Η ιδέα είναι καλή. Καταρχήν μισός αιώνας ακόμη και με όρους απλού βίου είναι μια ολόκληρη ζωή. Πολύ περισσότερο στη μουσική. Επίσης, αν υπάρχει κάτι που να αντιπροσωπεύει τη Θεσσαλονίκη της εποχής που ο νεαρός Διονύσης έμπαινε σε ένα φορτηγό και με οτοστόπ κατέβαινε στην Αθήνα, για να βρει το δρόμο του, είναι η Διεθνής Εκθεση και ο Σεπτέμβριος. Επομένως, οι συμβολισμοί δεν είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά.
Για το ελληνικό τραγούδι, το νεοελληνικό πολιτισμό και τη Θεσσαλονίκη ο Σαββόπουλος είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό πρόσωπο. Το αποτύπωμα που έχει αφήσει είναι βαθύ και ανεξίτηλο. Η ποιητική του, η οπτική γωνία από την οποία σχολίαζε τα πράγματα, η αφηγηματική του δεινότητα, η μουσική του και μέχρι ενός σημείου η δημόσια συμπεριφορά του είχαν ταυτότητα.
Τα 20 πρώτα χρόνια της πορείας του ήταν συγκλονιστικά. Μπαλάντες, ροκιές, βαλκάνια, νησιώτικα και ρεμπέτικα στη συσκευασία του ενός και μοναδικού. Οχι μόνο στη μουσική φόρμα, αλλά και στη θεματολογία και το αισθηματικό βάρος.
«Οταν ο κόσμος μας θα καίγεται /
όταν τα γιοφύρια πίσω μας θα κόβονται /
εγώ θα είμαι εδώ να σας θυμίζω /
τις μέρες τις παλιές».
Μετά οι εποχές άλλαξαν, οι επιλογές του Σαββόπουλου έκαναν πολλά ζιγκ ζαγκ, αλλά το ταλέντο και -σε ορισμένες περιπτώσεις- η ορμή και το θάρρος της νιότης δεν εξανεμίστηκαν τελείως.
Με αυτήν την έννοια ένας απολογισμός ίσως και να του ταιριάζει. Σε μια πλατεία της πόλης όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, σε μια σκηνή με μεγάλη ορχήστρα και χιλιάδες φίλους από κάτω, το δήμαρχο και τον υπουργό. Ή ίσως σε κάποιο μουσικό υπόγειο της Αθήνας, με την κιθάρα του και μόνο, απέναντι σε άδειες καρέκλες, με τον Μάνο Λοΐζο και τη Συννεφούλα γερμένους στο μπαρ και τραπεζάκια με αποτσίγαρα από το περασμένο βράδυ.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΚΗ
gmitrakis@ekdotiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου