Τί ωραίοι που είμαστε; Τί ωραία που σκεφτόμαστε; Πόσο ωραία κι υπερήφανα θα νοιώθουν, αν μπορούν να μας δουν από κει πάνω που είναι, όλοι οι πρόγονοί μας; Δεν περίμενα να συνεχίσει να επαληθεύεται ο μακαριστός Χριστόδουλος τόσα χρόνια από τον θάνατό του με το ανέκδοτο-κάρφωμα «... να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.»
Όλες μας οι δραστηριότητες, όλες μας οι ενέργειες έχουν έναν «κοινό» σκοπό, τα ατομικά μας οφέλη «τα καλά και συμφέροντα, ταις τσέπας ημών» ή όπως κοινά το λέει ο λαός: «μια σπιθαμή μακριά από τον κ... μου κι όπου θέλει ας μπει». Δεν αναφέρομαι μόνο στους «ηρωικούς» κατοίκους (γιατί το διάβασα κι αυτό) της Κερατέας, αλλά και γενικότερα σε κάθε στιγμιότυπο της ελεεινής και μίζερης ζωής μας. Τη ζωή μας όπως την καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι, πρώτα και πριν απ’ όλους, άσχετα αν δεν το παραδεχόμαστε γιατί μας βολεύει να φορτώνουμε πάντα όλα τα μειονεκτήματα και τα λάθη μας στους άλλους.
Πρώτα και καλύτερα σε όλους αυτούς που καπηλεύονται τα όποια δημοκρατικά συναισθήματα έχουν απομείνει στον πολύπαθο, από το κεφάλι του, λαό μας. Όχι δεν είμαστε θύματα παραπληροφόρησης, δεν μας ξεγέλασε κανείς, μόνοι μας αναζητούσαμε κάποιον «εύκαιρο» να μας «γαργαλήσει» τ’ αφτιά μας, μόνο και μόνο για να έχουμε μετά να λέμε και να του φορτώνουμε μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα. Μη γελάσετε είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε το ίδιο «λάθος», είμαστε έτοιμοι να ξαναβγούμε στους δρόμους αρκεί να μας το ζητήσει άλλος ένας λαοπλάνος, που θα μας έχει «γαργαλίσει» από πριν τ’ αφτιά μας, με υποσχέσεις του «θα», αν και κατά βάθος καταλαβαίνουμε πως αυτά που οραματίζεται είναι ανέφικτα και άκαιρα τοπικά και χρονικά. Το θέλουμε, το αποζητούμε, το ζητάει ο οργανισμός μας το «δούλεμα», τόσο πολύ που δεν επιτρέπουμε στα μάτια μας να δουν κάτω από την προβιά τον λύκο που κρύβεται με νέο «λουκ».
Μόλις βρεθεί κάποιος να μας βεβαιώσει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και μας χαλάσει το όνειρο και την οφθαλμαπάτη, γινόμαστε «ένα σώμα, μια ψυχή», εναντίον αυτού που διανοήθηκε να μας ταράξει. Δεν είμαι «φαν» ή γνωστός του κ. Πάγκαλου, ούτε υπήρξα ποτέ, το αντίθετο μάλιστα, αλλά πλέον με τον «ρεαλισμό του» έχει ανέβει πολλές θέσεις στην καρδιά μου. Ελπίζω να μην είμαστε λίγοι αυτοί που τους «τρέφει» η ειλικρίνεια και επιτέλους «βγήκε» κάποιος και είπε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, σχεδόν, γιατί δεν νομίζω πως είναι Άγιος, όπως και όλοι μας.
Έχει «κηρύξει» ο ΣΥΡΙΖΑ τον δικό του «ανένδοτο αγώνα». Αλλά έναν αγώνα ευτελή με υστεροβουλίες και με ποταπές πρακτικές, ίδιες και όμοιες με αυτές της παρακρατικής και όχι μόνο, ακροδεξιάς της δεκαετίας του ‘60, με τραμπουκισμούς, «Κοτζαμάνηδες» και «Εμμανουηλίδηδες» που απαγορεύουν σε όποιον έχει αντίθετη άποψη ή οράματα να τα διατρανώσει. Δεν υπάρχει πολιτικοπολιτιστική εκδήλωση που να μην κάνουν την εμφάνιση τους κάποιοι «μυστήριοι τύποι» που θα την μετατρέψουν σε μια κομματικοποιημένη φάρσα, με σκοπό να μην επιτρέψουν να ακουστούν γνώμες και ιδέες. Δεν έχει σημασία αν οι ιδέες αυτές είναι πιθανόν να συμφωνούν με τις δικές τους, όχι, αρκεί να μην ακουστούν και να δημιουργηθεί μια αποσταθεροποίηση και μια εικόνα διάλυσης στους παρευρισκόμενους και μέσω των «καναλιών» σ’ όλο τον λαό. Αν δεν υπάρχει κάποια εκδήλωση σε εξέλιξη ή στο «παλμαρέ» τους, τότε δημιουργούν μία.
Πάντα βέβαια οι τραμπούκοι αυτοί αποτελούν την μειοψηφία, πάντα αυτοί οι λίγοι ελέγχουν τους πολλούς, από το 1963 μέχρι τώρα. Εκμεταλλεύονται την δημοκρατικότητα των πολλών, στο να τους αφήσουν να εκφραστούν και κάνουν τα πάντα γύρω τους «γης Μαδιάμ». Το ωραίο είναι πως δεν καταλαβαίνω αυτήν την εμμονή τους (καταστρατήγηση της Δημοκρατίας) αφού κάθε μέρα που περνά συρρικνώνει τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, από κόμμα σε οικογενειακή υπόθεση. Έχω και γω την ευθύνη μου γιατί είχα ψηφίσει, επί Κύρκου τον συγκεκριμένο χώρο.
Τότε βέβαια, ειδικά αυτό το κόμμα, είχε την Δημοκρατία σαν φάρο για τον μπούσουλά του και πάσχιζε για το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και κατακεραύνωνε τους τραμπουκισμούς. Τώρα που μια άλλη «ράτσα» ανεπάγγελτων «γιάπις» ελέγχουν την διεύθυνση του «καταστήματος», οραματίζονται τον δικό τους επαναστάτη Τζέιμς Ντιν, με σκηνοθέτη όμως τον Ελία Καζάν αντί για τον Νίκολας Ρέι.
Αλήθεια, πότε θα καταλάβουν πως οι πολλοί αποφασίζουν και για τους λίγους και όχι το αντίθετο ή ακόμα πως η ελευθερία κάποιου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου; Δεν υπάρχει κανένας που τους στέρησε το «βήμα» γιατί αυτοί το αρνούνται από τους άλλους;
Δεν θέλω με τίποτα να χαρακτηριστώ «Κασσάνδρα», άλλωστε αυτή πάντα επαληθευόταν και ποτέ δεν την πίστευαν (η κατάρα του Απόλλωνα), αλλά το φαινόμενο αυτό δεν θα σταματήσει πριν θρηνήσουμε νεκρό ή νεκρούς.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 15.4.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου