Η επιστροφή των ασώτων ή πιο καλό το (ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ) μαντρί

Πιο καλή η μοναξιά λέει ένα τραγούδι του λαϊκού – άμα δε και ερωτικού καλουμένου- τροβαδούρου Γιάννη Πάριου, αλλά στην παραδοσιακή πολιτική σκηνή μια τέτοια επιλογή, πλην ηρωικών θα λέγαμε μεμονωμένων περιπτώσεων-εξαιρέσεων, που απλώς επιβεβαιώνουν τον απαράβατο κανόνα,




 ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση στο στόμα του λύκου, για να θυμηθούμε την κλασική και πλειστάκις επιβεβαιωθείσα ρήση του αείμνηστου πολιτικού και λογοτέχνη Ευάγγελου Αβέρωφ.

Δηλαδή με πολιτικό αυτοχειριασμό, στον οποίον κανείς σώφρων δεν είναι διατεθειμένος, στα καλά του καθουμένου, να υποβληθεί. Έτσι, λοιπόν, δεν δικαιολογεί καμία έκπληξη ή απορία η πρόσφατη επιστροφή των μεταμεληθέντων ασώτων (Γιουβανόπουλου, Νταβρή, Ιατρίδη κ.λπ.) στο –πάντα φιλόξενο και ασφαλές- κομματικό μαντρί.
Πρόκειται, βέβαια, θα αντιτείνει κανείς, για τον χώρο που όλους αυτούς τους ανέστησε και τους εξασφάλισε πολιτική ταυτότητα και προοπτική λαμπρής καριέρας. Για τον φυσικό τους χώρο. Τρέχα γύρευε πότε και γιατί απέδρασαν για να αναζητήσουν -πλην ματαίως- την ευτυχία σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.
Ιδίως όταν η περιπλάνηση σε άνυδρους και άγονους πολιτικούς και κομματικούς τόπους αποδεικνύεται εν τέλει μεγάλη χίμαιρα και εσχάτη πλάνη, ενώ ο κακός λύκος, κάπου κρυμμένος, παραμονεύει ακονίζοντας τα δόντια του. Η συγνώμη που εκ βάθους καρδίας δίνεται από την μεγάθυμη ηγεσία στους ασώτους (υιούς και θυγατέρες) αποκαθιστά και την παραταξιακή ειρήνη και ομόνοια.
Κι όλα αυτά τα καμώματα, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για την Ελλάδα, ρε γαμώτο, όπως θα έλεγε η γνωστή ολυμπιονίκης.

ΥΓ. Η περίπτωση Γιώργου Παπανδρέου (ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.) χρειάζεται ειδική ανάλυση και αντίστοιχο σημείωμα, πράγμα για το οποίο επιφυλάσσομαι.

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ 

     (nicfalag@yahoo.gr)

          04/01/2015

        anexartitos.gr