Η ιστορία ξαναγράφεται από κει που
άρχισε να υπάρχει. Η «Ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού» από τις φασκιές του
λίκνου της, την Μεσόγειο, βάλλεται πάλι από τις βόρειες φυλές του Πλανήτη. Τώρα
όμως όχι σαν ορδές βαρβάρων αλλά οργανωμένα και τακτικά.
Μελετημένοι και όχι πλέον αδαείς οι
απανταχού «Αττίλες», μαθημένοι από τα παθήματα των προγόνων τους, ό,τι δεν
κάναμε ποτέ εμείς, «βάζουν» πόδι στην Μεσόγειο και στον «ομφαλό» της Γης.
Ό,τι δεν κατάφεραν τα προπατορικά
στίφη Ούννων και Αγγλοσαξόνων με φωτιά και σίδερο, δεκαεπτά συναπτούς αιώνες,
οι ορδές των επιδρομέων, άλλοτε με την μορφή του Αττίλα από την στεριά και τους
πειρατές Βίκινγκς από την θάλασσα ή ακόμα και με τις «ιερές» Σταυροφορίες και
με τους «ευλογημένους» από το Βατικανό Χίτλερ και ΝΑΤΟ, φαίνεται να τα
καταφέρνει η απρόσωπη Παγκοσμιοποίηση.
Αιχμή του δόρατος, αυτή τη φορά,
ορίστηκε μια γυναίκα με Κουμουνιστική Παιδεία, μια γυναίκα που γαλουχήθηκε με
τα οράματα του Μαρξ και τα δικαιώματα του Προλεταριάτου. Μια γυναίκα που σαν
νέα έζησε τον «υπαρκτό» Σοσιαλισμό στο πετσί της και οι ίντριγκες και οι
ιδιοτέλειες την μεταμόρφωσαν σ’ ένα τερατούργημα «Σταλινοθατσερικού»
ανθρωποειδούς με πυγμή και σοβινισμό, που δεν την αφήνει να δει πέρα από την άκρη
της μύτης της.
Άλλες γυναίκες της ηλικίας της θα
λένε παραμύθια στα εγγόνια τους για την «Χιονάτη» και την «Κοκκινοσκουφίτσα»
των αδελφών Γκριμ, πίσω από το θολό, από το κρύο, παράθυρο και κάτω από το φως
της Πούλιας ή κάτω από την μεγάλη βαλανιδιά με την κούνια που αιωρείται
ασταμάτητα.
Η ηρωίδα μας όμως ζει το δικό της
παραμύθι των αδελφών Γκριμ, στον δικό της κόσμο και η ιστορία με τους «Χάνσελ
και Γκρέτελ» την προκαλεί, την εξιτάρει να διαπιστώσει τις αλήθειες της, αν τα
παιδιά αφήνονται στο δάσος από τους ίδιους τους γονείς τους λόγω του
υποσιτισμού ή όχι.
Η Μεσόγειος φλέγεται ξανά. Στο νότο της το «Άφρικα κορπ», θερίζει ζωές
ακόμα με παραδοσιακές τακτικές (σφαίρες και βόμβες) σ’ όλο το μήκος της βόρειας
Αφρικής και στην «παραδοσιακή» Μέση Ανατολή. Στα βόρεια παράλια της Μεσογείου η
τακτική αλλάζει. Εδώ οι σφαίρες και οι βόμβες έχουν διαχρονικά αποδείξει ότι
δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Η βόρεια Μεσόγειος που αποτελείται
από πολίτες καλοθεσίτες και καλομαθημένους καταναλωτές της θεωρητικής
ευημερίας, αλλού πονάνε. Αναίμακτα και στεγνά αφαιρείται το χαμόγελο και το «ευ
ζην» με τα τραπεζάκια έξω. Ο αποκλεισμός από τους «κρουνούς» χρηματοδότησης
αποτελεί «βρόγχο» που πνίγει, τον μεσογειακό τρόπο ζωής.
Η αλλαγή του τρόπου ζωής αποφέρει
την εσωτερική υποτίμηση όχι μόνο κοινωνική αλλά και οικονομική. Αποτέλεσμα θα
είναι, αν δεν έχει γίνει ήδη, το ξεπούλημα στα εύρωστα πορτοφόλια του βορά.
Τα οικονομικά «φανς» που επιλέγουν
τον τρόπο επιβουλής, αυτά που τώρα έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στην
Ευρώπη, αφού έχουν «ξεζουμίσει» την νότια Αμερική, κεντρική Αφρική και την
νοτιοανατολική Ασία, βρήκαν ευήκοα ώτα στον πιο ισχυρό εταίρο της Ευρώπης, την
Γερμανία. Γιατί άραγε πάλι σ’ αυτήν;
Γιατί όπως και ‘μείς μεγαλώσαμε με
την ιδέα του «μαρμαρωμένου» βασιλιά και του «πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι
δικά μας θα ’ναι», έτσι και αυτοί ζουν και υπάρχουν με την ιδέα να βρέξουν το
πόδι τους στην Μεσόγειο. Για σκεφτείτε το, δεκαεπτά αιώνες το προσπαθούν,
τουλάχιστον έχουν μια συνέπεια σ’ αυτό.
Θα έπρεπε όμως να έχουν μάθει όλα
αυτά τα χρόνια κάποιες παροιμίες από τις χώρες που θέλουν να κάνουν
προτεκτοράτα τους, αφού από ιστορία είναι αδαείς και δεν διδάσκονται: «Όταν
καίγεται το σπίτι του γείτονα, θα έρθει η φωτιά και στο δικό σου» και «Όσο από
πιο ψηλά πέσει κάποιος, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει όταν πέφτει».
Βασίλης
Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 15.7.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου