Ήταν ένα μικρό καράβι
Ήταν ένα μικρό καράβι
Που ήταν αταξίδευτο
Που ήταν αταξίδευτο
οεοέ οε οε.
Και σε πεντέξι εβδομάδες
και σε πεντέξι εβδομάδες
σωθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές
σωθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές
οεοέ οε οε.
Κι έκαν’ ένα μακρύ ταξίδι
κι έκαν’ ένα μακρύ ταξίδι
μέσα εις τη Μεσόγειο
μέσα εις τη Μεσόγειο
οεοέ οε οε.
Και τότε ρίξανε το κλήρο
Και τότε ρίξανε το κλήρο
Να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
Να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί
Οεοέ οε οε.
Να πως περιγράφεται από τη “μηχανή του χρόνου” η ιστορία του “μικρού καραβιού”: Το καράβι στο οποίο αναφέρεται το τραγουδάκι είναι η γαλλική φρεγάτα “Μέδουσα”, που ξεκίνησε το ταξίδι του μαζί με άλλα τρία γαλλικά πλοία, το Ιούνιο του 1816 από τη Γαλλία με προορισμό τη Σενεγάλη.
Μεταξύ των 400 περίπου επιβατών της φρεγάτας, ήταν και ο νέος κυβερνήτης της Σενεγάλης με τη σύζυγό του. Την ώρα που η νηοπομπή ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, ο 53χρονος κυβερνήτης του “Μέδουσα” Ντιρουά ντε Σαμερί αποφάσισε να χαράξει δική του πορεία ώστε να φτάσει πρώτος στο προορισμό του.
Ο Ντιρουά ήταν αριστοκράτης και άπειρος σαν καπετάνιος. Όχι μόνο δεν ακολούθησε τους κυβερνήτες των άλλων πλοίων, που ήταν έμπειροι αξιωματικοί, αλλά βασίστηκε στις συμβουλές ενός απλού επιβάτη, ο οποίος τον έπεισε ότι γνώριζε καλά τις θάλασσες και τους χάρτες της περιοχής. Όταν το πλοίο προσέγγισε την Αφρική, έπλεε πολύ κοντά στις ακτές, με αποτέλεσμα να προσαράξει σε μια ξέρα.
Δεν ξέρω πόσους συνειρμούς θα μπορούσε να κάνει ο καθένας μας για το ταξίδι της χώρας μας τα τελευταία χρόνια.
Δεν ξέρω επίσης αν ο Έλληνας συνειδητοποιεί το που πορεύεται χρόνια μέσα στην ερημιά της “αναδελφοσύνης” του, αν επιδιώκει τους κύκλους που κάνει η ιστορία του χιλιάδες χρόνια τώρα, αν κουβαλά γονίδια όπως του φοίνικα που τον σπρώχνει να γίνεται στάχτη και να αναγεννιέται ή του Σίσυφου που προσπαθεί να φθάσει στην κορυφή αλλά ποτέ δε το καταφέρνει.Μήπως του αρέσει αυτός ο κύκλος της αέναης επιστροφής σε καταστροφές- νεοξεκινήματα και αιώνιες επιτροπείες των εκάστοτε ισχυρών;
Να πως περιγράφει ο Νίτσε ανάλογη κατάσταση:
«Κι αν μια μέρα ή νύχτα, ερχόταν ένας δαίμονας και γλιστρούσε μέσα στην υπέρτατη μοναξιά σου και σού ‘λεγε: Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες και την ζεις ως τα τώρα, θα πρέπει να την ξαναζήσεις άλλη μια φορά και αναρίθμητες ακόμα φορές… χωρίς τίποτα το καινούργιο… Δεν θα ‘πεφτες κατάχαμα, δεν θα ‘τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν τον δαίμονα που σου έλεγε αυτά;Ή μήπως θα ζούσες μία φοβερή στιγμή όπου θα του απαντούσες: « Είσαι Θεός… ποτέ μου δε άκουσα τόσο θείο λόγο!»
Ανήκουμε στο μήπως του Νίτσε:
Οργή και θλίψη, ένα σκαλοπάτι πριν τη απελπισία όταν παρακολουθείς τον εμπαιγμό της κυβέρνησης με το χριστουγεννιάτικο μπαξίσι στους συνταξιούχους (δυστυχώς δεν είναι η πρώτη, είχε ξαναγίνει πρόσφατα μόνο που τότε σαν καλά παιδιά συνεννοηθήκαμε προηγουμένως με τους δανειστές) ενώ τώρα επαναστατικώ δικαίω – υπό τη σκέπη του Φιντέλ; – το κάνουμε αυτόβουλα, μόνο που πρέπει μετά να τους εξηγήσουμε ότι κατά βάση και εμείς είμαστε καλά παιδιά, έγινε παρανόηση).Χωρίς στοιχειώδη εισοδηματικά κριτήρια, τα ίδια χρήματα επί δικαίων και αδίκων.
Οι νέοι (και ιδίως οι μορφωμένοι για τους οποίους το κράτος πλήρωσε τη μόρφωσή τους) που φεύγουν καραβιές όπου μη Ελλάδα, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι (υπολογίζονται σε 300.000 οι οικογένειες που δεν εργάζεται κανείς) , οι άθλιες συνθήκες στη δημόσια υγεία, τα συσσίτια που τείνουν να γίνουν θεσμός (και μάλιστα με υπερήφανες αναγγελίες από τον ίδιο τον πρωθυπουργό) θυμίζοντάς μας την κατοχή και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν την πολιτεία;
Σωστά. Δεν φτάνουν για όλους. Ας κάνουν υπομονή. Και οι υπόλοιποι όταν γεράσουν θα πάρουν και αυτοί το μπαξίσι τους. Θέλουμε να είμαστε δίκαιοι.
Στο μεταξύ οι νεότεροι ας παίρνουν από γονείς και παππούδες το χαρτζιλίκι για επιβίωση.
Αυτά τα αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση και για αυτό δυστυχώς είναι συνυπεύθυνη. Αντιλαμβάνεται την κοροϊδία (μήπως δωροδοκία;) όμως στην ψηφοφορία στη Βουλή άλλοι προσπαθούν να πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι από την πίτα των πιθανών ψήφων με το “Ναι” τους και άλλοι το παίζουν “και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ” ψηφίζοντας “Παρών”, φοβούμενοι μήπως δεν αντιλήφθηκαν κάποιοι την παρουσία τους και άλλοι να δηλώνουν απόντες όντας παρόντες.Δεν μπορούν ξεκάθαρα να πουν και να καταψηφίσουν αυτό που διατείνονται ότι δεν πρέπει να γίνει, ότι είναι παρωδία κοινωνικής πρόνοιας.
Λένε θα υπάρξει πολιτικό κόστος.
Μα γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες για πολιτικό όφελος διόριζαν και μοίραζαν λεφτά σε κάθε οργανωμένα διαμαρτυρόμενο, λεφτά δανεικά και όχι από παραγωγικές διαδικασίες και οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι ασύστολα και ανεύθυνα στήριζαν κάθε διεκδικήσεις μολονότι γνώριζαν ότι ήταν παράλογες και μοιραία θα μας οδηγούσαν στο σήμερα που όλοι απολαμβάνουμε!Τι μας χρειάζεται;
Ο άξιος κυβερνήτης που θα μας οδηγήσει στην προκοπή και έτσι θα μας προσδώσει αξιοπρέπεια και σεβασμό από τα άλλα έθνη;
Μα ξαποστείλαμε τον Βενιζέλο και τον Καραμανλή, άλλα ζητούσε η ψυχή μας. Μήπως να βελτιώσουμε την παιδεία και την κουλτούρα μας ακολουθώντας έστω ξένα πρότυπα; Μα λέμε “η αριστεία είναι ρετσινιά”.
Το “Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες” (εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι) των νεαρών Σπαρτιατών έπαψε προ πολλού να μας εμπνέει.
Υπάρχει περίπτωση να αναστραφούν τα πράγματα; Σίγουρα ναι γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να φθάσουμε ξανά στην καταστροφή. Εμείς σεβόμαστε την ιστορική μας παράδοση!
Φοβάμαι πως μια είναι η ελπίδα μας.
Το ύψος των ατόμων στις νέες γενιές είναι κάθε φορά μεγαλύτερο από τις παλιές. Ας ευχηθούμε και η ευφυΐα τους να βελτιώνεται σε κάθε γενιά, ώστε να αντιληφθούν επιτέλους τι πρέπει να γίνει για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της αέναης επιστροφής σε χρεοκοπίες και καταστροφές.
Κώστας Αθ. Σίμογλου
Καρδιολόγος
anexartitos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου