχό παιδικό μας μυαλουδάκι. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει τόση εξουσία; Είναι δυνατόν ένας τραπεζίτης να είναι Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση μαζί και να ελέγχει τα πάντα; Το ωραίο είναι πως αυτές τις σκέψεις τις κάναμε ενώ ήμασταν μέσα στην επταετία της «χούντας».
           Αλήθεια πόσο πίσω ήμασταν! Οι ταινίες αυτές σκιαγραφούσαν την Αμερική του 19ου αιώνα, που ίσχυε ο νόμος της ζούγκλας και του δυνατού. Τώρα μετά από 200 χρόνια περίπου, έρχεται η Ελλάδα να μιμηθεί το Ελ Πάσο ή την Αριζόνα και την ταινία «για μια χούφτα δολάρια». Μόνο που εκεί ήταν πιστολάς σε διπλό ρόλο, ενώ τώρα τραπεζίτης και ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Σέρτζιο Λεόνε αλλά κάποια Αγγέλα Μέρκελ.
           Τί να πω; Τα θέλαμε και τα γυρεύαμε. Καλά να πάθουμε. Βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα, τουλάχιστον τόσα χρόνια υπήρχε και ο «φερετζές» του πολιτικού ή κάνω λάθος; Θα δείξει.
           Πόσο θέλω να δικαιωθούν όσοι λένε «το μη χείρον, βέλτιστον»! Πάντως αν βρεθείτε σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο ή μουσείο και ακούσετε ένα «κροτάλισμα», μη φοβηθείτε δεν έχουμε κροταλίες, μόνο κάποιους «καρχαρίες». Το «κροτάλισμα» είναι από τα κόκαλα των προγόνων μας που τρίζουν.


             Βασίλης Α. Βαφιάδης
              Σέρρες, 11.11.2011
               vafvas@yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου