Όχι δεν θα συνεχίσω για να τελειώσω τον τίτλο, μήπως και μετατρέψω το κείμενο σε αντικείμενο απόρριψης, για αλλότριους λόγους. Ούτως ή άλλως η όλη κατάσταση που βιώνουμε, εντός και εκτός Ελλάδας, είναι ο πλήρης τίτλος στη δημοτική.
Εντός Ελλάδας έχουμε το πρωτότυπο και ανεπανάληπτο, χωρίς να ξέρω για το αν και πόσο είναι Συνταγματικό, να έχουμε μια Διακυβέρνηση που δεν είναι αντιπροσωπευτική της λαϊκής βούλησης των τελευταίων εκλογών.
Πέρα από το προφανές έχουμε και Πρωθυπουργό που τον ανέδειξαν τα «γκάλοπ» και όχι κάποια εκλογή που να έχει κάποια λαϊκή βάση. Για παλλαϊκή εκλογή ούτε λόγος, αφού στις προηγούμενες εκλογές η αποχή είχε φτάσει στο 30% και για τις επόμενες, όποτε και να γίνουν, προβλέπεται να σκαρφαλώσει πάνω από το 50%.
Ακόμα και να δεχτούμε τα Βουλευτικά «θέλω» και την υστεροβουλία των πολιτικών αρχηγών, ακόμα και τις «κορόνες» τους στα «κανάλια» και στην Βουλή, για την χρησιμότητα αυτής της συνεργασίας για εύρεση λύσης, ποιος θα μου πει πού έχουν καταχωνιάσει, κυρίως τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης, το λάβαρο του Αντάρτικου στην αντιμνημονιακή λογική;
Αυτοί που μέχρι πριν μία μέρα από την συναίνεση, «διερρήγνυαν τα ιμάτια» τους στον βωμό του Αντιπολιτευτικού λαϊκισμού, τώρα καλούνται να υπερασπισθούν «μέχρι τελευταίας ρανίδας» την Τρόικα και την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνηθέντων μαζί της.
Βέβαια υπάρχει και η παραδοσιακή άποψη της «άκρας αριστεράς» για την αντιευρωπαϊκή πορεία της Χώρας. Τελευταία έχει προσχωρήσει και η «ροζ αριστερά» στο «άρμα» της Αντιπολίτευσης για την Αντιπολίτευση και έχει βάλει στο χρονοντούλαπο την μέχρι τώρα Ευρωπαϊκή πορεία του κόμματος.
Αμφότεροι συναγωνίζονται για το ποιός θα πρωτοτυπήσει σε τύπους αντίδρασης και άρνησης. Το τί δεν πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση, αλλά ποτέ το τί πρέπει να κάνει. Ποτέ δεν υπάρχει μια προοπτική μια λύση εφικτή που να έχει καταγραφεί και να διεκδικούν την «πατρότητά» της οι κατά τα άλλα αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι του λαού.
Η συνθηματολογία και τα οράματα έχουν μείνει στο 1917 και παντού βλέπουν «Τσάρους» και σαν «Δονκιχότες» κυνηγούν ανεμόμυλους, χωρίς να έχουν αντιληφθεί ότι έχει προηγηθεί η βιομηχανική επανάσταση. Το είχε πει κάποτε ο Χάρη Κλιν: «…λειτουργούν σαν αντιπροσωπία εργοστασίου που έχει κλείσει».
Από την άλλη βέβαια οι «εταίροι» μας στην Ευρώπη και προπάντων ο γερμανός Υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρήσουν την αναμπουμπούλα στο διεθνές στερέωμα, ίσως γιατί έτσι βελτιώνουν τα προσωπικά οικονομικά τους οφέλη, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις θέσεις του. Κάθε φορά που πάει να «ηρεμίσει» η αγορά, σπεύδει να κάνει μια εμφάνιση στα ΜΜΕ και με μια δήλωσή του, με πολλά υπονοούμενα να πλανώνται, υποσκάπτει ή τορπιλίζει τις όποιες ενέργειες έχουν κάνει οι Αρχηγοί των Κρατών, ακόμα και της ίδιας της Αγγέλα Μέρκελ.
Μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί ο καλύτερος σύμμαχος των κερδοσκόπων, για λίγο μόνο, πήγε να του «φάει» την πρωτιά ο κ. Γ. Παπανδρέου, αλλά το πολιτικό ανάστημα και το μικρό ειδικό βάρος του, τον έσυραν στο μουσείο δίπλα στον Κώστα Καραμανλή και τον Ηρόστρατο. Το ίδιο περιμένει και τον Σόιμπλε στο αντίστοιχο γερμανικό μουσείο, δίπλα στον Κάιζερ και τον Χίτλερ, που δίχασαν κι αυτοί την Υφήλιο.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 16.11.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου