Μια «βόλτα» σήμερα, στον ανασκουμπωμένο τύπο, μετά από την απεργία, θα γεμίσει ο «σκληρός» μας, από άλλη μια είδηση-κόλαφο για την κοινωνία μας:
«Ένας 44χρονος άνθρωπος έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια του να γλυτώσει από τα χέρια τριών αλλοδαπών που προσπάθησαν να του κλέψουν την κάμερα»
«Νεκρός έπεσε στις 5 το πρωί ένας άνδρας στην οδό Γ' Σεπτεμβρίου, στο κέντρο της Αθήνας, ο οποίος έχασε τη ζωή του από επίθεση με μαχαίρι για να μη του κλέψουν μια κάμερα»
«Για μία κάμερα, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, άγνωστοι σκότωσαν με μαχαίρι έναν 44χρονο, ελληνικής υπηκοότητας, την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του, για να μεταφέρει στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη γυναίκα του»
«Για μία κάμερα, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, άγνωστοι σκότωσαν με μαχαίρι έναν 44χρονο, ελληνικής υπηκοότητας, την ώρα που πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητό του, για να μεταφέρει στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη γυναίκα του, που θα γεννούσε το δεύτερο παιδί τους»
Αυτοί οι τίτλοι και σχολιασμοί (κι άπειροι άλλοι) κυριάρχησαν στις ειδήσεις της χθεσινής μέρας, με αφορμή τον φόνο συνανθρώπου μας στο κέντρο της Αθήνας. Όπως πάντα βέβαια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πιάνουν το θέμα από την λάθος άκρη και προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος «τραβώντας», κατά το δοκούν (ανάλογα το τί θέλουν οι εκδότες και τα συμφέροντά τους), έτσι ώστε αντί να «λύσουν» το μυστήριο, να δημιουργούν ένα νέο «Γόρδιο δεσμό».
Σ’ όλες τις αναφορές, που έπεσε το μάτι μου για το θέμα που προέκυψε, έχουν να κάνουν με την ηλικία του εκλιπόντος και το αντικείμενο του περιστατικού δηλαδή την «μία κάμερα». Αν κατάλαβα καλά, αν ο συνάνθρωπός μας ήταν 60 χρονών και η κλοπή δεν ήταν μία κάμερα αλλά δύο ή τρεις δεν θα ήταν το ίδια απεχθές το έγκλημα; Θα ήταν λιγότερο νεκρός ο 60χρονος; Θα ήταν λιγότερο λυπημένοι οι οικείοι του; Θα ήταν λιγότερο απλησίαστο το κέντρο της Αθήνας ή της όποιας άλλης μεγαλούπολης;
Το έγκλημα είναι ποσοτικό; Ή έτσι πουλάει περισσότερο μια είδηση; Ή ακόμα και όταν έχουμε μια «εκατόμβη» νεκρών σε κάποια τραγωδία, τονίζεται ιδιαίτερα το ότι ανάμεσα στους δεκάδες νεκρούς υπήρχαν και τρία παιδιά, ή για τους Αμερικανούς αν υπήρχαν και κάνα δυο γατιά. Φάσκουμε κι αντιφάσκουμε συνεχώς σύμφωνα με το πώς μας καθοδηγούν τα ΜΜΕ.
Αναλαμβάνει δράση η Αστυνομία και εκ των πραγμάτων ασκεί βία, για να «καθαρίσει» το κέντρο της Αθήνας τότε φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε για τις μεθόδους της ΕΛΑΣ. Δεν αναλαμβάνει δράση η Αστυνομία, για το «καθάρισμα» του κέντρου; Και πάλι φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε. Δεν μπορεί μια ζωή να είμαστε και με τον «Γιάννη και με το θεριό», ας διαλέξουμε το τί θέλουμε, τέλος πάντων. Δεν μπορεί μια ζωή να είμαστε με το «μετέωρο βήμα» όπου φυσάει ο άνεμος.
Είτε το θέλουμε είτε όχι έτσι λειτουργεί και η Αστυνομία, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κοινωνίας μας, είναι σάρκα από την σάρκα μας, είναι το alter ego μας. Πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλη «κοινωνική» μόρφωση για να μπορεί να ανταπεξέλθει (ψυχολογικά) στην ξαφνική ισχυροποίηση της θέσης του που του δίνει η στολή της κρατικής εξουσίας.
Έτσι αν θέλουμε να ζητήσουμε ευθύνες, θα πρέπει να τις αναζητήσουμε πρώτα στο «λίκνο» της κοινωνίας που είναι η ίδια μας η οικογένεια. Είναι οι εικόνες που φέρει ο καθένας μας σαν προίκα από το σπίτι του στις δημόσιες συναναστροφές του.
Αλλά όπως είναι φανερό, αν ζητήσουμε τις ευθύνες από εμάς τους ίδιους δεν θα είναι και πολύ «αρεστό» στο φιλοθεάμον κοινό των τηλεοπτικών καναλιών και δεν θα «πουλάει», γι’ αυτό αρκούνται οι «καναλάρχες» στην επιδερμική αναζήτηση με πολύωρα «talk show» στο κυνήγι μαγισσών, που θα αποφέρουν και πιο πολλές πωλήσεις «σερβιέτας» και οδοντόκρεμας από το διαφημιστικό πρόγραμμα του «καναλιού».
Πρέπει να πετάξουμε από επάνω μας τον «φερετζέ» της υποκρισίας, που τόσο εύκολα αφήσαμε να τυλίξουν το μυαλό και τα μάτια μας, χρόνια τώρα, όλοι αυτοί που εμπορεύονται την ύπαρξή μας και μας έχουν ταυτίσει με έναν αριθμό στα ποσοστά της AGB.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 12.5.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου