Ενώ ο Ελληνικός λαός, από τη φύση του προοδευτικός, πάντα καλόβλεπε (όσο κι αν του το απαγορευόταν από τις ηγεσίες του) την μεσολάβηση της Ρωσίας για την επίλυση των όποιων προβλημάτων παρουσιάζονταν (και δεν ήταν λίγα) κατά καιρούς.
Για να επιτευχθεί η μη αντίδραση του (Ελληνικού λαού) στην Ακριτική αυτή ζωή, κατά καιρούς φρόντιζαν οι Σύμμαχοι να υπενθυμίζουν την ηγεμονία τους, με μαστίγιο, είτε με την κατά καιρούς επιβολή ηγέτη (θεωρητικά λαοπρόβλητου) ή στρατιωτικού καθεστώτος και με καρότο την αναγνώριση σαν προπύργιο και πατρίδα του Δυτικού πολιτισμού καθώς και την θέσπιση αντίστοιχων Εδρών σε διάφορα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, γιατί είναι στη φύση του Έλληνα να προσβλέπει πάντα σε μεγάλους προστάτες. Αυτό το γνώριζαν οι Σύμμαχοι μας και έτρεμαν στην ιδέα και μόνο να παρεκκλίνει ο Έλληνας από το Δυτικό άρμα. Έτσι εκμεταλλεύονταν το κατάλοιπο και ψύχωση τής από πολλών αιώνων καταδυνάστευσή του. Από την εποχή που οι Ρωμαίοι επιβλήθηκαν με όπλα στο σβέρκο των Ελλήνων το 146 π.Χ.. Ακολούθησε ο σκοταδισμός του υπερχριστιανικού κράτους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που τσαλαπάτησε κάθε τι που ήταν σύμβολο του Ελληνισμού (Αριστοφάνης, Επίκουρος και τόσοι άλλοι). Έτσι ώστε οι Έλληνες να νοιώθουν ξένοι μέσα στην ίδια τους την επικράτεια.
Αυτή η κατοχή ήταν η χειρότερη, γιατί ήταν και πνευματική ή μάλλον κυρίως πνευματική κατοχή που έφερε τον Μεσαίωνα (κατάλυση του Ρωμαϊκού κράτους μέχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την ανακάλυψη της Αμερικής), για τους Έλληνες είχε έρθει πιο νωρίς από τις πρώτες μέρες της Νέας Βασιλεύουσας του Κωνσταντίνου με αποκορύφωση τον χαρακτηρισμό του Ιουλιανού σαν «παραβάτη» επειδή έλεγε πως ο Χριστιανισμός δεν ταιριάζει στον Ελληνισμό ("Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αύτη εστίν η σοφία υμών") και προσπάθησε να παντρέψει αυτές τις δύο ετερώνυμες σκέψεις και τρόπους ζωής.
Αυτόν τον άνθρωπο η Εκκλησία τον αποκάλεσε «Παραβάτη» και λίγο έλειψε να τον αφορίσει (δεν είχε ακόμα τόση δύναμη, μετά απόκτησε ή την απόκτησαν αυταρχικοί δεσποτάδες) ενώ για να του μπουν στο μάτι, ανακηρύξαν τον προκάτοχο και μέντορα του Κωνσταντίνο (δολοφόνο των αδερφών του και χιλιάδων άλλων ομοεθνών του) Μέγα, Άγιο και Ισαπόστολο! Γιατί, πέρα από την κόντρα με τον Ιουλιανό, αυτός τους έδωσε οντότητα και εξουσία. Αυτό είναι που λέει ο λαός, «το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκάνεις, μόνο το φιλάς»
Ακολούθησε μια περίοδος περίπου στα χίλια χρόνια, που ήταν βασισμένη στην διαφθορά και στις διαπλοκές της εκκλησίας με την Αυλή του εκάστοτε δοτού αυτοκράτορα που θέριεψε η δεισιδαιμονία, ο εκφοβισμός και το κυνήγι μαγισσών της επίσημης εκκλησίας. Δεν μου έρχεται εύκολα στον νου μου κάποιο φωτισμένο μυαλό, κάποιος μαθηματικός, φυσικός ή φιλόσοφος κάποιος τέλος πάντων που να θυμίζει την ράτσα του Περικλή, του Ικτίνου, του Θαλή, του Δημόκριτου, του Αρχιμήδη, του Σωκράτη (προπάντων αυτόν) και τόσων άλλων που αν κάνω απόπειρα να τους καταγράψω θα χρειαστώ τρεις μέρες και πάλι θα έχω ξεχάσει τους μισούς. Τίποτα, χίλια χρόνια και το μυαλό σταματά σε δυο τρία ονόματα που και αυτά πάλι έχουν να κάνουν με την επίσημη εκκλησία ή ακόμα χειρότερα με παραχριστιανικές οργανώσεις, γιατί ήταν ή Επίσκοποι ή λόγιοι που δίδασκαν την Βυζαντινή θρησκεία και Βυζαντινό ηθικό τρόπο ζωής.
Αυτοί, εν γένει, οι λόγιοι και Επίσκοποι, στην προσπάθεια τους για όλο και περισσότερη εξουσία, οδήγησαν στον τεμαχισμό της Χριστιανικής Εκκλησίας σε Δυτική και Ανατολική, αδιαφορώντας πάλι για τις επιθυμίες του λαού. Άλλωστε τότε τα εγκλήματα γίνονταν «εν ονόματι του Θεού», αργότερα έγιναν «εν ονόματι του Βασιλέως» και τώρα πλέον «στο όνομα του κυρίαρχου Λαού». Έτσι, δεν έφταναν οι τόσοι ...βάρβαροι εχθροί που επιβουλεύονταν το Κράτος, αλλά δημιούργησαν έναν καινούριο «εν δυνάμει» αντίπαλο μέχρι και εχθρό, όπως αποδείχτηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι στενόμυαλοι.
Δεν πέρασαν παρά τετρακόσια χρόνια που ο Πατριάρχης Μιχαήλ ο Κηρουλάριος (ναι είναι αυτός που συνωμότησε και ανέτρεψε τον συνονόματο του Αυτοκράτορα Παφλαγόνα) σφάζονταν με τον Πάπα Λέοντα και έφταναν στο Σχίσμα και η Δύση αφού πρώτα έδειξε τις αδυναμίες του Βυζαντίου με τις Σταυροφορίες και την προσωρινή κυρίευση της Βασιλεύουσας, απαρνήθηκε τους αιώνιους δεσμούς της με το Βυζάντιο και άφησε την Πόλη στο έλεος των Οθωμανών και του Μωάμεθ του εκπορθητή.
Έτσι ο λαός μας πάλι βρέθηκε κάτω από μια ωμή κι αιμοβόρα καταδυνάστευση, πνευματική και υλική. Τουλάχιστον αυτοί (οι Οθωμανοί) ήταν ειλικρινείς και δεν φορούσαν προσωπεία όπως οι μέχρι τότε δυνάστες. Μέσα σ’ αυτό το Έρεβος που όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» πάλι ο λαός γέννησε Λεωνίδα, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Μέγα Αλέξανδρο με τα πρόσωπα των Παπαφλέσσα (αμάν παπάς), Διάκου, Μιαούλη και Κολοκοτρώνη αλλά και Υψηλάντη και τόσων άλλων που δεν είδαν καν το λάβαρο της επανάστασης.
Ήταν πλέον ο καιρός η Επανάσταση να πάρει σάρκα και οστά, οστά από τις δεκάδες χιλιάδες νεκρά κορμιά των αγνώστων παλικαριών. Καθώς είχε αρχίσει να γίνεται αποδεκτή, η Ελληνική επανάσταση, από την Ευρωπαϊκή αστική τάξη (Ιερά Συμμαχία) και να πέφτουν τα τελευταία φρούρια που ήθελαν την διατήρηση του Status Quo (Μέτερνιχ), φρόντισαν οι μεγάλοι της Ευρώπης (Ιερά Συμμαχία) να τοποθετήσουν επιτηρητές μέντορες του νεοσύστατου Κράτους, από τον Καποδίστρια (Έλληνας κόμης και υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου Αλέξανδρου Α’) μέχρι τον Βαυαρό Όθωνα και την Αυλή του.
Τότε είναι που ο λαός χωρίστηκε (ή μάλλον τον διχοτόμησαν και τον τριχοτόμησαν) για πρώτη φορά σε Ρωσόφιλους, Γερμανόφιλους, Γαλλόφιλους και Αγγλόφιλους. Τόλμησαν οι αχρείοι να φυλακίσουν ακόμα και τον Γέρο του Μοριά, τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη γιατί αναρωτήθηκε «γιατί μωρέ πρέπει σώνει και καλά να ανήκουμε στους Ρώσους ή στους Γερμανούς;». Έτσι η επανάσταση σταματά τον απελευθερωτικό αγώνα μέχρι την Λάρισα, γιατί μέχρι εκεί ήταν τα σχέδια του συνεδρίου της Βιέννης του 1815 (και αυτό χάρη του Τσάρου Αλέξανδρου Α’)
Αφού πέρασε η μπογιά των Βαυαρών (Βίτελσμπαχ) με το τέλος του Όθωνα (1862), η νέα βασιλική οικογένεια που επιβάλλεται στην Ελλάδα είναι ο Δανέζικος οίκος Σλέσβιχ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ – Γκλύξμπουργκ, με προίκα την σιωπηλή άδεια για την συνέχιση του απελευθερωτικού αγώνα. Όλοι τους άνθρωποι ξένοι με την Ελληνική ιθαγένεια και πραγματικότητα. Την δουλειά την άρπαξαν ας πούμε από κάποιον ΟΑΕΔ, που βόλευε άνεργους Μονάρχες. Βέβαια όλοι τους με την προϋπόθεση να ασπασθούν την Ορθοδοξία (πώς άλλωστε; Τότε είχε και πιο πολλούς Άνθιμους).
Δηλαδή «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», μόνο που αντί για Σουλτάνο είχε τώρα κάποιον άλλο ξένο «κεχαγιά». Δεν άλλαζε και πολλά το αν αυτός λεγόταν Οσμάν ή Γεώργιος (στο ελληνικοποιημένο) Η κατάργησης της Μοναρχίας, από κάποιους Δημοκράτες Αξιωματικούς, κράτησε μόνο για δέκα χρόνια. Κάποιοι «Ηρακλείς του Στέμματος» καταστρατηγώντας το δημοψήφισμα του λαού που με 63% κατάργησε την Μοναρχία, επανέφεραν τα ανδρείκελα της εξουσίας σαν Αρμοστές της Ευρώπης, στις κτίσεις τους.
Όταν πλέον ο λαός απέταξε, οριστικά πια, τους Αρμοστές του, μετά από τέσσερις περίπου δεκαετίες, έπρεπε οι Μεγάλες Δυνάμεις (που πλέον ήταν η πρώην θυγατρική τους, ΗΠΑ) να βρουν τρόπο να ελέγχουν, αυτά τα ενοχλητικά αντιδραστικά μυρμήγκια, που κατοικούσαν στο Νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης (σταυροδρόμι τριών Ηπείρων). Αυτοί, του Νέου Κόσμου, (είχαν πλέον πετάξει τα λάσα, τα εξάσφαιρα και τις πρόσωπο με πρόσωπο μονομαχίες) και είχαν πάρει Master από την συμμετοχή τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην λειτουργία Μυστικού Πολέμου με πράκτορες και εκτελεστές (CIA). Τα κατάφεραν περίφημα. Μετά την Χούντα που επέβαλαν, δημιούργησαν το Κυπριακό πρόβλημα, έτσι ώστε να μπορούν «ες αεί» να μας τραβούν τα γκέμια και ν’ αλλάζουν τον ρυθμό που χορεύαμε.
Την σούπα όμως τους την χάλασε ένας «δικός τους», καθηγητής του Harvard, Όταν, από τα μπαλκόνια φώναζε, στους παραληρούντες Έλληνες: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο». Ειδικά το πρώτο σύνθημα τους προβλημάτισε πολύ. Ο τελευταίος που το είχε πει (Κολοκοτρώνης) είχε φυλακιστεί, όχι αυτό δεν το ήξεραν (ανιστόρητοι, όπως και εμείς δεν ξέρουμε την ιστορία μιας μυρμηγκοφωλιάς), φρόντισαν να τους ενημερώσουν οι Άγγλοι.
Τους πήρε μερικά χρόνια, βέβαια, να οργανώσουν την συκοφαντία και να σύρουν τον λαοπρόβλητο ηγέτη, υπόδικο στις εκλογές για να χάσει, προσωρινά, η Ελλάδα τον μπούσουλα της ανεξαρτησίας. Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν εύκολα. Υπήρχε το προηγούμενο, βλέπετε, που οδήγησε την Ελλάδα σε συμβιβασμούς σε όλα τα θέματα, Εθνικά και μη.
Μέχρι που κάποια στιγμή, η Ελλάδα βρέθηκε ισότιμη συνέταιρος στο Ευρωπαϊκό νομισματικό, και όχι μόνο, άρμα, να έχει την δυνατότητα να προβάλει «Βέτο» σ’ όλα τα κελεύσματα της Δύσης (που ήταν πλέον μέλος). «Βέτο» στην ονομασία των Σκοπίων, «Βέτο» στην προώθηση της Τουρκίας, «Βέτο» αν δεν ενταχθεί η Κύπρος στην Ε.Ε., «Βέτο» στην διεύρυνση της Ε.Ε. στα Βαλκάνια, «Βέτο» στον πόλεμο κατά των Σέρβων, «Βέτο» και απόψεις για τον πόλεμο του κόλπου και στον Ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.
Αλήθεια, αν ήσασταν εσείς στη θέση τους, θα αντέχατε ένα τέτοιο «κακό σπυρί» στους κόλπους σας; Θα αντέχατε, κάποια μυρμήγκια να γελοιοποιούν τις πομπές του ΝΑΤΟ για την Σερβία, αλλάζοντας τις πινακίδες στους δρόμους; Θα αντέχατε την ελευθερία του Τύπου να βγάζει τα άπλυτα σας στην φόρα και να αποκαλύπτει συνομωσίες σας, χωρίς να παρεμβαίνει το Κράτος για να κλείσει και να λογοκρίνει αυτά τα ΜΜΕ, δηλαδή οι ΗΠΑ που το κάνουν τι είναι;
Χάλασαν οι καιροί, δεν βρίσκονται πια εύκολα «Εθνικόφρονες» Αξιωματικοί να κινηθούν για κάποιο πραξικόπημα, όπως τον παλιό καλό καιρό και να αποκαταστήσουν την τάξη. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί πραξικόπημα είναι μια εξευτελιστική οικονομική ομηρία, που θα οδηγούσε την Ελλάδα πίσω στο μονοπάτι του μυρμηγκιού.
Κάποιοι στενόμυαλοι πολιτικοί μαζί με κάποιους κηφήνες συνδικαλιστές (με το αζημίωτο) και μεγάλους οικονομικούς οίκους, ανέλαβαν να φέρουν «εις πέρας» το όραμα των illuminati της Αμερικής και του Ίνγκολστατ της Βαυαρίας.
Ναι, τα κατάφεραν, έχασε η Ελλάδα τον απαιτητικό λόγο (αν και έχει τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς). Ναι, η Ελλάδα μπήκε σε ομηρία, για κάποια χρόνια κι αν δεν βάλει μυαλό (που δεν πρόκειται), θα τα ξαναζήσει (η ιστορία βλέπετε διδάσκει μόνο σ’ αυτούς που την μελετούν και όχι σ’ αυτούς που την μαθαίνουν παπαγαλία, για να εξασφαλίσουν έναν μισθό)
Στην υγειά μας.
του Βασίλη A. Βαφιάδη
Σέρρες 13.12.2010
Σέρρες 13.12.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου