Κάθε μέρα, μια άλλη μέρα και φτου κι από την αρχή. Έχει, η πλούσια λαϊκή μας παράδοση (ας έχει και κάτι πλούσιο ο λαός), πολλά παραδείγματα για να μας δείξει: «...Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν», «ράβε ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει» και επίσης έχει και μια κατσίκα που αφού γέμιζε ένα κουβά γάλα, μετά του έδινε μια και τον έχυνε...
Για ποιον χτυπά η καμπάνα; Πάρτε το όπως θέλετε. Μερικοί μαζί και οι «Αγανακτισμένοι» σίγουρα ενάντια στην Κυβέρνηση, άλλοι ενάντια στην Αντιπολίτευση και οι περισσότεροι ενάντια σε όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας και ίσως, ελπίζω, με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Κάθε φορά που πάει να γίνει κάτι (θετικό ή αρνητικό αυτό θα φανεί μόνο στο τέλος), συνήθως δεν φτάνουμε στο τέλος και ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Άλλοτε γιατί οι εμπνευστές του εγκαταλείπουν την προσπάθεια και άλλοτε πάλι γιατί η «λαϊκή» πίεση (που πάντα την αντιπροσωπεύει η Αντιπολίτευση), οδηγεί στο «ναυάγιο» της προσπάθειας. Συνήθως όλες αυτές οι προσπάθειες έχουν «ορίζοντα» τριετίας, γιατί η τελευταία τέταρτη χρονιά μιας διακυβέρνησης, είναι η περίπτωση της «κατσίκας», με ασύδοτες χορηγήσεις σε κάθε είδους απαιτήσεις, ελέω προκείμενων εκλογών και έτσι πάλι από την αρχή.
«Έστυψα» το μυαλό μου να θυμηθώ άλλη περίπτωση Κρατικού Προϋπολογισμού διάρκειας μεγαλύτερης του έτους και στάθηκε αδύνατον. Τρίμηνους αλλά και εξάμηνους Προϋπολογισμούς θυμήθηκα πολλούς, ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά πέρα των δώδεκα μηνών όχι. Σίγουρα είναι η μοναδική περίπτωση, της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αυτό το «μεσοπρόθεσμο» που κατέθεσε σήμερα ο Υπουργός Οικονομικών, σαν «πολυετή προϋπολογισμό».
Έχει μέσα πολλές αλήθειες, αλλά και πολλούς «χρησμούς» σαν της Πυθίας έτσι ώστε να ερμηνεύονται κατά το δοκούν, σαν μια «πινελιά» πολιτικάντη.
Τελειώνοντας τη συνέντευξη τύπου ο κ. Υπουργός, ζήτησε να τους αφήσουν να ολοκληρώσουν την προσπάθεια και να μην αφεθεί πάλι στην μέση, λέγοντας:
- Όταν έχεις να περάσεις ένα ποτάμι μπροστά σου, θα βραχείς. Αν όμως σταματήσεις στη μέση του ποταμού, τότε θα σε πάρει το ρέμα.
Συμφωνώ και επαυξάνω κ. Υπουργέ, αλλά είμαστε σίγουροι ότι μπροστά μας είναι απλά ένα ποτάμι; Μήπως καταμεσής ο ποταμός κρύβει μια καταβόθρα; Ή μήπως δεν είναι ένα πλωτό ποτάμι, αλλά είναι η αρχή του ωκεανού;
Τελικά το θέλει ο καιρός, καλοκαίρι γαρ, άλλοι να πηγαίνουν θάλασσα και άλλοι στα ποτάμια. Εγώ καλού κακού λέω να πάρω μαζί μου μπρατσάκια και σφυρίχτρα. Τη «βαζελίνη» πάει καιρός που την έχω μαζί μου, αχρείαστη να ‘ναι, μια και «δικαιώθηκαν» τα Ισπανικά αγγούρια στην Γερμανία.
Ωχ, μάνα μου.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 10.6.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου