Δεν ξέρω, αν πιστεύετε το, τί λένε οι παροιμίες για τον Φλεβάρη και τον Μάρτη, εγώ πάντως τις «ασπάστηκα» όσο μπορούσα. Ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και την «μουντάδα» της πόλης, Άφησα το αυτοκίνητο να «ρολάρει» στις θερινές διαδρομές, αυτή την φορά χωρίς να «ιδρωκοπά» από την ζέστη, για να ξεμουδιάσει και αυτό το ίδιο (δεν το χρησιμοποιώ στην πόλη) μαζί με τ’ αφεντικό του.
Από νωρίς το πρωί σήμερα, δεν μου έκανε η καρδιά να κλειστώ στα στενά της πόλης και στους διάφανους τοίχους κάποιας καφετέριας, για ν’ απολαύσω τον Κυριακάτικο μου καφέ, με θέα κάποιο «χλωμό» τοίχο ή κάποιο παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο στην καρδιά της πόλης. Ένας «λεβέντης» ήλιος, ζωογόνος γέμιζε την ψυχή και το μυαλό μου με τάσεις φυγής.
Η απόδραση μου αυτή σταμάτησε μετά από επτά δεκάδες χιλιόμετρα, άλλωστε για αρχή της «σεζόν» καλά είναι. Κάτι μου ήρθε και αναφώνησα, σαν τον Ξενοφώντα, «θάλαττα -θάλαττα» όταν οι ρόδες πάτησαν το διάσελο της Αμφίπολης ή μάλλον σαν μικρό παιδί που αδημονεί να πετάξει βότσαλα στην θάλασσα για να κάνουν γκέλες.
Για γκέλες βέβαια δεν ήταν κατάλληλος ο καιρός και τα κύματα «κατάπιναν» κοτρώνες, αλλά για έναν καφέ κάτω από τον πύρινο δίσκο του «ηλιάτορα» και με φόντο την γαλάζια απεραντοσύνη, δεν θα μπορούσα ν’ αντισταθώ σε τέτοιο πειρασμό.
Όλα τα «καφέ» του οικισμού δεν λειτουργούσαν, αλλά αυτά που ήταν «ανοιχτά» είχαν πληρότητα και ήταν νωρίς ακόμα. Αργότερα δεν επαρκούσαν οι καφετέριες, για τον κόσμο που ήρθε στο κάλεσμα της φύσης, αλλά ούτε τα εστιατόρια και τα ουζερί.
«Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα ...» Κάτι τέτοια όμως βλέπουν αυτοί οι «τροϊκανοί» και χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Μετά πώς να αρθρώσουν λόγο με συνειρμό και λεπτότητα; Όταν όλα τα «μοντέλα» διαχείρισης οικονομικής κρίσης τα έχουμε βγάλει off.
Στις ταβέρνες τα «γκαρσόνια» άφηναν τον ιδρώτα να κυλά σαν να ήταν Αύγουστος. Οι «παντρεμένες», οι «γούνες», οι κουτσομούρες και τα καλαμαράκια μάθαιναν να κολυμπούν στο ούζο, στα κρασιά και τις ρετσίνες.
Όλα τα παραδείγματα του παρελθόντος, για τον λαό μας, έχουν να κάνουν με αυτό το υπέροχο (οινό)πνεύμα του Έλληνα. Όλες τις δύσκολες στιγμές του ήξερε, ξέρει και θα ξέρει να τις περνά, συντροφιά με μια καλή παρέα και ένα ποτήρι κρασί. Όλες τις δύσκολες στιγμές είπα, γιατί όμως;
Κάθε άνθρωπος που έχει την διορατικότητα να βλέπει στο μέλλον ή την εξυπνάδα να διαβάζει τους «οιωνούς», φροντίζει να έχει το «κάτι τις του» για τις δύσκολες μέρες, που έλεγε η γιαγιά μου. Κάποιο «κομπόδεμα», δυο «φράγκα» στην άκρη, βρε αδερφέ ή άλλος τα μετατρέπει σε γη ή χρυσό και όταν έρθει εκείνη η αποφράδα μέρα, που θα τα έχει ανάγκη τα «σκοτώνει» και πάμε πάλι από την αρχή.
Άκουσα από τις ειδήσεις πως σηκώθηκαν και οι πέτρες να κυνηγήσουν αυτούς που προέτρεψαν την Κυβέρνηση να «σκοτώσει» κάποια ακίνητα, για να μπορέσει να ξαναπάρει «μπροστά» η μηχανή του Κράτους. Σίγουρα πιο άκομψο τρόπο δεν θα μπορούσαν να βρουν για να εκφράσουν την προτροπή - συμβουλή τους, από αυτήν που χρησιμοποίησαν αλλά...
Αλλά έχουν άδικο; Αν έχει κάποιος μια επιχείρηση που διέρχεται μια «οικονομική δυσχέρεια» και λόγω «Τειρεσία» έχουν «στραγγίσει» οι κρουνοί των Τραπεζών και την ίδια στιγμή διαθέτει, στο όνομα της επιχείρησης, κάποια ακίνητα που μάλιστα τα έχει σε «αχρηστία» (βλέπε πρώην αεροδρόμιο «Ελληνικού», οχυρά Ρούπελ, γήπεδο Μπάντμιγκτον και δεκάδες άλλα Ολυμπιακά ακίνητα που «σαπίζουν»), αν δεν τα είχε μεταβιβάσει σε «τρίτους», δεν θα «σκότωνε» κάποια για να αποκτήσει ρευστότητα; Πάλι θα στρεφόταν η ματιά του στους εργαζομένους του;
Ναι αισχρή και κατακριτέα η παρέμβαση στα οικογενειακά μας από τρίτους (Τροϊκανοί) και σωστές οι διαφωνίες από ορισμένους πολιτικούς κύκλους ακόμα και από τους κυβερνητικούς, έστω και καθυστερημένα, αλλά μήπως «διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο»;
Αυτοί οι ίδιοι δεν «αθώωσαν» τους εαυτούς τους όταν «πηγαινοέρχονταν» ολόκληρα βουνά, λίμνες και άλλα ακίνητα από Μοναστήρια σε ιδιωτικές offshore εταιρείες και Υπουργικά Γραφεία; «Ουέ υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί».
Λύσεις υπάρχουν και πιο μακριά από τις τσέπες αυτού του υπέροχου λαού που «έθρεψε» ήρωες και τώρα μέσα στην φτώχια του θρέφει και επίορκους «Αντιπροσώπους» του. Άλλωστε, δεν θυμάμαι ποιος το είπε: «Όσοι θάβονται δημοσία δαπάνη, συνήθως έχουν ζήσει και δημοσία δαπάνη»!
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 13.2.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου