Όχι δεν είναι του χαρακτήρα μου να γκρινιάζω. Όχι δεν είμαι ένας απαισιόδοξος άνθρωπος. Όχι το ποτήρι δεν το βλέπω μισοάδειο, αλλά πάντα μισογεμάτο. Όχι δεν ενστερνίζομαι ό,τι ακούω στα δελτία ειδήσεων, πάντα τα «φιλτράρω» με την δική μου λογική και δεν ασπάζομαι ποτέ, σχεδόν, τα λεγόμενα των δημοσιογράφων που έχουν άποψη επί παντός επιστητού.
Αλλά ναι, έχω την δική μου άποψη, την δική μου λογική, έστω κι αν είναι εσφαλμένη. Ναι επηρεάζομαι με ό,τι βλέπω γύρω μου και με ό,τι απασχολεί το στενό και το ευρύτερο περιβάλλον μου. Ναι συμπάσχω με τους φίλους μου, όταν έχουν κάποιο πρόβλημα και δεν επιχαίρω.
Όλοι μας, μα όλοι, γνωρίζουμε την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας.
Κάπου στο βάθος, όλοι μας το περιμέναμε να συμβεί, αυτό το ιδιόμορφο «κραχ». Το βλέπαμε να έρχεται, αλλά όλοι μας κάναμε τα «στραβά μάτια». Όλοι μας εκούσια ή ακούσια συμβάλαμε στην κατάντια αυτή. Όλοι μας, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία, πήραμε μέρος σ’ αυτή την ζηλόφθονη κόντρα του νεόπλουτου καπιταλισμού.
Έχει γεμίσει ο τόπος με «Μερσεντές», με ακριβά τέλος πάντων αυτοκίνητα και με παραθεριστικές κατοικίες (όλη η παραλία και σε βάθος δύο χιλιομέτρων). Βλέπεις ανθρώπους που με ένα χιλιάρικο που έπαιρναν μισθό να διατηρούν κάποιο αυτοκίνητο των 1,8 ή 2 λίτρων (που δεν το χρειάζεται), να ζει με λούσα και εν πάση περιπτώσει «παραφύση» σύμφωνα πάντα με το “budget” του. Ζούσε με «πλαστικό» χρήμα ή με δανεικά. Όπως και να το πούμε δανεικά είναι έτσι ή αλλιώς.
Έτσι ζούσε και το Κράτος μας, αυτοί ήμασταν και αυτό μας άξιζε. Τώρα όμως ήρθε, όχι που δεν θα ερχόταν, ο λογαριασμός και πρέπει όλοι μας να πληρώσουμε. Αυτό, βέβαια, που μας αναλογεί, ούτε «σεντς» παραπάνω. Αυτό είναι το δίκιο, το ιδανικό. Είναι όμως; Δεν θέλω να «πιπιλίσω την καραμέλα» που έχει την γεύση του άδικου Κράτους. Θέλω να ασχοληθώ με μας, αποκλειστικά με μας και το τι κάνουμε.
Καλώς ή κακώς το Κράτος πήρε κάποιες αποφάσεις, για θεσμικές αλλαγές, περικοπές σε μισθούς και ακόμα περισσότερες περικοπές σε δημόσιες επενδύσεις. Αυτό μπορούσε (;) αυτό έκανε. Εμείς;
Αδράζοντας την ευκαιρία οι ιδιώτες εργοδότες, επιχειρηματίες όλης της «γκάμας» άρχισαν τις περικοπές στα μεροκάματα, όχι όλοι ευτυχώς, στα δώρα των εργαζομένων, ενώ την ίδια στιγμή, όχι μόνο δεν μειώνουν το κέρδος τους, αλλά αντιθέτως το αυξάνουν. Με ψευδεπίγραφες εκπτώσεις στις τιμές (είχα την προνοητικότητα να φωτογραφίσω κάποιες βιτρίνες και να κρατήσω κάποια φυλλάδια προσφορών από πριν), με μετονομασία Κινεζικών προϊόντων σε Ιταλικά και με την στέρηση δώρων και υπερωριών από τους εργαζομένους τους, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη τους ή τα εξάγουν σε άλλες χώρες (γιατί θα μαθευόταν από τους υπαλλήλους των τραπεζών) ή τα μετατρέπουν σε χρυσό (στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος).
Ειδικά αν κάποιος επιχειρηματίας θέλει να λέγεται η επιχείρηση του πρώτη ή η καλύτερη στο χώρο, πρέπει πρώτη και καλύτερη να συμβάλλει σ’ αυτή την περιβόητη «αλλαγή του κλίματος» και της «ψυχολογίας» της αγοράς.
Αυτά τα 600 ή 800 «ευρουλάκια» δεν πρόκειται να σώσουν τους εργαζομένους, ούτε να τους καταστήσουν εύρωστους, μελλοντικούς αντιπάλους της επιχείρησης. Αυτά όμως τα Ευρώ, είναι αυτά που θα ξαναδώσουν το ΧΑΜΟΓΕΛΟ στους υπαλλήλους τους, το ΚΕΦΙ για προσφορά στη δουλειά τους και θα τους κάνουν μελλοντικούς συμμάχους των επιχειρήσεων σε μια πραγματική κρίση. Αυτά τα Ευρώ θα ξαναβγούν στην αγορά και μαζί με την «ψυχολογία» που έλεγα θα πολλαπλασιαστούν σε 1000.
Πάψτε πια να γκρινιάζετε και να επικαλείστε κάποιες επιχειρήσεις που έκλεισαν. Κλείνουν από τον ένα δρόμο και ανοίγουν σε άλλο με διαφορετική ονομασία. Νισάφι πια. Κοιταχτείτε στον καθρέπτη του πολυτελούς διαμερίσματός σας ή στον «οβάλ» καθρέπτη της «βίλας» σας στο βουνό ή στην θάλασσα. Άλλωστε ποιοι είναι αυτοί που έχουν βίλα στο βουνό ή στην ΠΡΩΤΗ σειρά (πάνω στο κύμα) σ’ όλη την παραλιακή γραμμή του αιγιαλού;
Σίγουρα όχι οι υπάλληλοι σας, αλλά ούτε κι οι δημόσιοι υπάλληλοι (μην υπολογίζεται τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ).
Είναι μια ευκαιρία να δούμε όλοι μαζί το συλλογικό μας μέλλον. Το συντεχνιακό μας «μάτι» και τα «ρουσφέτια» μας έφεραν εδώ που είμαστε. Μπορούμε όλοι μαζί να αναστήσουμε τον Αϊ Βασίλη που Σταυρώσαμε.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου