Τελικά δεν έχουν «τσίπα». Ακούω τις ανακοινώσεις της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ και νομίζω πως είμαι από άλλο ανέκδοτο, εγώ ή αυτοί, πάντως σίγουρα κάποιος είναι αλλού. Βέβαια είναι σίγουρο πως δεν είναι οι μόνοι που είναι αλλού, απ’ όπου κι αν «πιάσεις» τον «συνδικαλισμό» θα λερωθείς.
Αυτός δεν είναι συνδικαλισμός, αυτός είναι, έχει αποδειχθεί, τρόπος «βολέματος» των εργατοπατέρων, οικονομικά, κοινωνικά των ίδιων και των απογόνων τους καθώς και προθάλαμος για τα έδρανα της βουλής.
Για να μην παίρνουν και πολύ αέρα τα μυαλά μας, ότι τάχα βρήκαμε την αιτία του κακού, αν το σκεφτούμε λίγο, θα καταλάβουμε, ακόμα και αυτοί που δεν διαθέτουν τον «κοινό νου», ότι πίσω απ’ όλα και όταν λέω απ’ όλα το εννοώ, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Δεν μπορεί κανένας μας να βγάλει έξω την προσωπική του ευθύνη, ακόμα και όσοι δεν έχουν ή δεν είχαν το δικαίωμα να συνδικαλίζονται, λόγω επαγγέλματος, όπως εγώ. Γιατί μπορεί να μην έχουμε ευθύνη για τα πρόσωπα των συνδικαλιστών, αλλά είχαμε και έχουμε την ευθύνη γιατί στείλαμε κάποιους από αυτούς στα βουλευτικά έδρανα.
Θύματα αν θέλετε του μεταπολιτευτικού κατεστημένου του τετράπτυχου της συμφοράς πολιτική-συνδικαλισμός-τύπος και αφελείς πολίτες, που «γαλουχήθηκαν» στα μπλε, πράσινα και κόκκινα καφενεία της μεταπολίτευσης και «τα μυαλά στα κάγκελα».
Φορούσαμε τον μανδύα που μας προσέφεραν ή αν θέλετε την κομματική προβιά και τρέχαμε σε συγκεντρώσεις παρωδίες με σημαίες-λάβαρα και πολλές φορές καδρόνια για να διατρανώσουμε τα ...δημοκρατικά μας αισθήματά και διαπληκτιζόμασταν με φίλους και συγγενείς για τα «δίκια» του Καραμανλή-Παπανδρέου ή Φλωράκη και των «συνημμένων» τους, την ίδια στιγμή που αυτοί (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) έτριβαν τα χέρια τους και έκτιζαν βίλες ή αυγάτιζαν το βιος τους.
Ανώριμοι, στερημένοι και άμαθοι στην πολιτική ζωή μιας Δημοκρατικής Χώρας, «πέσαμε με τα μούτρα» στην πολιτικοποίηση ακόμα και της ανάσας μας. Σαν τον ορεσίβιο τσομπάνη από τις απάτητες κορφές της Πίνδου, που ξαφνικά βρέθηκε στο κέντρο μιας μεγαλούπολης με χιλιάδες αυτοκίνητα, έτσι και μείς βρεθήκαμε ξαφνικά σε μια Δημοκρατία με τις χιλιάδες επιλογές (η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα) και τα χάσαμε. Έτσι «πήραμε» από πίσω τον πρώτο που βρήκαμε, που φαινόταν να ξέρει ... και από τότε γυρίζουμε γύρω-γύρω από την ίδια πλατεία. Ένα «καραβάνι» αυτοχθόνων Βεδουίνων με ηγέτες και μπροστάρηδες άλλοτε ντόπιους Τουαρέγκ (εργατοπατέρες) ή πιο κοσμικούς Φελάχους (πολιτικοί) να εναλλάσσονται όλα αυτά τα χρόνια στο τιμόνι της ζωής μας, τηρώντας το «μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι» του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Κάποια στιγμή όμως, αυτή η αδιάκοπη περιστροφή και περιπλάνηση μας στα γνωστά σοκάκια του μικρόκοσμού μας τέλειωσε και τέλειωσε βίαια. Συγκρούστηκε η κεφαλή του «καραβανιού», από τυχαία αίτια(;), με την ίδια του την ουρά και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας τα λάθη που έχουμε κάνει.
Όλοι μας; Όχι. Προ πάντως οι ηγήτορες μας, σ’ αυτόν τον «γύρο του θανάτου», προσπαθούν να ρίξουν αλλού τις ευθύνες τους, με αποκαλύψεις και διενέξεις μεταξύ τους, αρκεί να μπορέσουν ν’ αποσπάσουν την προσοχή μας από την «γύμνια του βασιλιά», αντί να αναζητήσουν άλλα δρομολόγια, πιο ευρύχωρα για να συνεχίσει το «καραβάνι» την πορεία του για να βγει από το αδιέξοδο και από το τέλμα της κινούμενης άμμου που έχει πέσει.
Είμαστε σε καιρούς χαλεπούς, σε καιρούς που έχει φθηνύνει πολύ η κοινωνική αξία και οι ηγέτες και οι ηγήτορες μας, που είναι κομμάτι από την ίδια μας την σάρκα, αγνοούν τις βασικότερες αξίες ενός ηγήτορα. «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.» του Αγάθωνα. Ποιος απ’ όσους γνωρίζετε νομίζετε ότι έχει σαν αρχή του το παραπάνω γνωμικό; Κανένας; Όχι, δεν είναι δυνατόν, σίγουρα όμως είναι λίγοι και δειλοί και θέλουν μια ενθάρρυνση. «Αν ακολουθείς ένα πλήθος, δεν πρόκειται να σ' ακολουθήσει κανένα πλήθος», λέει μια κινέζικη παροιμία και γι’ αυτούς ταιριάζει γάντι.
Ας μη ξεχνάμε, πάντα στις δύσκολες στιγμές αυτού του Έθνους, ξεπηδούσε μέσα από τις λαϊκές μάζες μια φυσιογνωμία ηγετική και οδηγούσε τον λαό σε σίγουρα και «στεγνά» μονοπάτια είτε σαν Μιλτιάδης στον Μαραθώνα, είτε σαν Παπαφλέσσας στο Μανιάκι ή Δαβάκης στο έπος του ’40. Οψόμεθα...
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 28.4.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου