Πάντα μου το έλεγε η μάνα μου, ότι «...εσύ παιδί μου ζεις στο κόσμο σου και δεν δένεις με τη σάλτσα». Σίγουρα «σάλτσα» θα εννοούσε την κοινωνία και το περιβάλλον που μέσα σ’ αυτό ανέπνεα και γω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν μου αρέσει και πολύ ο παραλληλισμός και το ότι με έβλεπε σαν σουτζουκάκι σμυρναίικο να «κολυμπώ» σε μια κόκκινη θάλασσα από ντομάτα, που πέφτουν σαν μετεωρίτες οι μπουκιές πριν καταλήξουν στο λαίμαργο λιμάνι κάποιας «σμαλτόφρακτης μπουκαπόρτας». Να ήταν τουλάχιστον πιο «γκουρμέ» και ελαφριά με άσπρη σάλτσα μανιταριού...
