Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Με κατσαρόλες και «χοτ ντογκς»

           Ο πόλεμος της κατσαρόλας, έτσι μπορούν να χαρακτηρισθούν οι σημερινές μαζικές κινητοποιήσεις, σε πλατείες των μεγάλων πόλεων. «Πόλεμος» και όχι «κίνημα» έτσι για να ξεχωρίζει από τις κινητοποιήσεις, που σηματοδότησαν την νέα χιλιετηρίδα στην Αργεντινή το 2001 (cacerolazos), μόνο που εκεί ήταν μια διαμαρτυρία που ξεκίνησε από τις γυναίκες στο Centenario Park του Μπουένος Άιρες και κάθε Κυριακή αντηχούσε ο εκκωφαντικός αυτός θόρυβος και οι φωνές διαμαρτυρίας των κατοίκων.




           Τί κοινά έχουν και οι δυο αυτές λαϊκές κινητοποιήσεις; Τις διαμαρτυρίες κατά του τραπεζικού συστήματος, των διεφθαρμένων πολιτικών, δικαστών και γενικά της «Κρατικής» διαφθοράς και ανικανότητας.
           Θα δανειστώ από το «ρεπορτάζ» της Ελευθεροτυπίας «Στην Αργεντινή, την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι γυναίκες είχαν πάρει στα χέρια τους την κατάσταση. Δεν περιορίστηκαν μόνο στη διαμαρτυρία, αλλά οργάνωσαν δίκτυα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Μετέφεραν τρόφιμα από την επαρχία, έστησαν αυτοσχέδιες καλλιέργειες, συντόνισαν ιατρική και νομική βοήθεια στις γειτονιές κ.λπ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σώθηκαν από την καταστροφή και την πείνα χάρη στις αυθόρμητες αυτές πρωτοβουλίες».
           Εδώ στην τελευταία παράγραφο τα χαλάσαμε. Καμιά σχέση με μας. Εδώ που «είναι Βαλκάνια» το ρόλο της Διοικητικής Μέριμνας τον έχουν καπαρώσει οι «Καντινάδες». Μήπως είναι «προβοκάτσια» και εγκάθετοι της Κυβέρνησης, για να μη μπορούν, με γεμάτο το στόμα, να φωνάζουν οι διαδηλωτές; Αλλά μπα, δεν νομίζω αφού ούτε αποδείξεις δίνουν, ούτε έχουν άδεια λειτουργίας όλοι τους.
           Βέβαια υπάρχουν και οι ρομαντικοί, αυτοί που στο τέλος της εκδήλωσης πήραν σκούπα και φαράσι και αποκατάστησαν την όψη της πλατείας, αν και οι κάμερες ήταν μακριά και δεν ήταν Δημοτικοί υπάλληλοι, τουλάχιστον «εν ενεργεία». Ήταν για μένα το μοναδικό «φωτεινό» μονοπάτι στο αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει, ήταν μια ακτίνα ήλιου μέσα στον Γενάρη της παγωμένης μας καρδιάς. Βούρκωσα, δεν το κρύβω, όταν τους είδα και αναθάρρησα.
           Υπάρχει ελπίδα, όσο υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι «ασήμαντοι», άγνωστοι αλλά Κύριοι με υπευθυνότητα και το «Κύριοι» με «Κ» κεφαλαίο.

       Βασίλης Α. Βαφιάδης
           Σέρρες, 7.6.2011
          vafvas@yahoo.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου