Πολύ μεγάλη κουβέντα γίνεται, τον τελευταίο καιρό, για την ενδεχόμενη επιστροφή στην δραχμή. Τόσο είναι μάλιστα ορισμένων η αναπόληση, στην παλιά νομισματική μας μονάδα, που δεν αρκούνται στην απλή αναφορά σ’ αυτήν αλλά την αποκαλούν με το πλέον καταφρονημένο υποκοριστικό, «η δραχμούλα μας».
Αυτή ήταν η δραχμή, το νόμισμα που είχε γελοιοποιηθεί όσο κανένα άλλο νόμισμα στον κόσμο (ίσως μόνο η ιταλική λιρέτα να έχει τα πρωτεία με «διαφορά στήθους»). Είτε από τις παραστάσεις των θεατρικών επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών κωμωδιών και σατιρικών εκπομπών, είτε από εμάς τους ίδιους όταν ακούγαμε πολιτικούς να αναφέρονται στην «σκληρή δραχμή» ή όταν φτάναμε στα ταμεία των «σούπερ μάρκετς» και βλέπαμε ότι οι τιμές είχαν αλλάξει, προς τα πάνω βέβαια, από την στιγμή που είχαμε μπει στο κατάστημα.
Ποιος είναι αυτός που μπορεί να ξεχάσει τα γέλια μέχρι δακρύων από τα «σόου» του Χάρη Κλιν και τα σατιρικά τραγούδια που είχαν γραφεί αποκλειστικά για την «δραχμούλα». Μόνο που τότε τα πιστεύαμε αυτά γιατί τα ζούσαμε.
Τρομάζω και μόνο με την ιδέα, πως μπορεί να έχει δίκιο ο «επίτιμος», όταν έλεγε πως «σε δέκα χρόνια θα το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες...». Βέβαια εκείνος το έλεγε για άλλο λόγο, αλλά έλα που ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της δραχμής. Τελικά τόση είναι η μνήμη του Νεοέλληνα, δέκα χρόνια το πολύ. Σίγουρα παραπάνω από ότι είναι η μνήμη στα χρυσόψαρα, αλλά δεν είναι και να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτό.
Άλλωστε το έχουμε αποδείξει πολλές φορές, ότι πάσχουμε από μνήμη. Ξεχάσαμε τον Κολοκοτρώνη και τον φυλακίσαμε, ξεχάσαμε τους δοσίλογους και τους κάναμε υπουργούς και πρωθυπουργούς, ξεχάσαμε το τι σήμαινε «ανένδοτος» και τον προσαρμόσαμε στο σήμερα (τουλάχιστον μια «ανιστόρητη» παράταξη) για ποταπούς λόγους και εντυπωσιασμό, ξεχάσαμε τις αποστασίες (δις) και τους κάναμε αρχηγούς και το πιο αστείο ξεχάσαμε το τι πείνα περνούσε ο κόσμος και σήμερα κάποιοι λένε, για εκείνη την εποχή, «τότε που έσερναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα...».
Αυτοί είμαστε, ας το απολαύσουμε. Τουλάχιστον ας είναι εν γνώσει μας οι συνέπειες των πεπραγμένων. Για όσους το «ρολόι» τους δείχνει πάνω από τα τριάντα και δεν τους έχει ακόμα «φλερτάρει» η άνοια και το «αλτσχάιμερ», δεν θα τους είναι και πολύ δύσκολο να ανατρέξουν στην μνήμη τους κάποιες εικόνες με πληθωρισμούς του 17, 20 και 25%. Κάποιες εικόνες από τα δελτία ειδήσεων, της εποχής, που «φτερνιζόταν» ο Σεΐχης Γιαμανί και έφερνε «τσουνάμι» στις τιμές και στην ισοτιμία δραχμής - δολαρίου. «Θα κάνω ντου βρε πονηρή...» έλεγε ο Μπους πατήρ, στο Ιράκ και την ίδια στιγμή είχαν «πάρτι» οι τιμές με «καπέλα» του 20 - 25 % στην Ελλάδα.
Όποτε είχε κάποια δυσκολία ρευστότητας η όποια κυβέρνηση, «έκοβε χρήματα» για να πληρώσει και υποτιμούσε την «δραχμούλα» κατά το δοκούν. Σαν τις «νοικοκυρές» που βάζουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, μη τα δουν οι πεθερές. Για αντιμετώπιση του προβλήματος ούτε κουβέντα.
Τώρα με την πρώτη δυσκολία, που μας παρουσιάστηκε και αφού δεν μπορούμε πλέον να βάλουμε τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί, γιατί μας έχουν βάλει μοκέτα από τοίχο σε τοίχο, μερικοί (ανιστόρητοι) αναπολούν την «δραχμούλα», αντί να ενθαρρύνουμε την όποια κυβέρνηση να ανασκουμπωθεί και με «σηκωμένα τα μανίκια» να αντιμετωπίσει το όποιο πρόβλημα, πρόσωπο με πρόσωπο.
Στο κάτω-κάτω της γραφής έχουμε όλοι μας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί, ας μη το αυξήσουμε με παράλογους εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις και «κυνήγι μαγισσών».
Ποτέ δεν φταίει το μέσο, αλλά ο χειριστής του. Ποτέ δεν φταίει η πέτρα αλλά αυτός που την έριξε και το ευρώ όπως και η δραχμή είναι και ήταν το μέσο, απλά την δραχμή εμείς οι ίδιοι την είχαμε κάνει κουρελόχαρτο. Αν υπήρχε τώρα θα ήταν σαν τα νομίσματα του μεσοπολέμου, με χαρτονομίσματα του δισεκατομμυρίου για να αγοράσεις ένα ψωμί ή ένα λίτρο γάλα.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 6.1.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου