Η αβάσταχτη
ελαφρότητα ξεκινάει από ψηλά. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για
παράδειγμα ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως η Ελλάδα δεν έχει τα
σύνορα «που μας αναλογούν ιστορικά».
Εντάξει για εμάς η δήλωση αυτή μπορεί να μοιάζει αυτονόητη. Ξέρουμε δα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία και η Μικρά Ασία ήταν κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Για να μην πούμε για τις ελληνικές αποικίες στην αρχαιότητα.
Στην πραγματικότητα ωστόσο μια τέτοια δήλωση, όταν μάλιστα προέρχεται από τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα, συγκρούεται με μια πάγια ελληνική πολιτική θέση, την οποία και ο ίδιος ο Πρόεδρος υποστηρίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ότι το μοναδικό κριτήριο για τις ελληνοτουρκικές διαφορές είναι το διεθνές δίκαιο. Όχι η ιστορία, όχι η γεωγραφία όχι οι συσχετισμοί δύναμης, όχι η πολιτική.
Σκεφτείτε το διαφορετικά. Αν εμείς μιλάμε για τα σύνορα που μας αναλογούν ιστορικά, τότε και οι Τούρκοι θα μπορούσαν να πουν το ίδιο. Κι ύστερα; Θα μπούμε σε μια διαδικασία για το ποια ιστορία μετράει περισσότερο; Η Βυζαντινή ή μήπως η Οθωμανική; Όταν ο Ερντογάν μίλησε για τα σύνορα της καρδιάς του, δικαίως το θεωρήσαμε προκλητικό. Τώρα ο Έλληνας Πρόεδρος κάνει το ίδιο και δίνει την δυνατότητα στο υπουργείο των εξωτερικών της Τουρκίας να μας κάνει μάθημα διεθνούς δικαίου. Εμείς φυσικά θεωρούμε την ανακοίνωση των Τούρκων προκλητική. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ισχύει το ίδιο και με τις πρεσβείες των τρίτων χωρών που φυσικά δεν συμμερίζονται καθόλου θεωρίες για σύνορα που αναλογούν ιστορικά σε κάποια χώρα. Είναι οι ίδιες πρεσβείες τις οποίες η Ελλάδα τόσα χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο!
Για να μην πιάσουμε δηλαδή τις σχέσεις μας με τους ξένους. Λοιδορούμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε την Ευρώπη που δεν κάνει τίποτα, ρίχνουμε στο πυρ τον Σημίτη για το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς, και τώρα που στην Κύπρο τα πράγματα είναι στ αλήθεια σοβαρά, η μεγάλη μας ελπίδα είναι τα αμερικανικά πολεμικά να προστατεύσουν το γεωτρύπανο της Exxon. Αλλά βέβαια εμείς θέλουμε τον Πούτιν να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, να μην υποχωρήσουν, λέει, οι Έλληνες στο μακεδονικό και την ίδια στιγμή η Ρωσία να είναι από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν την FYROM ως Μακεδονία!
Και μια και είμαστε στο Μακεδονικό, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θεωρεί σωστό να θέσουμε ως προϋπόθεση την αλλαγή του Συντάγματος, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικά εφικτό. Ακόμα περισσότερο μια συνταγματική αλλαγή δεν διασφαλίζει τίποτα. Το Σύνταγμα το αλλάζουν ξανά όποτε θέλουν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια δεσμευτική διεθνή συμφωνία. Εμείς όμως καταφέραμε μέσα από έναν καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης διαγκωνισμό για το ποιος είναι πιο πατριώτης, ουσιαστικά να μην αφήσουμε περιθώρια επίλυσης του προβλήματος. Φυσικά όταν ο Ζάεφ θέτει θέμα ελληνικού συντάγματος το θεωρούμε, δικαίως, πρόκληση. Δεν μας περνά από το μυαλό όμως πώς θα αντιμετωπίζουν οι γείτονες το δικό μας αντίστοιχο αίτημα, ιδίως όταν διατυπώνεται με αυτό τον δημόσιο και τελεσιγραφικό τρόπο. Γιατί, να το πούμε κι αυτό, με την ενδιάμεση συμφωνία αντιμετωπίστηκαν πολλά συνταγματικά ζητήματα χωρίς να τεθούν ως προϋπόθεση από την Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα αυτό που δεν έχουμε είναι πολιτική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δεν κινούμαστε με βάση τι συμφέρει την χώρα και πώς θα επιτευχθεί αλλά με αφηρημένες επικλήσεις ιστορικών δικαίων και απαντήσεις σε υπαρκτές ή ανύπαρκτες προσβολές. Οι τελευταίες σοβαρές κινήσεις, κινήσεις με πραγματικό αντίκρισμα δηλαδή, έγιναν από τις κυβερνήσεις Σημίτη, με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκτοτε διολισθαίνουμε με αποκορύφωμα την εποχή Καμένου σήμερα, όπου πολιτική νομίζει ότι είναι οι στολές παραλλαγής και τα στεφάνια. Όταν τα πράγματα σκουραίνουν όμως εξαφανίζεται. Όσο για την υπόλοιπη κυβέρνηση, θυμίζουν ζαλισμένα κοτόπουλα, με αντιφατικές δηλώσεις, χωρίς σαφή εικόνα για το ποιος χειρίζεται τι και πώς συντονίζονται μεταξύ τους. Πλήρης θεσμική σύγχυση. Είναι κι αυτό αποτέλεσμα μιας καθαρά επικοινωνιακής αντίληψης για το πώς ασκείται η πολιτική.
Παντελής Καψής
reader.gr
Εντάξει για εμάς η δήλωση αυτή μπορεί να μοιάζει αυτονόητη. Ξέρουμε δα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία και η Μικρά Ασία ήταν κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Για να μην πούμε για τις ελληνικές αποικίες στην αρχαιότητα.
Στην πραγματικότητα ωστόσο μια τέτοια δήλωση, όταν μάλιστα προέρχεται από τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα, συγκρούεται με μια πάγια ελληνική πολιτική θέση, την οποία και ο ίδιος ο Πρόεδρος υποστηρίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ότι το μοναδικό κριτήριο για τις ελληνοτουρκικές διαφορές είναι το διεθνές δίκαιο. Όχι η ιστορία, όχι η γεωγραφία όχι οι συσχετισμοί δύναμης, όχι η πολιτική.
Σκεφτείτε το διαφορετικά. Αν εμείς μιλάμε για τα σύνορα που μας αναλογούν ιστορικά, τότε και οι Τούρκοι θα μπορούσαν να πουν το ίδιο. Κι ύστερα; Θα μπούμε σε μια διαδικασία για το ποια ιστορία μετράει περισσότερο; Η Βυζαντινή ή μήπως η Οθωμανική; Όταν ο Ερντογάν μίλησε για τα σύνορα της καρδιάς του, δικαίως το θεωρήσαμε προκλητικό. Τώρα ο Έλληνας Πρόεδρος κάνει το ίδιο και δίνει την δυνατότητα στο υπουργείο των εξωτερικών της Τουρκίας να μας κάνει μάθημα διεθνούς δικαίου. Εμείς φυσικά θεωρούμε την ανακοίνωση των Τούρκων προκλητική. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ισχύει το ίδιο και με τις πρεσβείες των τρίτων χωρών που φυσικά δεν συμμερίζονται καθόλου θεωρίες για σύνορα που αναλογούν ιστορικά σε κάποια χώρα. Είναι οι ίδιες πρεσβείες τις οποίες η Ελλάδα τόσα χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο!
Για να μην πιάσουμε δηλαδή τις σχέσεις μας με τους ξένους. Λοιδορούμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε την Ευρώπη που δεν κάνει τίποτα, ρίχνουμε στο πυρ τον Σημίτη για το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς, και τώρα που στην Κύπρο τα πράγματα είναι στ αλήθεια σοβαρά, η μεγάλη μας ελπίδα είναι τα αμερικανικά πολεμικά να προστατεύσουν το γεωτρύπανο της Exxon. Αλλά βέβαια εμείς θέλουμε τον Πούτιν να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, να μην υποχωρήσουν, λέει, οι Έλληνες στο μακεδονικό και την ίδια στιγμή η Ρωσία να είναι από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν την FYROM ως Μακεδονία!
Και μια και είμαστε στο Μακεδονικό, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θεωρεί σωστό να θέσουμε ως προϋπόθεση την αλλαγή του Συντάγματος, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικά εφικτό. Ακόμα περισσότερο μια συνταγματική αλλαγή δεν διασφαλίζει τίποτα. Το Σύνταγμα το αλλάζουν ξανά όποτε θέλουν. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια δεσμευτική διεθνή συμφωνία. Εμείς όμως καταφέραμε μέσα από έναν καθαρά εσωτερικής κατανάλωσης διαγκωνισμό για το ποιος είναι πιο πατριώτης, ουσιαστικά να μην αφήσουμε περιθώρια επίλυσης του προβλήματος. Φυσικά όταν ο Ζάεφ θέτει θέμα ελληνικού συντάγματος το θεωρούμε, δικαίως, πρόκληση. Δεν μας περνά από το μυαλό όμως πώς θα αντιμετωπίζουν οι γείτονες το δικό μας αντίστοιχο αίτημα, ιδίως όταν διατυπώνεται με αυτό τον δημόσιο και τελεσιγραφικό τρόπο. Γιατί, να το πούμε κι αυτό, με την ενδιάμεση συμφωνία αντιμετωπίστηκαν πολλά συνταγματικά ζητήματα χωρίς να τεθούν ως προϋπόθεση από την Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα αυτό που δεν έχουμε είναι πολιτική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δεν κινούμαστε με βάση τι συμφέρει την χώρα και πώς θα επιτευχθεί αλλά με αφηρημένες επικλήσεις ιστορικών δικαίων και απαντήσεις σε υπαρκτές ή ανύπαρκτες προσβολές. Οι τελευταίες σοβαρές κινήσεις, κινήσεις με πραγματικό αντίκρισμα δηλαδή, έγιναν από τις κυβερνήσεις Σημίτη, με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκτοτε διολισθαίνουμε με αποκορύφωμα την εποχή Καμένου σήμερα, όπου πολιτική νομίζει ότι είναι οι στολές παραλλαγής και τα στεφάνια. Όταν τα πράγματα σκουραίνουν όμως εξαφανίζεται. Όσο για την υπόλοιπη κυβέρνηση, θυμίζουν ζαλισμένα κοτόπουλα, με αντιφατικές δηλώσεις, χωρίς σαφή εικόνα για το ποιος χειρίζεται τι και πώς συντονίζονται μεταξύ τους. Πλήρης θεσμική σύγχυση. Είναι κι αυτό αποτέλεσμα μιας καθαρά επικοινωνιακής αντίληψης για το πώς ασκείται η πολιτική.
Παντελής Καψής
reader.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου