- Πατώ; Πατώ; Πατώ; Πατώ;
- Πατάς, έχασες!
- Ναι καλά. Μόλις που ακούμπησα τη γραμμή.
- Η σειρά μου τώρα...
Ο διάλογος αυτός ανήκει σε δύο νεαρές δεκάχρονες δεσποινίδες, που στην σχετική ερημιά των απόκεντρων δρόμων, είχαν χαράξει με ένα κομμάτι κεραμίδας το οδόστρωμα με ορθογώνια πλαίσια και έπαιζαν το «κουτσό».
Μπροστά μου είχα το μέλλον της Ευρώπης. Μπροστά μου ήταν η αυριανή Μέρκελ και στο πιο θηλυκό τους, οι Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι.
Δεν άντεξα στον πειρασμό να μη τις ρωτήσω:
- Κορίτσια, σε ποια τάξη πηγαίνετε στο σχολείο; Με ομοφωνία και υπερηφάνεια:
- Θα πάμε στην Πέμπτη τάξη.
- Μπράβο κορίτσια και το παιχνίδι αυτό το παίζετε πολλά χρόνια;
- Ουυυυ, από το νηπιαγωγείο.
- Ξανά μπράβο κορίτσια, άντε και στις Βρυξέλλες.
Φεύγοντας είδα με την άκρη των ματιών μου, τα κοριτσάκια να με κοιτούν παράξενα και με το δεξί δείκτη τους σε περιστροφή, στο ύψος του κροτάφου, να επιδεικνύουν τις γνώσεις τους σε παντομίμα.
Δεν ήταν δυνατόν να τις παρεξηγήσω. Πώς ήταν δυνατόν, να περιμένει κανείς από δύο 10χρονα κορίτσια, να κατανοήσουν ότι αυτό που έκαναν ήταν «υψηλή» πολιτική, που μόνο κάποιοι «τσάροι» της οικονομίας και της πολιτικής θα μπορούσαν να εφαρμόσουν και μάλιστα μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις;
Μόνο που τα κορίτσια, σπανίως ή ποτέ δεν χάνουν την αμάδα (κεραμίδα) και είναι πάντα, όταν παίζουν, προσηλωμένες στο παιχνίδι τους και μόνο ένας «τρελός» σαν εμένα, τους αποσπά προσωρινά την προσοχή τους.
Ποιες διαφορές στο «κουτσό», που έπαιζαν τα κορίτσια και στις «ιστορικές και γενναίες» αποφάσεις της Κομισιόν;
Καμιά. Αφού την στιγμή που θα έπρεπε να «παίζουν» οι ηγέτες σκάκι σαν «μάστερς», αυτοί παίζουν «κουτσό». Το «κουτσό» είναι ένα παιχνίδι που έχει αμεσότητα και ενδιαφέρεται για την επόμενη κίνηση και μόνο, ενώ στο σκάκι πρέπει από την αρχή που θα κάτσεις να παίξεις, να έχεις μελετήσει όλες τις ενδεχόμενες κινήσεις μέχρι ακόμα και το «ρουά-ματ».
Δεύτερο και κυριότερο, ο παίχτης στο σκάκι βλέπει όλη την σκακιέρα (ΕΕ) για τις κινήσεις του και δεν απομονώνει ένα τετράγωνο (Ελλάδα), όπως στο «κουτσό», επειδή οι κίνδυνοι είναι διάσπαρτοι σ’ όλη τη σκακιέρα και μπορεί να χάσει έναν πύργο ή άλογο ή αξιωματικό ή ακόμα και την βασίλισσα χωρίς να το καταλάβει. Οπότε έχει χάσει την παρτίδα από την ανοικτή «Κερκόπορτα» κι ας έχει τον «βασιλιά» (Γερμανία) σώο.
Αυτό δεν έκαναν χθες το βράδυ (21.7.11) όλα τα πολιτικά «τέρατα» της Ευρώπης; Απομόνωσαν την προσοχή τους στην Ελλάδα, σα να ήταν η γνωστή Λόλα, για να τη σώσουν από τη φωτιά και άφησαν το «στάβλο» και το υποστατικό έρμαια στη φωτιά που πλησιάζει.
Δεν λέω, σαν Έλληνας είμαι ευγνώμων για τις αποφάσεις που πήραν. Ίσως ούτε ένας Έλληνας δεν θα τολμούσε να προτείνει τέτοιες αποφάσεις, που θα αφορούσαν μόνο στην σωτηρία της Ελλάδας.
Αλλά, ας μην είμαστε πλεονέκτες, αν λύσουν με μιας όλα τα προβλήματα της Ευρώπης, μετά τί θα κάνουν; Πώς θα ταξιδεύουν, θα δεξιώνονται και θα κρατούν τα φώτα της επικαιρότητας επάνω τους;
Άσε που αν έδιναν συνολική λύση και για τις επαπειλούμενες χώρες, τότε πώς θα κέρδιζαν οι φίλοι τους (αν δεν είναι και οι ίδιοι, σαν ιδιώτες) οι κερδοσκόποι από τα διάφορα αγγλοσαξονικά «οικονομικά φανς»; Ενώ τώρα έχουν μπροστά τους «πεδίον δόξης λαμπρόν» στο όνομα όλων των χωρών της περιφέρειας, που θα μεταφερθεί το «πάρτι» των κερδοσκόπων.
Εν πάση περιπτώσει, αν είναι να μη χρεώσουμε τις κακόβουλες σκέψεις στους μεγάλους ηγέτες και να θεωρήσουμε πως πρόκειται απλά για ανικανότητα και στενομυαλιά τους, τότε καλύτερα που παίζουν «κουτσό» και όχι σκάκι. Γιατί έτσι θα κινδύνευε με μιας όλη η Ευρώπη και ο «Σοκολάτας» δεν θα ερχόταν να σώσει τη Λόλα από τη φωτιά.
Υ.Γ. Λίγες μέρες θα απουσιάσω. Ελπίζω να μη συμβεί κάτι τραγικό που θα με επαναφέρει. Καλό καλοκαίρι.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 22.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου