Ναι, από την μια να μη καταλάβουν τα παιδιά ότι τα λέμε ψέματα κι από την άλλη, θα πρέπει να τα «φλομώνουμε» στα ψέματα. Για Αϊ Βασίλη «κομάντο» που σκαρφαλώνει σε κεραμίδια και ταράτσες, λες και είναι «νίντζα» ή κάποιος από τα «ιπτάμενα στιλέτα». Άντε και κατάφερε να σκαρφαλώσει τα είκοσι τρία μέτρα της οικοδομής (αυτή η ομάδα «Δίας», πού στο καλό ήταν;) μετά ΠΩΣ καταφέρνει και κατεβαίνει στα διαμερίσματα; Αν έχει τέλος πάντων τζάκι, έχει καλώς (είναι και οι συναγερμοί που «βαράνε» με το παραμικρό και κάθε που ο γείτονας μαρσάρει το «καθαρόαιμο» ιταλικό του). Αν όμως όχι, πώς;
Θα μου πείτε: Τώρα εσύ με ποιον είσαι; Με μας ή με τα «ζούζουλα»; Για να σας πω την μαύρη αλήθεια, είμαι με τα «ζούζουλα». Τα έχουμε τρελάνει.
Καλές οι παραδόσεις, δεν λέω, αλλά λίγο μέτρο δεν πειράζει. Όχι γιατί τα έχουμε υποστεί εμείς, πρέπει «σώνει και καλά» να πάρουμε το «αίμα» μας πίσω.
Ζούσαμε σε μονοκατοικίες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, με ξυλόσομπες και τζάκια. Η κίνηση στους δρόμους «έπεφτε» από νωρίς μόλις που βράδιαζε και ειδικά τον χειμώνα μετά από τις δέκα το βράδυ δεν κυκλοφορούσαν παρά μόνο σκυλιά και γάτες.
Μαζευόμασταν, όλη η οικογένεια, γύρω από το τραπέζι ή στον καναπέ και έλεγαν οι μεγάλοι παραμύθια, ψήνοντας κάστανα ή παπαλούτσες (τα σημερινά «ποπ κορν»). Ήταν μία ειδυλλιακή αισθηματική φόρτωση και ψυχολογική κατάσταση που αποζητούσε τον «Άι Βασίλη» του και τους «Καλικάντζαρους», να απογειώνουν την ένταση, που είχε αρχίσει να ψιλοροχαλίζει με μισόκλειστα μάτια, μετά την κούραση της μέρας.
Τότε ναι, τότε ταίριαζε μια ιστορία πρωτοχρονιάτικη. Μια ιστορία με τον Άι Βασίλη, σαν τον «Αλί Μπαμπά και οι σαράντα κλέφτες», σαν τις «χίλιες και μια νύχτες» ή τις «ιστορίες της Ανατολής» (γιατί όλα τα καλά παραμύθια είναι από την ανατολή;) Τα παιδιά τότε, είχαν μια αγνότητα στη σκέψη τους, η εξωσχολική «κουλτούρα» τους ήταν στις «φασκιές», δεν είχε ακόμα «μπολιαστεί» από τα «τερατουργήματα» της τηλεόρασης.
Το ότι για να φέρει δώρο ο Άι Βασίλης θα έπρεπε να είναι, το παιδί, καλό όλη την χρονιά που πέρασε, δεν τα προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Ήταν οπωσδήποτε ένας τρόπος να εντάξουν, οι γονείς, τα παιδιά στην «σκοτεινή» πλευρά της ζωής. Πάντα υπήρχε ένας «χαφιές» ανάμεσα μας. Όπως έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος «...και ο χαφιές που μας ακολουθεί».
Βέβαια μια απορία την έβλεπες να σχηματίζεται στα γουρλωμένα ματάκια του παιδιού, γιατί ό,τι και να κάνει ο Άι Βασίλης θα το ξέρει. Σήμερα ένα παιδί θα αντιδρούσε σαν παίχτης του «Big Brother».
- Να είσαι φρόνιμος Γιωργάκη, γιατί ο Άι Βασίλης θα δει τι έκανες και ...
- Και τι καλέ μαμά, θα είμαι ...προτεινόμενος;
Ή κάπως έτσι δηλαδή.
Τώρα που τα παιδιά είναι, όπως και να το κάνουμε, πολύ μπροστά σε ευρυμάθεια, σε εξωσχολικές γνώσεις (στις σχολικές έμειναν πολύ πίσω), δεν είναι σα να τα κοροϊδεύουμε και να έχουμε την απαίτηση να ασπασθούν τις ιστορίες και τα βιώματα του ’60; Μήπως πρέπει να αλλάξουμε αυτή την παρωχημένη διαφήμιση της coca cola του ’30;
Αλλά αφού αυτό βοηθάει, μαζί με το εορταστικό κλίμα και στην ενίσχυση του καταναλωτισμού, κάτω από την παιδική «μπότα» του «θέλω», θα συνεχίζουμε να προσφέρουμε τα παιδιά μας «βορά» στον «Μινώταυρο» της αγοράς;
Σέρρες, 28.12.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου