Γεννάτε γιατί χανόμαστε

             Αν αφήσουμε, προσωρινά, την Ελληνική πραγματικότητα και δούμε με μια άλλη ματιά τον κόσμο, το λιγότερο που θα έχουμε να νοιώσουμε είναι τρόμος.

           Δεν αναφέρομαι σε τρομοκρατικές επιθέσεις των πολύ γνωστών τύπων (φραστική, κρατική, παρακρατική ή εξτρεμιστική), αλλά θα έλεγα μια τρομοκρατία άλλου τύπου ή «τρίτου τύπου» αν προτιμάτε.

           Λοιπόν έχουμε και λέμε. Θορυβήθηκε όλος ο «Δυτικός» Κόσμος, όχι μόνο η «Γηραιά» Ήπειρος αλλά και ο «Νέος» Κόσμος με την «οικονομική διολίσθηση» της Ιρλανδίας και της Ελλάδας, πρωτίστως, αλλά και για μια ενδεχόμενη δυσκολία πληρωμών από Πορτογαλία (οσονούπω) και Ισπανία (δεν νομίζω). Δεν την αποκαλώ κρίση, γιατί δεν αποτελεί κρίση μια δυσκολία που έχει να κάνει με το 7,8% της Ευρωζώνης, παρά μόνο ένα προβληματάκι για την «μάζα» της Ευρώπης. Άλλο είναι το πρόβλημα που θα προκύψει.

           Το πρόβλημα είναι η γήρανση του πληθυσμού και αυτό δεν έχει ούτε σημαία μήτε χρώμα δέρματος να το περιορίζει.

           Από μικρά παιδιά μαθαίναμε στα σχολειά, ότι κάθε δράση έχει και αντίδραση. Έτσι και στην εποχή μας, η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης επέφερε μεν την αύξηση του μέσου όρου ζωής αλλά αυτό έχει σαν συνέπεια την «γήρανση» του πληθυσμού.

           Όσο κι αν προσπαθούν διάφορα «φόρουμ» και κυβερνήσεις να μας αποκρύψουν την αλήθεια (εκτός από τις κυβερνήσεις που έχουν μαύρα μεσάνυχτα), κάποια δημοσιεύματα τους ξεφεύγουν, μερικές φορές δήθεν, κατά λάθος. Όπως το «manifesto 2009» του PES (Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών), management tips Απρίλιος 2009 αλλά και δημοσιεύματα όπως «το Βήμα» της 14 Σεπτεμβρίου 2010, μας φέρνουν στην πραγματικότητα.

          Πέρα από τις όποιες σπατάλες, κλοπές και κακές οικονομικές τοποθετήσεις έχουν γίνει στο παρελθόν, το μεγάλο και ανυπέρβλητο πρόβλημα είναι η επιβίωση των διαφόρων ταμείων. Αυτό ήταν συνέπεια της συρρίκνωσης του αριθμού των εργαζομένων απέναντι στην αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων.

         Στις αρχές του 1950 η σχέση συνταξιούχων προς εργαζόμενους ήταν 1 συνταξιούχος προς 17 εργαζόμενους. Σήμερα το κλάσμα έπεσε σε 1 προς 3,5, για το 2020 η πρόβλεψη είναι 1 προς 2,5 και το 2050 1 προς 1,5 μια αύξηση 224% των ηλικιωμένων. Ακόμα και ένα παιδί του Γυμνασίου μπορεί να καταλάβει πως δεν «βγαίνουν» τα νούμερα.

         Αν τώρα προσθέσουμε ακόμα ένα «σενάριο εργασίας», όπως την ενδεχόμενη περίπτωση του «εκδημοκρατισμού» και «κοινωνικής ισότητας» στις κοινωνίες της Κίνας και της Ινδίας, μπορεί κάποιο μυαλό να σκεφτεί, χωρίς να πάθει «black out», τι μέλλει γενέσθαι;

         Σκεφτείτε ότι τώρα που μιλάμε ο πληθυσμός μόνο της Κίνας είναι 1,5 δισεκατομμύριο και είναι κατά 400 εκατομμύρια λιγότεροι,  από το ότι θα έπρεπε να ήταν, αν δεν είχε εφαρμόσει από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 επί Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, τον έλεγχο των γεννήσεων, σε ένα παιδί ανά οικογένεια. Τα 400 εκατομμύρια αυτά που λείπουν είναι ίσα με τον πληθυσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

         Έχουν περάσει 30 και πλέον χρόνια, από τότε. Η κάθε γενιά υπολογίζεται στα 30 με 33 χρόνια. Άρα πρέπει πια αυτή η «κουτσουρεμένη» γενιά να αρχίσει να συντηρεί τον υπόλοιπο πληθυσμό. Το αποθεματικό της Κίνας (όπως ανακοίνωσε) είναι 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, μπορεί σαν νούμερο να φαίνεται τρομερό αλλά στην ουσία είναι 1300 δολάρια ανά κάτοικο, δηλαδή τίποτα, ούτε για δύο μήνες δεν φτάνουν.

         Τα ίδια και αν όχι χειρότερα ισχύουν και για την Ινδία (εκεί ο έλεγχος των γεννήσεων άργησε λίγο), τα μαντάτα για την Ινδία θα έρθουν σε 20 χρόνια περίπου.

         Οι δύο αυτές χώρες αποτελούν το 50% της Υφηλίου. Αν, όπως λέγεται, αρχίσουν οι διεθνείς συναλλαγές να εξαρτώνται από το Γιουάν ή την Ρουπία, όπως είναι σήμερα το δολάριο και το ευρώ, αμφιβάλει κανείς για το ότι το μέλλον προβάλει όχι μόνο ζοφερό, αλλά μάλλον δεν προβάλει καν;

         Αντί να παρακαλάμε να μην αλλάξει το «status quo» στην Κίνα και την Ινδία, αλλά ούτε και στην «ελπίδα» ενός καταστροφικότατου πολέμου (είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση, σε καιρούς κρίσεων), ας αρχίσουμε από σήμερα την εφαρμογή του συνθήματος των «χίπις», με παράφραση, «make love, not war». Ή απλά «πηδάτε» και γεννάτε γιατί χανόμαστε.

Βασίλης Α. Βαφιάδης

Σέρρες, 12.1.2011