Η Μέρα της Μαρμότας

Για μια ακόμη φορά, προσπαθούμε να κλείσουμε την αξιολόγηση όχι απλά «στο παρά ένα», αλλά μετά τη λήξη της παράτασης.

Τα τελευταία χρόνια ζω και ξαναζώ αυτή την κατάσταση. Νοιώθω σαν να έχω εγκλωβιστεί στο χρόνο, όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Η Μέρα της Μαρμότας». 

Δεν είναι μόνο ότι θυμόμαστε την αξιολόγηση μετά τη λήξη των σχετικών προθεσμιών, δεν είναι μόνο ότι παίζουμε πάλι και πάλι το ρόλο των ασυμβίβαστων οφειλετών που τρίζουν τα δόντια στους δανειστές τους, δεν είναι μόνο ότι βροντοφωνάζουμε πως δεν θα πάρουμε τα μέτρα που τελικά παίρνουμε. Είναι που όσο παίζονται αυτά τα επεισόδια, ο λογαριασμός φουσκώνει και έρχεται αμέσως μετά για εξόφληση με συνοπτικές διαδικασίες, όχι μόνο σε αυτούς που έχουν, αλλά και σε αυτούς που δεν έχουν.

Γιατί, η φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας μας έχει εξαντληθεί. Το γεγονός ότι υπάρχουν οφειλόμενοι βεβαιωμένοι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές κοντά στα 100 δις ευρώ, τι άλλο δείχνει; Άλλωστε, σε αυτούς που καλούνται να τα πληρώσουν, περιλαμβάνονται και εκείνοι που χρωστούν τα 120 δις κόκκινα δάνεια, εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους, εκείνοι που είδαν τις αποδοχές τους να κουρεύονται. 

Ας μη γελιόμαστε. Για να κλείσει η τρέχουσα αξιολόγηση, θα ζητηθούν κι άλλα, από αυτούς που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα προηγούμενα. Δεν είναι παραλογισμός αυτό; Δεν θα έπρεπε να είχαμε κινητοποιηθεί προ πολλού για να βάλλουμε την οικονομία μας να «πάρει μπρος», κάνοντας πραγματικές μεταρρυθμίσεις, εισπράττοντας μερικά από τα πολλά δις της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου, εκσυγχρονίζοντας τη Δημόσια Διοίκηση, διαβεβαιώνοντας τους πάντες (και κυρίως τους ντόπιους και ξένους επενδυτές) ότι όχι μόνο θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ αλλά και έχουμε την ικανότητα να το πετύχουμε;

Εξαντλήσαμε τις προσπάθειες μας  στην επινόηση νέων φόρων, χωρίς αυτοί να συνδέονται με τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών. Λες και αν βρεθεί η δικαιολογία για να μπουν κι άλλοι φόροι, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά θα βρουν (ως δια μαγείας) χρήματα να τους πληρώσουν.  Ακόμη χειρότερα, δημιουργούμε μεγαλύτερες φορολογικές υποχρεώσεις από τους στόχους είσπραξης, γιατί ξέρουμε ότι όλο και λιγότεροι μπορούν να ανταποκριθούν (π.χ. επιβάλλεται ΕΝΦΙΑ 3,5 δις  με στόχο να εισπραχθούν 2,6 δις). Κοντά δηλαδή στην υπερφορολόγηση και η κατάφωρη αδικία όποιων συνεπών φορολογουμένων αντέχουν (για λίγο) ακόμη.

Γιατί επιμένουμε να ζούμε τη «Μέρα της Μαρμότας»; Γιατί δεν σπάμε αυτό τον φαύλο κύκλο; Είμαστε υποδεέστεροι από τους Ιρλανδούς, τους Κύπριους, τους Πορτογάλους κλπ που ξεπέρασαν τα προβλήματα που εμείς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε;

*Ο κ. Μιχάλης Γκλεζάκος είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικής.

                                        liberal.gr