Ένας αιώνας υποκρισίας

           Γέμισε όλη η αγορά με στολισμούς κι ερωτικό διάκοσμο σ’ όλες τις αποχρώσεις του «φλογερού» κόκκινου με μπαλόνια, καρδιές και λουλούδια με φιόγκους. Το νέο «φαινόμενο» των εποχών «σαρώνει» σ’ όλες τις ηλικίες και στα δύο φύλα. «Εμβόλιμη» γιορτή πριν από την αποκριά και μετά από τα Φώτα. Έρχεται σε λίγες μέρες η περιβόητη «γιορτή» του Αγίου Βαλεντίνου, η γιορτή των ερωτευμένων και είναι το θέμα συζητήσεων στην ανάπαυλα των «τροϊκών» αντιπαραθέσεων και του ΔΝΤ.

          Για έναν ολόκληρο αιώνα. Ένας αιώνας υποκρισίας και κοροϊδίας. Από τις αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, έχει καθιερωθεί και Άγιος της υποκρισίας. Αν δεν έχει πάει το μυαλό σας, μιλώ για την καθιέρωση του Άγιου της αγάπης, κατά κόσμον Άγιο Βαλεντίνο.

          Βέβαια δεν είναι η μόνη επετειακή μέρα που καθιερώθηκε στην καταναλωτική μας κοινωνία, αλλά όσο να ‘ναι ένας Άγιος, σαν «σπόνσορας» της αγάπης, πάει πολύ.

          Με τίποτα δεν θέλω να αμφισβητήσω την Αγιότητα του Αγίου Βαλεντίνου και του έργου του (από το 270 μΧ.), ούτε την απόφαση του Βατικανού για την Αγιοποίηση του. Κάθε άλλο μάλιστα, μια και είμαι υπέρ των ριζοσπαστών και επαναστατών, διαχρονικά και γενικά.

          Στην περίπτωση μας, που στηλιτεύω, δεν έχει να κάνει με Αγιότητες και θυσίες είτε πρόκειται για τον Έρωτα (τον Αρχαιοελληνικό θεό) ή Βαλεντίνο (τον Καθολικό) ή τον Υάκινθο, τον Ακύλα και την Πρισκίλλα (τους αντίστοιχους Ορθόδοξους). Άλλωστε και μόνο η λέξη Χριστιανισμός μας «ταξιδεύει» σε «λεωφόρους» της Αγάπης, του Έρωτα και της αυταπάρνησης.

          Η καθιέρωση του Αγίου έχει γίνει από τα τέλη του Μεσαίωνα, αλλά μόνο τον τελευταίο αιώνα (σε μας από τις αρχές της δεκαετίας ‘80) και στον «νέο» κόσμο (ΗΠΑ) καθιερώθηκε σαν Άγιος του υπερκαταναλωτισμού και της αλόγιστης σπατάλης, όπως τόσες άλλες επετειακές ημέρες (μητέρας, γυναίκας, πατέρα, υγείας, δάσους και χοιρινής μπριζόλας).

          Μια ημέρα που θα μπορούσε να ήταν και η μέρα «προστάτης» του εμπορίου (του χρυσοχόου, του ζαχαροπλάστη, του ανθοπώλη, του πωλητή «μπιζού» και είδη δώρων, του εστιάτορα και ακόμα του ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου).

          Έτσι τα πραγματικά «θύματα» του υπερκαταναλωτισμού, που είναι συνήθως «γυναικούλες» της διπλανής πόρτας, αποχαυνωμένες από την «πλύση» εγκεφάλου που έχει προηγηθεί από τον «ναό» του καταναλωτισμού, που είναι τα ΜΜΕ, απαιτούν (πολλές φορές) να τους θυμηθούν οι σύντροφοι τους, με κάποιο δώρο, όχι απαραίτητα πολύ ακριβό (που καλύτερα να είναι).

          Είναι οι ίδιες γυναίκες που τις προηγούμενες μέρες παραπονιόντουσαν ότι οι σύντροφοί τους έχουν παραμελήσει, ότι αδιαφορούν για τις ίδιες, ότι έχουν υποψίες για «κεράτωμα» και ότι τις «χειροτονούν» περιστασιακά (δεν είναι και λίγες). Όλα αυτά για μόνο 364 μέρες του χρόνου και την 365^η, ωσαννά, λιώνουν μ’ ένα κουτί σοκολατένιας απόλαυσης ή με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε ζελατίνα.

          Αν δεν είναι αυτό υποκρισία τότε ποιο είναι;

          Υποτίθεται πως η απελευθέρωση της γυναίκας θα την καθιστούσε ισότιμο μέλος της «φαλοκρατούμενης», όπως την αποκαλούν οι ίδιες κατ’ ιδίαν, κοινωνίας.

          Για όλα αυτά δεν πρόκειται να πάρω μέρος σ’ όλες αυτές τις αστείες εφευρέσεις του «μάρκετινγκ», που μας καθιστούν απλά ηλίθια καταναλωτικά «ζώα». Προτιμώ να γιορτάζω τις υπόλοιπες 364 μέρες, όπως κάνω χρόνια τώρα. Άσε που αν, έτσι ξαφνικά, προσφέρω κάποιο επετειακό δώρο στην σύζυγό μου, θα υποψιαστεί οτιδήποτε άλλο εκτός του ότι «γιορτάζω» την μέρα, δεν ανήκει στην πλειοψηφία των γυναικών και γιορτάζει μαζί μου όλο τον χρόνο.

          Βασίλης Α. Βαφιάδης

             Σέρρες, 8.2.2011