Τόσο η πρόταση των πιστωτών όσο και η αυτή της ελληνικής κυβέρνησης έχουν ένα κοινό σημείο: καμία από τις δύο δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της ελληνικής οικονομία.
Άλλωστε δεν προσποιούνται ότι μπορούν να το πράξουν, απλά προσπαθούν να αποτρέψουν το αδιέξοδο.
Την παραπάνω άποψη εκφράζει σε άρθρο γνώμης του στους Financial Times, ο Wolfgang Munchau, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες, οι οποίοι συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις, «είναι ανίκανοι να δουν την ευρύτερη εικόνα. Μπορεί να περάσουν εβδομάδες συζητώντας εάν το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 θα είναι 1,5% ή 2%. Οι οικονομικοί διπλωμάτες δεν φαίνεται να κατανοούν ότι αυτό που έχει σημασία είναι ένα: να επιζήσει η Ελλάδα και τελικώς να επιτύχει την ευημερία εντός της Ευρωζώνης».
Βέβαια κατά τον κ. Munchau, πιθανώς να μην φταίει ότι οι τεχνοκράτες «δεν μπορούν να δουν», ίσως τελικώς και «να μην ενδιαφέρονται». Ο λόγος; «Ορισμένοι από τους πιστωτές μάλλον το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να συνεχίσει να παίζεται το έργο. Αρνούνται να αναγνωρίσουν επισήμως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να τους αποπληρώσει. Ξέρουν ότι ξεγέλασαν το δικό τους εκλογικό σώμα σχετικά με την Ελλάδα και δεν θέλουν να εκτεθούν, τουλάχιστον προς το παρόν».
Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να παραμείνει στην εξουσία, συνεχίζει ο αρθρογράφος. Τι είναι, όμως, αυτό που πραγματικά δεν είναι τίμιο σε καμία από τις δύο προτάσεις;
Από τη μία πλευρά η ελληνική πρόταση δεν είναι έντιμη. Από την άλλη η πρόταση των πιστωτών περιέχει τόση λιτότητα που είναι αδύνατον να εφαρμοστεί, αλλά είναι, ταυτόχρονα, απαραίτητη εάν η Ελλάδα επιθυμεί το χρέος της να επιστρέψει σε βιώσιμα επίπεδα. Πρόκειται (σ.σ.: η πρόταση των πιστωτών) για έναν κακό συνδυασμό.
Ίσως ο κ. Τσίπρας απαντήσει στους πιστωτές: «Είμαι ευτυχής να δεχθώ όποιο νούμερο θέλετε. Ούτως ή άλλως θα σας ξεγελάσω».
«Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και δεν θα είναι δύσκολο να δούμε ποια είναι η λύση: λιγότερη λιτότητα, περισσότερες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα και μία έξυπνη αναδιάρθρωση του χρέους. Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξαν ορισμένοι ειδικοί του London School of Economics. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις ιδεολογικής φύσης, δηλαδή για προσλήψεις ή απολύσεις ή για κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Μιλάμε για χρήσιμες μεταρρυθμίσεις όπως ένας αξιόπιστος φοροεισπρακτικός μηχανισμός, μία σύγχρονη δημόσια διοίκηση ή ένα λειτουργικό νομικό σύστημα», σημειώνει ο κ. Munchau.
Συνεχίζει το άρθρο του υπογραμμίζοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να εκσυγχρονίσει τη δομή της δημόσιας διοίκησής της, καθώς διαφορετικά δεν μπορεί να συνυπάρξει, εντός Ευρωζώνης, με τον ευρωπαϊκό βορρά.
Υπάρχουν, όμως, και ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα καλό θα ήταν να δεχθεί τώρα μία κακή συμφωνία, αλλά να αγοράσει χρόνο και να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ο αρθρογράφος διαφωνεί με αυτήν την άποψη, τονίζοντας ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ουσιαστικά η Αθήνα θα αποδεχθεί και τους όρους μίας μελλοντικής συμφωνίας. Εάν δεχθεί τώρα τη λιτότητα, δεν μπορεί να την αρνηθεί στο μέλλον.
Το καλύτερο που έχει να κάνει ο κ. Τσίπρας είναι να απορρίψει την πρόταση των πιστωτών και να καταθέσει μία νέα, πιο έξυπνη πρόταση, μία που έχει τη δυνατότητα να εφαρμοστεί. Θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερες μεταρρυθμίσεις και θα πρέπει να ξεπερνά ορισμένες από τις κόκκινες γραμμές του, για παράδειγμα σχετικά με τις συντάξεις και τον ΦΠΑ.
Μία ρεαλιστική συμφωνία – πάντα κατά τον κ. Munchau – θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα για φέτος, ενώ για τα υπόλοιπα έτη το πλεόνασμα θα πρέπει να συνδέεται άμεσα με την πορεία της οικονομίας. Πιθανώς οι πιστωτές να μην δεχθούν μία τέτοια πρόταση. Ίσως να είναι αργά για μία τέτοια πρόταση. Αλλά τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας μπορεί να τονίσει ότι αυτή η πρόταση είναι ηθική. Κάτι που δεν ισχύει με την τρέχουσα πρόταση που έχει καταθέσει.
«Το χειρότερο σενάριο είναι να υπάρξει μία απατηλή συμφωνία, η οποία θα αφήσει την μη εκσυγχρονισμένη και χωρίς κεφάλαια Ελλάδα στο μονοπάτι της ύφεσης. Συνέπεια ενός τέτοιου ενδεχόμενου θα είναι η κατάλυση της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μία κακή συμφωνία αυξάνει, επίσης, το ενδεχόμενο Grexit. Και αυτό δεν είναι μία καλή επιλογή. Η Ευρωζώνη δεν έχει κανένα συμφέρον. Από ελληνικής, όμως, πλευράς δεν είναι η χειρότερη επιλογή. Μάλλον πλησιάζουμε στο «σημείο Μάκβεθ» για την Ελλάδα: εάν είναι να συμβεί, ας γίνει τουλάχιστον με ταχύτητα», τονίζει ο αρθρογράφος.
financialbox.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου