Ένα-ένα τα γεγονότα, στην ξέφρενη παράξενη ζωή μας, μας προσπερνούν και φεύγουν. Όλοι μας ανήμποροι παρατηρητές και θεατές, αποσβολωμένοι, σαν τις αγελάδες που κοιτούν τα τρένα να περνούν, ανίκανες ν’ αντιληφθούν τη βιάση και την σκοπιμότητα στις γρήγορες εναλλαγές των θορυβωδών εικόνων, που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους.
Όλος ο κόσμος έχει μπει σ’ ένα δρόμο ταχύτητας, σ’ ένα «σιρκουί» δρόμων ταχύτητας αλλά και αντοχής, μόνο που δεν υπάρχει ή δεν φαίνεται η κορδέλα του τερματισμού. Κάθε φορά που φτάνουν οι δρομείς σ’ ένα τέρμα ανακαλύπτουν την εικονική πραγματικότητά της και την λάθος κατεύθυνση που είχε η διαδρομή.
Αφέτες και κριτές έχουν χάσει το «μπαμ» της εκκίνησης, ανάμεσα σε διαφημίσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις των διοργανωτών και οι δρομείς έφυγαν αλλόφρονες προς κάθε κατεύθυνση. Οι προπονητές και εκγυμναστές, που προσπαθούν να κατευθύνουν τους αθλητές τους, αδυνατούν να ακουστούν στα «ντεσιμπέλ» της καθημερινότητας με τις απαρχαιωμένες ντουντούκες, κήρυκες του χτες.
Ορφάνεψε ο κόσμος από ιδεώδη, φθίνουν οι ηγέτες, αυτοί οι πεφωτισμένοι οραματιστές που δίνουν νόημα ακόμα και στις μίζερες ζωές. Έχουν χάσει το τρένο ή μάλλον τα τελευταία drivers της ανάπτυξης, στο βωμό του «σήμερα» και του «δεν βαριέσαι». Ακέφαλο το κοπάδι πλανιέται, χρόνια τώρα, στα ίδια και ίδια ατέρμονα μονοπάτια που οδηγούν στο «στόμα του λύκου».
Ηγέτες παγκόσμιας ακτινοβολίας, αυτόφωτοι απλανείς αστέρες στο στερέωμα που έλαμπαν και θα λάμπουν, μ’ όσα σύννεφα κι αν αφήσουμε να μπουν μπροστά τους, σαν τον Μαχάτμα Γκάντι και την Ίντιρα, τον Ούλοφ Πάλμε, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Τζούλιους Νιερέρε, τον Μιγκέλ Ντελαμαντρίτ, τον Ραούλ Αλφοσίν (κίνηση των έξι) ή ακόμα και τον Γιασέρ Αραφάτ, αποτελούν κομμάτι της ιστορίας, που δυστυχώς δεν διδάσκει τους σημερινούς ηγήτορες της φθινοπολιτικής πραγματικότητας.
«Ωιµέ! ... τω όντι αχρείους κυβερνάς, λαοφάγε βασιλέα!» Ασήμαντες προσωπικότητες, σαν σε παγκόσμιο συνέδριο ασημαντικότητας, «στέφθηκαν» ηγέτες και καπετάνιοι, από διαπλοκή ή λόγω κληρονομικότητας, στη γαλέρα που μας οδηγεί στην «Σκύλλα και στην Χάρυβδη» κι άντε να βρεθούν «οι κονταρομάχοι του Έγριπου» του Σκαρίμπα ν’ αντισταθούν ξανά και πάλι, σ’ αυτό το παγκόσμιο «δείπνο ηλιθίων».
Αδυνατώ ν’ αντιληφθώ το μέγεθος, δεν είναι δυνατόν να χωρέσει στον κοινό μου νου, το αχανές της ηλιθιότητας μέγεθος, που μας έχει κυριεύσει. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή, θα ήταν: τέτοιο πράγμα ούτε στον εχθρό μου. Μέσα στην διαστροφή μας, σαν εθελοντές του «μαζοχισμού» αναζητούμε, στα ήδη γνωστά μας «απορρίμματα» της πολιτικής πάλι λαοπλάνους πολιτικάντηδες, να μας σώσουν.
Βέβαια για να μειώσω λίγο το μέγεθος του «μηδενισμού» που με συνεπήρε, υπάρχουν ακόμα κάποιοι. Υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν, σαν σκαπανείς, να μπουν μπροστά για να μας βγάλουν από το ναρκοπέδιο που έχουμε κάνει σπίτι μας. Είναι λίγοι και ντροπαλοί, συνεσταλμένοι που έμαθαν να υπακούν σαν τυπικοί στρατιώτες των κομμάτων. Πρέπει να τους εντοπίσουμε και να τους ενθαρρύνουμε να «βγουν» μπροστά.
Μακριά από βαρύγδουπες δηλώσεις και γραβατομένα ανθρωποειδή, υποκατάστατα του ηγέτη, που αρέσκονται να γαργαλούν τ’ αφτιά μας με «θα» και «σωτηρίες» εξπρές. Σκαλί-σκαλί θα ανεβούμε τον «Γολγοθά» μας, με στέρεα βήματα βασισμένα στις δυνάμεις μας και όχι με ασανσέρ που μπορεί ξαφνικά να «κοπεί» πάλι το ρεύμα και να βρεθούμε, κάτω εκεί που οι άλλοι αφοδεύουνε.
Πρέπει να δούμε και πάλι το ποτήρι μισογεμάτο και να «ανάψουμε ένα σπαρματσέτο αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι» σαν μοιρολάτρες και δεισιδαίμονες, στο κοινωνικό αλαλούμ που ζούμε.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 23.5.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου