Ξαφνικά ή μάλλον δεν είναι καθόλου ξαφνικά, μάλλον φυσικό επακόλουθο είναι, ποδοσφαιροποιήθηκε για τα καλά η πολιτική ζωή της χώρας. Μάλιστα έχουμε μια ποδοσφαιροποίηση που θα την ζήλευε ακόμα και ο πιο αισχρός οπαδός της «παράγκας» 1 και 2. Μόνο που τώρα, στην πολιτική, έχουμε και άσχετους με το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και έχουν πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.
Ως γνωστόν η εξέδρα έχει εκτός από πολλούς προπονητές έχει και μερικούς τραμπούκους. Μερικοί από αυτούς είναι εκ πεποιθήσεως λόγω ηλιθιότητας και άλλοι που είναι επαγγελματίες μισθοφόροι τραμπούκοι, διορισμένοι από κάποιους παράγοντες του ποδοσφαίρου, για να ελέγχουν και να εκβιάζουν την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του ποδοσφαίρου και όχι μόνο, με την ανοχή των υπόλοιπων φιλήσυχων φιλάθλων της εξέδρας.
Βέβαια υπάρχει και το αντίπαλο δέος, που μερικές φορές στο παρελθόν έχει δείξει κάποια δειλά δείγματα. Ο λόγος βέβαια για την πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ίσως θα θυμούνται ακόμα κάποιοι τις ενέργειες του Αχιλλέα Καραμανλή όταν ήταν Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού. Τώρα πιο από τα δύο είναι το χειρότερο, δεν θα μπω στον πειρασμό να τα αξιολογήσω, από την μια η Σκύλλα και από την άλλη η Χάρυβδη.
Η νέα μόδα, το νέο ήθος της πολιτικής ζωής έχει να κάνει τώρα πλέον και με επιθέσεις εναντίων εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού (Κ. Χατζηδάκη, Ν. Τσώνη και Σ. Μερεντίτη). Τακτικές που θα τις ζήλευε ακόμα και ο εμπνευστής τους ο Γιόζεφ Γκέμπελς. Η τακτική να σωπάσουν οι αντίθετες φωνές, να μην ακουστούν οι άλλες γνώμες είναι η πιο εύκολη από το να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον αντίπαλο με επιχειρήματα και μεστό λόγο.
Το μέγιστο κακό είναι που όλα αυτά γίνονται εν ονόματι της Δημοκρατίας και εν ονόματι της λαϊκής βούλησης. Το χειρότερο από όλα τα κακά είναι όταν αυτές τις πρωτοβουλίες, τύπου Σερίφη του «φαρ ουέστ», είναι δημιούργημα ή χορηγία κάποιου πολιτικού κόμματος που θέλει να ονομάζεται δημοκρατικό και είναι μέλος του Κοινοβουλίου.
Όλη η Δημοκρατικότητα εξανεμίζεται με προεκλογικές φαμφάρες και μετά τίποτα. Όταν λέω μετά, εννοώ ακριβώς από την επόμενη μέρα των εκλογών. Θυμάται κανείς στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλευτισμού, μια φρεσκοεκλεγμένη Κυβέρνηση να έχει αποσπάσει την ψήφο εμπιστοσύνης του συνόλου της Βουλής; Αφού όλοι τους είναι δημοκράτες και υποτίθεται, σέβονται την απόφαση των περισσοτέρων, δεν θα έπρεπε να υπάρχει, έστω για μια φορά, στην ιστορία του Κοινοβουλίου, η παμψηφεί αναγνώριση της λαϊκής θέλησης με ψήφο εμπιστοσύνης στο πρώτο κόμμα;
Αυτή είναι μόνο η αρχή, κάθε νέας Κοινοβουλευτικής θητείας. Ακολουθούν οι μόνιμες αντιδράσεις της Αντιπολίτευσης σε κάθε πρωτοβουλία της εκάστοτε Κυβέρνησης. Αυτή η δημοκρατικότητα, είναι άλλη ερμηνεία για τα δικαιώματα και για τα θέλω των πολλών. Πάντα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, οι πέντε-δέκα του ΠΑΜΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζουν την ζωή των πολλών στ’ όνομά τους.
Απαγορεύουν τον πλου των πλοίων από τα λιμάνια κλείνοντας τους «καταπέλτες» με δύο ή τρία άτομα, αλλιώς δεν θα φτάσουν για όλα τα πλοία που ελλιμενίζονται ενώ οι εκατοντάδες εργαζόμενοι που θα στερηθούν το μεροκάματο, λόγω φόβου, μένουν στα σπίτια τους. Για τα πρωτοπαλίκαρα της «μπουκαπόρτας» δεν τίθεται θέμα χρημάτων γιατί θα πληρωθούν από το Κόμμα.
Θέλει κάποιος Πολιτικός να μιλήσει και να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους του, που ίσως να είναι πάνω από 10.000, όχι του το απαγορεύει μια ομάδα των πέντε ή το πολύ δέκα ατόμων και μάλιστα βίαια.
Κάνει μια πορεία ένας Συνδικαλιστικός φορέας (ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ-ΠΑΣΕΓΕΣ) με κάποια αιτήματα ή απλά στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, χώρια από όλους η πορεία του ΠΑΜΕ, όλοι μαζί και ο κασσιδιάρης χώρια.
Αυτή την Δημοκρατία υπηρετούν τα Κόμματα, με στόματα ερμητικά κλειστά, άβουλα πιόνια που τους καθοδηγεί ο παίχτης της σκακιέρας που δεν είναι άλλος από τον αρχηγό τους. Αυτή είναι η Δημοκρατία των 8 με 9 μμ, όσο κρατάει το δελτίο ειδήσεων στα τηλεοπτικά κανάλια, όπου καθημερινά «σφάζονται» οι εκλεκτοί μας για τα δήθεν συμφέροντα της μάζας και μόλις τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας, κουνούν το κεφάλι τους σαν τα σκυλάκια στο πίσω παρμπρίζ του αυτοκινήτου.
Αυτή τη Δημοκρατία υπηρετούν όλα τα κόμματα της Βουλής, που θεωρητικά όλα θέλουν να πιστεύουν πως εκπροσωπούν την πλειοψηφία, τρομάρα τους και είναι στις επάλξεις κόντρα σε ότι πρεσβεύει η εκάστοτε Κυβέρνηση, σαν ίσα κι όμοιοι.
Στο κάτω-κάτω τοις γραφής οι Κυβερνήσεις λογοδοτούν σαν οι υπεύθυνες των Πολιτικών επιλογών της χώρας. Αυτό μου θυμίζει το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε την εποχή του Εμβέρ Χότζα, για την συμμαχία της Αλβανίας με την Κίνα: και έλεγε ο Εμβέρ Χότζα ότι εμείς και η Κίνα είμαστε 1,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι!
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 5.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου