Κάποτε η επίσκεψη Αμερικανού επιτετραμμένου αποτελούσε την είδηση, στα ΜΜΕ της χώρας. Όχι άδικα βέβαια, μια και είχε ταυτιστεί με τον ερχομό του Βαλτάσαρ (πρίγκιπας και ένας από τους τρεις Μάγους με τα δώρα) και μερικές φορές με την έλευση ακόμα και του Μεσσία.
Η περιβόητη αμερικανική βοήθεια UNRRA (ΟΥΝΤΡΑ ή ΟΥΛΤΡΑ που την έλεγε η γιαγιά), το σχέδιο Μάρσαλ και η αναλογική βοήθεια(;) 7 προς 10, δεν έφτασε ποτέ. Αυτή τη φορά «η θεία από το Σικάγο» έφερε μαζί της μόνο καθρεφτάκια και χάντρες στους αυτόχθονες ιθαγενείς, ούτε καν το νερό που καίει.
Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως και να είναι μια πραγματική βοήθεια, αυτή η κίνηση της Ουάσιγκτον, η ψυχολογική στήριξη της Αθήνας. Τουλάχιστον δεν έχει τις υποχρεώσεις και τα «ψιλά γράμματα» που είχαν οι προηγούμενες «βοήθειες». Από το χέρι μας περνά η κατάλληλη αξιοποίηση αυτής της κίνησης, χωρίς φαμφάρες ή άσκοπες (προς Θεού) διαδηλώσεις, μη και τάχα ανακατεύεται «ο μπάρμπα Σαμ» στα «εσωτερικά» μας προβλήματα.
Σήμερα κάπου έχουμε χάσει τον προσδιορισμό του «δικού μας». Τα «σέα» και τα «μέα» έχουν γίνει αχταρμάς με την παγκοσμιοποίηση. Φτερνίζετε, πλέον, η μικρή Ελλάδα και αμέσως βήχει η Γερμανία και γριπώνεται η Αμερική.
Το θηρίο του καπιταλισμού αγκομαχά και βρυχάται στο «κύκνειο άσμα» του. Ο ξεπουπουλιασμένος αετός έπαψε να είναι ο κυρίαρχος, ούτε στις ρεματιές των Βραχωδών Ορέων δεν προκαλεί δέος στα «κλωσόπουλα» της Wall Street, πόσο δε μάλλον στον στρατιωτικό αετό της Wehrmacht.
Τέτοια επίσκεψη, τόσο χαλαρή και light, ούτε ο φτωχός ορεσίβιος πατριώτης που κατέβαινε από το χωρίο στην πόλη, δεν έκανε. Να εντυπωσιάζεται με το κάθε τι που έβλεπε άσε που έφερνε και το κάτι τις του. Τουλάχιστον εκείνος έβλεπε και κάτι που δεν είχε ξαναδεί, αυτοκίνητα, κίνηση, πολυκατοικίες, πολυκαταστήματα... αλλά να εκστασιάζεται με έναν σκέτο «βαθύ μπλε» μινιμαλιστικό πίνακα;
Μήπως δεν είχε τίποτα να πει; Μήπως η «ατζέντα της» είχε λευκές σελίδες; Μήπως ήρθε για να ‘ρθει μόνο και κάπως έπρεπε να συμπληρώσει την ώρα της επίσκεψης; «Μήπως ήθελε να καλύψει κάποιον άλλον»; Έλα, πες το, Χίλαρι. Μας κάνεις «πλάκα». Την άλλη φορά που θα ‘ρθεις, να μας το πεις για να έχουμε πάρει άδεια και μαζί με τα παιδιά και τους συζύγους να πάμε και για πικνίκ, στη παραλία με τα ρείκια.
Αλλά πάλι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως είναι καλύτερα που δεν είχε η Χίλαρι «ατζέντα»; Γιατί αν θυμάστε στο παρελθόν, όποτε είχαν «ατζέντα», ήταν για κάποιο πόλεμο ή για να βομβαρδίσουν κάποια περιοχή και να αφήσουν πίσω τους στάχτες κι ορφανά.
Πάντως όλα αυτά είναι ιστορίες, για να τρώνε τα μικρά παιδιά το φαγητό τους. Κρίσεις, συσκέψεις και προβληματισμοί, με ολομέλειες ή και με αντιπροσώπους είναι για να τρώνε με «το γάντι» τα χρήματα των πολιτών τους (δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο). Αν ήταν να βομβαρδίσουν κάποια χώρα, θα έφτανε μια τηλεδιάσκεψη και μόνο, για να νομιμοποιήσει την προειλημμένη απόφαση.
Τώρα που δεν χρειάζονται χάρτες της ερήμου και στρατιώτες των UN σε αποστολές κάτω από την διοικητική μέριμνα των McDonald's, για να βρουν τα κρησφύγετα του Μπιν Λάντεν ή του Ράντοβαν Κάρατζιτς, καταναλώνοντας πυρομαχικά και οπλικά συστήματα από αυτά που είναι μέτοχος ο Αντιπρόεδρος του Τζορτζ Μπους, ο Ρίτσαρντ Τζένι, κωλυσιεργούν να βρουν τις λύσεις. Λέτε να μη ξέρουν τις διευθύνσεις της Moody’s και της Standard & Poor’s, ή μήπως είναι και οι ίδιοι (Αμερικανοί και Ευρωπαίοι) μέτοχοι;
Πάλι άρχισα να κάνω κακές σκέψεις και πρέπει να σταματήσω, άλλωστε έφαγε, μ’ όλα αυτά, ο μικρός το φαΐ του.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 18.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου