Κάποια ελληνική παροιμία λέει: «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια», λοιπόν εγώ δεν είμαι μικρός και έτσι θέλω να αντιμετωπίσετε τους συλλογισμούς μου. Αλλά πάλι αν διαπιστώσετε κάποια «αλήθεια» στους φόβους μου και στις δικές σας ανησυχίες, μη διστάσετε να πείτε ότι σας εκπροσωπεί κάποιος «τρελός». Όλους τους «τρελούς» δεν τους αντιπροσωπεύει το λαϊκό άσμα του Άκη Πάνου «... τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του». Καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα, είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο και μέσα από αυτόν «πολεμάμε» να τον φτιάξουμε καλύτερο.
Είναι δύσκολο δεν λέω, όχι όμως ακατόρθωτο. Οι λαοί από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα, έχουν καταφέρει περισσότερα με τις ειρηνικές μεσοπρόθεσμες αντιδράσεις από ότι με επαναστάσεις και βίαιες δράσεις. Άλλωστε είναι γνωστό ότι κάθε δράση φέρνει και την αντίδραση, που μερικές φορές είναι σφοδρότερη.
Μπορούμε να το διαπιστώσουμε και στην ίδια την φύση. Εκεί που ο «βιασμός» της φύσης είναι άμεσος και αστραπιαίος (ένα κτίσμα σε ρέμα), με την πρώτη ευκαιρία η φύση παίρνει πίσω τα κεκτημένα της (ορμητικός χείμαρρος με τις συνέπειες του), ενώ αν γίνει σταδιακά και «λάου-λάου» η καταπάτηση, η φύση με τον καιρό θα δημιουργήσει άλλα κανάλια διαφυγής του ρέματος, χωρίς τις «αιματηρές» συνέπειες.
Έτσι είναι κι η ζωή, τα πάντα μπορούμε να τα αποκτήσουμε αν τα επιδιώξουμε με τον κατάλληλο τρόπο, ακόμα και τα «παράνομα και παραφύση» ενώ αντίθετα ακόμα και τα πιο λογικά θα μείνουν ανεκπλήρωτα αν τα απαιτήσουμε με λάθος τρόπο.
Όλος αυτός ο μακρόσυρτος μονόλογος δεν αποτελεί λογοτεχνικό δοκίμιο για την εισαγωγή στην ψυχανάλυση, αλλά ένας τρόπος για να φανεί η άλλη πλευρά των γεγονότων και της ζωής. Νομίζω πως κάθε σειρά, κάθε έννοια που απεικονίζεται παραπάνω, αν μπορούσαμε να την μεταφέρουμε στην καθημερινότητά μας, με τις αναγκαίες προσθήκες, θα μπορούσε να αποτελέσει «μπούσουλα» στην συνύπαρξή μας. Σε κάθε τομέα της ζωής μας, από την οικογένεια μας και τα «χόμπι» μας μέχρι την πολύπαθη πολιτική.
Λέγοντας πολιτική, για παράδειγμα, περισσότερα έχουν καταφέρει οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες στην παγκόσμια επιβολή τους από ότι με τα όπλα στον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δράσει κάποιος αρκεί να είναι μέσα στα «πράγματα» και όχι αποστασιοποιημένος παρατηρητής.
Βλέποντας τα διάφορα πολιτικοοικονομικά συμβάντα κάθε μέρα, μένω απορημένος στα όρια της απόγνωσης με τις προθέσεις ψήφου (γκάλοπ) που κυκλοφορούν διάφορες εταιρίες και δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω. Στην τελευταία έχουν: το ΠΑΣΟΚ 25,1%, η ΝΔ 22,4% και το αμέσως επόμενο κόμμα το ΚΚΕ με 7,2%. Στην ερώτηση για καταλληλότερος πρωθυπουργός έρχεται πρώτος και με διαφορά ο ΚΑΝΕΝΑΣ με 43,8%, ο Παπανδρέου με 22,9% και ο Σαμαράς με 17,1%. Με λίγα λόγια χάος.
Γιατί αγαπητοί μου συμπολίτες; Αυτούς έχουμε με αυτούς θα «πολεμήσουμε», με αυτούς θα σχηματίσουμε εντεκάδα να παίξουμε στο «ντέρμπι» της επιβίωσής μας. Αν υπάρχει κάποιος άλλος που δεν τον ξέρω να μου τον δείξετε. Δεν μπορεί να θέλεις να «κοουτσάρει» τον Πανσερραϊκό ο Μουρίνιο και να βάλει να παίξει ο Μέσι και ο Ινιέστα, όταν έχεις τον Δημητρίου και παίζουν οι Γεωργιάδης και Ανάκογλου (και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους προαναφερθέντες, το αντίθετο μάλιστα)!
Πώς νομίζετε ότι θα πάει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός στο Συμβούλιο Κορυφής να αντιμετωπίσει τα «ευρωπαϊκά πιράνχας», όταν ξέρουν οι «Εταίροι» ότι ο ίδιος δεν χαίρει της εμπιστοσύνης του λαού που αντιπροσωπεύει;
Αν ακόμα αυτή, η πρόσκαιρη πρόθεση ψήφου, μεταφραστεί στις επόμενες εκλογές σε ψήφο διαμαρτυρίας και δούμε το τελικό αποτέλεσμα όμοιο ή σχεδόν όμοιο με αυτό του «γκάλοπ», φαντάζεστε τί θα μπορεί να συμβεί; Δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θα αντιπροσωπεύει το 10-20% του λαού να κυβερνήσει, ούτε και με οικουμενική κυβέρνηση μπορεί να δοθεί λύση, αν το σύνολο των κομμάτων δεν υπερβαίνουν τουλάχιστον το 50%. Οπότε βαδίζουμε σε μια κατάσταση που ένας Θεός ξέρει πού θα οδηγήσει η ακυβερνησία και οι επανειλημμένες εκλογές, αφού ο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Η ιστορία, που πάντα διδάσκει όσους την μελετούν, έχει διδάξει πως τέτοιες στιγμές ορέγεται κάθε «σκοτεινή» δύναμη, εντός ή εκτός της χώρας. Κάποιος εχθρός που επιβουλεύεται την χώρα θα «σκάσει» μύτη. Είτε αυτός λέγεται άλλη χώρα ή κάποιος «δεκανέας» που βιάζεται να γίνει «στρατηγός».
Έτσι και αλλιώς άλλη «δημοκρατική» λύση δεν θα υπάρχει, μια και θα τους έχουμε βγάλει όλους άχρηστους, σαν «μηδενιστές» που είμαστε. Λοιπόν, για τον «Δεκανέα» θέλουμε να δουλεύουμε; Αν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει άλλη λύση ή άλλο «σενάριο» διψάω να το μάθω.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 5.4.2011
Πως μπορείς να ψηφίσεις κάποιον που δεν τον πιστεύεις? ή αλα ελληνικά, αν δεν είσαι απο τους λίγους που έχουν να κερδίσουν προσωπικά απο την εκλογή κάποιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως ετσι να φανούμε τυχεροί (με τον κανένα "πρωθυπουργό"), σαν γενιά και σαν λαός, και κάποιος βρει το κουράγιο και την όρεξη να προσπαθήσει να κυβερνήσει την χώρα σαν πατριώτης, που τόσο πολύ έχει παρεξηγηθεί αυτη η λέξη.
Με την μόνιμη άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας και την προσεδάφιση από την αεροβασία, δημιουργείται πρόβλημα υπαρξιακό. Με αυτή την λογική που επικρατεί σε πολλούς μπορεί, αν πιάσει τόπο η κρίση συνείδησης ξαφνικά σ’ όλους τους πολιτευτές (για το γαμώτο), να αρνηθούν να εκτεθούν στις επόμενες εκλογές που θα έχουν προκηρυχτεί. Τότε μου λέει σας παρακαλώ κάποιος τί μέλη γενέσθαι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα μπορούσε να συμβεί απλά και μόνο για να «τιμωρήσουν» τον λαό για την απιστία του στα πρόσωπα και τους θεσμούς και την συνεχή καταρράκωση του πολιτικού συστήματος.
Ποιος θα αναλάβει τις τύχες (τις όποιες) της χώρας; Γιατί αν νομίζει έστω ένας ότι μπορεί μια χώρα να βαδίσει με αυτόματο πιλότο και με «υπηρεσιακούς παράγοντες», να είναι σίγουρος πως έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Πολεμάμε με αυτό που έχουμε, όχι με αυτό που θα θέλαμε να έχουμε (το ιδεατό), μήπως ακόμα νομίζετε πως υπάρχει κι ο Άη Βασίλης;