Πόσο μακριά είμαστε από το να ξεσπάσει μια παλλαϊκή εξέγερση; Πόσο μακριά είμαστε από το να γίνει η πλατεία Συντάγματος και Ομόνοιας (τι οξύμωρο) πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου ή στο παλιότερο Τιενανμέν του Πεκίνου; Καθόλου, βράζει ο κόσμος ή για να το πούμε καλύτερα τον σιγοψήνει η Κυβέρνηση με συνταγή «τρόικας» στη χύτρα των ΜΜΕ, που γυρίζουν τον διακόπτη ανάλογα με τα κέφια των εκδοτών και καναλαρχών.
Πόσο μπορεί ν’ αντέξει η «τσέπη» της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα το μυαλό της, όταν καταλαβαίνει πως γίνεται θύμα της παραπληροφόρησης και από τους δύο «παίχτες» της παρτίδας (Κυβέρνηση και ΜΜΕ) προς χάριν των διαπλεκομένων. Σίγουρα κάπου το έχει δεχτεί (ο κόσμος) το πόσο βλάκας υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια, που θεωρούσε ότι έκανε το καθήκον του μόνο και μόνο αν ανέφερε ότι είναι της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Πόσο, αλήθεια, έχει αλλοιωθεί, πόσο έχει απαξιωθεί, πόσο έχουν θολώσει τα οράματα και τα ιδανικά, που η γραφή τους στους τοίχους του Πολυτεχνείου και της Νομικής, έμεναν χαραγμένα μέσα στις ψυχές όλης της νεολαίας και τώρα πονούν, ματώνουν κάθε φορά που μας έρχονται στη θύμηση. Επίορκοι απέναντι στο ίδιο μας το «εγώ» που το θέλαμε τότε να είναι «εμείς». Σήμερα «θρονιασμένοι» στο «εγώ», όλοι μας, άλλοι λίγο άλλοι πολύ, αποστασιοποιούμαστε από τις ευθύνες μας για την κατάντια της χώρας.
Εμείς οι ίδιοι, δεν έχει σημασία καμία το ονοματεπώνυμο, είμαστε οι μεγαλοεργολάβοι, οι καταχραστές, οι πολιτικοί, οι «κουμπάροι» και γενικά το «σαράκι» που έφαγε το μέλλον και τα οράματα της ίδιας μας της Πατρίδας.
Ξέρω ότι είναι πολύ βαρύ το φορτίο που μας αναλογεί και ασήκωτο για τους περισσότερους, έχουμε όμως την ευθύνη να «σώσουμε» ό,τι μπορούμε και να παραδώσουμε την Ελλάδα που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, όσο μπορούμε σε καλύτερη θέση στην κοινή γνώμη και στις καρδιές μας. Δύσκολο ναι, ακατόρθωτο όμως όχι, ακόμα και τώρα που «παίζεται» η παράταση. Τα αυτογκόλ που «φάγαμε» από τα ...αποδυτήρια μπορούμε να τα ανταποδώσουμε.
Δύσκολο είναι να αποκατασταθεί, εξ ολοκλήρου, όλη η αδικία των τελευταίων τριάντα πέντε χρόνων, γιατί έχει τις ρίζες της πολύ βαθιά, τόσο βαθιά που φτάνουν στην επανάσταση του ’21. Αλλά πάλι μπορούμε να προσπαθήσουμε, αρκεί να αποβάλουμε τον «ρεβανσισμό» και να δούμε μόνο μπρος στο μέλλον των παιδιών μας.
Ξέρετε, σε κάθε κοινόβιο, σε κάθε συνεστίαση όλοι οι συνδαιτυμόνες στο τέλος από κάθε φαγοπότι, άσχετα με το πόσο έχει φάει ο καθένας χωριστά, έρχεται ο λογαριασμός και είναι «ρεφενέ». Έτσι με αυτό το σκεπτικό είχε δίκιο ο κ. Αντιπρόεδρος, στο κάτω-κάτω της γραφής, που λέει και το ανέκδοτο, στο τραπέζι ήταν τα «φαγιά» ας έτρωγες.
Τώρα που χαλαρώσαμε αρκετά, ας γυρίσουμε στα σοβαρά. Πρέπει να ρίξουμε «μαύρη» πέτρα πίσω μας, να τραβήξουμε μια γραμμή και να χωρίσουμε το παρόν από το παρελθόν. Η σχέση μας με το παρελθόν θα πρέπει να είναι μόνο ιστορική και διδακτική, σαν ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Αν επιχειρήσουμε να αναζητήσουμε πίσω τα ...ρέστα μας, πολύ φοβάμαι πως δεν θα αποφύγουμε τους «ρεβανσισμούς» και τις παρόμοιες αδικίες.
Κάτι τέτοιο, ακόμα πιο σοβαρό, κατάφερε να το τακτοποιήσει η Ν. Αφρική, όταν κατάφερε το 1994 και «βγήκε» από τον ρατσισμό και τις Κυβερνήσεις του «απαρτχάιντ» (διάκριση) των Μπόθα και Ντε Κλερκ, μετά από 46 ολόκληρα χρόνια. Μια τεράστια κοινωνική αμνηστία μέσα στις ίδιες τις γειτονιές τους, μεταξύ φτωχών και πλουσίων, μαύρων και λευκών, με τοπικά συμβούλια της κάθε γειτονιάς κατάφεραν να αποκαταστήσουν τις αδικίες μισού αιώνα, τουλάχιστον ηθικά. Αν είχαν ζητήσει «τις κεφαλές επί πινακίων» ακόμα θα σφάζονταν.
Μοναδική και η μόνη λειτουργική απαίτηση μας πρέπει να είναι από δω και πέρα η πραγματική διαφάνεια, η κοινωνική «θωράκιση» θεσμικά, με νόμους που θα καταργούν κάθε «άσυλο» και κάθε σκέψη για κατάχραση δημόσιας περιουσίας και εξουσίας. Μια «συμμαχία» μεταξύ των κοινωνικών εταίρων του «ένας για όλους και όλοι για έναν».
Προλαβαίνουμε και πάλι στο «τσακ», ο διαιτητής δεν σφύριξε ακόμα...
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 19.2.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου