Θυμάστε κάποιες «πόλεις», που στην ουσία δεν ήταν ούτε χωριά, στις ταινίες «φαρ ουέστ»; Ναι εκείνες, που ήταν ένας δρόμος και δεξιά κι αριστερά κάποια σπίτια. Είχαν ένα «σαλούν», ένα Δημαρχείο, ένα Σερίφη και μια τράπεζα. Συνήθως ο ίδιος ο Δήμαρχος ήταν ο τραπεζίτης, ο μεγαλογαιοκτήμονας, ο ιδιοκτήτης του «σαλούν» και ο εργοδότης του Σερίφη.
Βλέπαμε τις ταινίες εκείνες και ένα μεγάλο ερωτηματικό σχηματιζόταν στο φτωχό παιδικό μας μυαλουδάκι. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει τόση εξουσία; Είναι δυνατόν ένας τραπεζίτης να είναι Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση μαζί και να ελέγχει τα πάντα; Το ωραίο είναι πως αυτές τις σκέψεις τις κάναμε ενώ ήμασταν μέσα στην επταετία της «χούντας».
Αλήθεια πόσο πίσω ήμασταν! Οι ταινίες αυτές σκιαγραφούσαν την Αμερική του 19ου αιώνα, που ίσχυε ο νόμος της ζούγκλας και του δυνατού. Τώρα μετά από 200 χρόνια περίπου, έρχεται η Ελλάδα να μιμηθεί το Ελ Πάσο ή την Αριζόνα και την ταινία «για μια χούφτα δολάρια». Μόνο που εκεί ήταν πιστολάς σε διπλό ρόλο, ενώ τώρα τραπεζίτης και ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Σέρτζιο Λεόνε αλλά κάποια Αγγέλα Μέρκελ.
Τί να πω; Τα θέλαμε και τα γυρεύαμε. Καλά να πάθουμε. Βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα, τουλάχιστον τόσα χρόνια υπήρχε και ο «φερετζές» του πολιτικού ή κάνω λάθος; Θα δείξει.
Πόσο θέλω να δικαιωθούν όσοι λένε «το μη χείρον, βέλτιστον»! Πάντως αν βρεθείτε σε κάποιον αρχαιολογικό χώρο ή μουσείο και ακούσετε ένα «κροτάλισμα», μη φοβηθείτε δεν έχουμε κροταλίες, μόνο κάποιους «καρχαρίες». Το «κροτάλισμα» είναι από τα κόκαλα των προγόνων μας που τρίζουν.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 11.11.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου