Τί υπέροχη φυλή! Έλληνας, ο διαχρονικός καβαλάρης των Ηπείρων, κάτοικος και δουλευτής που ποτίζει με ιδρώτα και αίμα και γονιμοποιεί τη μάνα γη, 3500 χρόνια τώρα διαρκώς.
Ασύστολα ρομαντικός, εξωπραγματικός, με τους δικούς του χρόνους και ταχύτητες. Ένα συρτάκι όλη του η ζωή. Δεμένος με τη φύση σαν αναπόσπαστο στέλεχος της αμπέλου που απλώνεται σ’ όλη την υφήλιο κι αυτός ο γλυκός βότρυς της.
Καρπός αυτής της σχέσης, σαν το γλυκό Σαμιώτικο κρασί, με τις διαφοροποιήσεις του από χρονιά σε χρονιά, από καλό σε καλύτερο, ανάλογα με την εποχή και τις δυσμενείς συνθήκες. Κάθε φορά που ο καιρός έχει τις ξέρες του και τις δυσκολίες, τόσο καλύτερο βγάζει το κρασί του.
Λαοί έρχονταν, έρχονται και απέρχονται. Ορδές κατακτητών, λαίλαπα με φωτιά και σίδηρο, νομάδες και λαοί που επιβουλεύονται την ακμή και το κάλος, αυτής της απροσδιόριστης ράτσας και προσπαθούν 35 αιώνες να κλέψουν κάτι από τις έννομες κοινωνίες των Πόλεων-Κρατών, από τις ομόθρησκες και ομόφωνες αλλά και τόσο διαφορετικές συστάδες θρύλων και παραδόσεων που ανάθρεψαν Ηρακλή, Θησέα, Σωκράτη, Σόλωνα και Αλέξανδρο.
Λαοί ανιστόρητοι που μόλις στις ανατολές του 20ου μ.Χ. αιώνα ανακάλυψαν τις Αμφικτιονίες, τον Ολυμπισμό και τα κοινά ταμεία της Δήλου.
Λαοί ετερόφωτοι και περιθωριακοί του Ελληνισμού. Λαοί που κατάφεραν τελικά, ν’ αποσπάσουν διδάγματα και συνήθειες όπως η Δημοκρατία και τα Υψηλά Ιδεώδη του Ανθρωπισμού του Σωκράτη, μόνο μέσω της ανθρώπινης ανάγκης για κάτι ανώτερο, του Χριστιανισμού.
Αδιάλειπτη προσπάθεια 35 αιώνων να πλήξουν, να κατατροπώσουν, να εξαφανίσουν τον Έλληνα σαν άλλο ένα Φοίνικα, Μήδα, Πάρθιο, Σκύθιο, Ετρούσκο ή ακόμα και Ινδιάνο της Αμερικής. Αλλά αυτόν τον πολυπολιτισμικό και πανδέκτη λαό που ρουφούσε σα σφουγγάρι όλα αυτά τα χρόνια και αφομοίωνε κάθε εθελοντική προσθήκη στο DNA του, δεκάδες λαούς που εξαφανίστηκαν στο πέρασμα των αιώνων, στάθηκε αδύνατο.
Έλληνας, συνώνυμο του ανθρώπου που γεύεται τη ζωή με κάθε μια από τις αισθήσεις του ή και όλες μαζί, απολαμβάνει ακόμα και τις δυσκολίες, γιατί έμαθε ότι έτσι η χαρά που θα ακολουθήσει θα ‘ναι τρικούβερτη, Στήνει γλέντι με μια σαρδέλα και μια ελιά, ακόμα και στον «Άδη», όπως λέει το λαϊκό άσμα («πέντε Έλληνες στον Άδη» των Κώστα Μάνεση και Γιάννη Παπαϊωάννου), στήνει γλέντι με το τίποτα, αρκεί μια παρέα Ελλήνων. Έδωσε «ζωή» και υπόσταση ακόμα και στον «άλλο κόσμο» για μερίδιο στα γλέντια και δεν τους ξεχνά με πρόσφορα και θυσίες.
Όταν αυτός ο λαός έκτιζε «Παρθενώνες» και είχε στην καθημερινότητά του έναν Σωκράτη, Πυθαγόρα, Επίκουρο και Αρχιμήδη, οι άλλοι λαοί κυνηγούσαν ένα τάρανδο ή βίσωνα για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο και για να ντύσουν τα γυμνά κορμιά τους.
Όπως όμως αυτός ο λαός είχε τον Βελλερεφόντη είχε και την Χίμαιρα, έτσι με τα όσα θετικά του είχε και τα αρνητικά του. Εφεύρισκε την Δημοκρατία την ίδια στιγμή που ίδρυε τον καπιταλισμό και τη χρήση των νομισμάτων. Ανέτρεφε έναν Καλλικράτη και Ικτίνο και γαλούχησε τον Ηρόστρατο. Δημιούργησε αλτρουιστές ήρωες που θυσιάστηκαν για το γενικό καλό σαν τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα και στην άλλη μεριά της ζυγαριάς έβαλε τον Ιππία και τον Εφιάλτη.
Όλα σε μια χρυσή ισορροπία φύσης και τεχνολογίας, ανθρώπου και άγριου ζώου. Μια ισορροπία του Καλού και του Κακού.
Προσωποποίησε τους θεούς του, για να τους έχει πιο προσιτούς και κατανοητούς με απώτερο σκοπό την κατ’ εικόνα και ομοίωση με το ιδεατό. Έλεγε ο Κολοκοτρώνης ότι ο ίδιος ο Θεός υπέγραψε την απελευθέρωση της Ελλάδας, μάλλον σε μια «τετ α τετ» επαφή μαζί του και έγινε πιστευτός, γιατί το ήθελε η παράδοση και η οικειότητα του Έλληνα με τα Θεία.
Όλα αυτά τα 3500 χρόνια, διοικήθηκε άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, αλλά πάντα με τον ανάλογο αντίλογο. Είτε ήταν ο Περικλής, ο Αλέξανδρος, ο Τρικούπης ή ο Παπανδρέου πάντα υπήρχε η Βουλή, ο Δημοσθένης, ο Δεληγιάννης και ο Καραμανλής.
Στην ουσία πιόνια διαχρονικά στην, με «αυτόματο πιλότο», διαδρομή του Ελληνισμού στην αιωνιότητα και στον άυλο αυτόν ιστό που ενώνει τον Έλληνα με τους αιώνες.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 31.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου