Έρχονται στιγμές που με «τρώει» η απορία: ποια θα ήταν η κατάντια της Ρωσίας ή της Κίνας αν, για παράδειγμα, είχαν για Κυβερνήσεις κάποια από τις Ελληνικές; Τί ερώτηση! Πιο εύκολα και πιο ανώδυνα για την υγεία του μπορεί κανείς να συλλογιστεί άλλες υπαρξιακές και φιλοσοφικές ερωτήσεις παρά αυτή την επιστημονικής φαντασίας ολέθρια ερώτηση.
Μπορεί κανείς, όσο ματαιόδοξος ή πεσιμιστής και να είναι, να αναλογιστεί τα συγκεκριμένα Κράτη-Ηπείρους με την Ελληνική χαοτική Δημόσια Διοίκηση; Στο κάτω-κάτω της γραφής, σαν χώρα με το μέγεθος που έχουμε, περισσότερο θα χρειαζόμασταν ένα καλό Δήμαρχο παρά Πρωθυπουργούς.
Βέβαια μπορεί κάποιος με καλές προθέσεις, να επικαλεστεί πάλι την Τουρκοκρατία, είναι πολύ «σικ» στους κύκλους των καρεκλοκενταύρων πολιτικών, να τα φορτώνουνε όλα στους Τούρκους και στις κακές συνήθειες που μας άφησαν, σαν κατάλοιπο από την μακρόχρονη κατοχή τους.
Μήπως όμως στην πραγματικότητα, έχουμε το ίδιο περίπου, κοινό ιστορικό αλλά και παράλληλες πορείες, από το σκοταδισμό στο «φως», με μόνο εφόδιο το λυχνάρι ή το σπαρματσέτο, να μας καθοδηγεί, σα λαούς;
Αν όντως δεχτούμε ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην πολιτική ή ακόμα και στη ζωή, μία δηλώθηκε και Θεοποιήθηκε, τότε οι λαοί και τα Κράτη έχουν μια συνέχεια, στο πέρασμα των γενιών. Πώς γίνεται οι Ρώσοι μέσα σε μια εικοσαετία να έχουν ανταπεξέλθει επαρκώς στις δυσκολίες της αναστήλωσης του Κράτους, ενώ εμείς μετά από εκατόν ενενήντα χρόνια να είμαστε ακόμα στο σημείο μηδέν;
Βέβαια ο παραλληλισμός και η σκέψη αποτελεί μια ιεροσυλία και μόνο ο Αριστοφάνης θα δικαιολογούσε τέτοιες ακρότητες. Αλλά τί στο καλό έχει ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ (αν θέλετε), που έχει καταφέρει να επαναφέρει την Ρωσία, μετά από την λαίλαπα του εβδομηντάχρονου κομουνισμού και την αστεία περίπτωση του Γιέλτσιν, στο δρόμο της επιτυχίας και της ισχυροποίησης ξανά της «Ρωσικής αρκούδας» και οι δικοί μας πολιτικοί δεν έχουν τα κότσια να αφαιρέσουν ούτε την «ψώρα» από την «Ψωροκώσταινα».
Με μια πρώτη ματιά και ομολογουμένως εύκολα, θα μπορούσε κανείς να ξεστομίσει τις «μαγικές» λέξεις: Λιλιπούτειοι πολιτικοί, Δημοσιοϋπαλληλικό Κράτος και Συνδικαλισμός. Ο έτερος καρεκλοκενταυρικός πόλος της πολιτικής, ο προθάλαμος και το εκκολαπτήριο ενοίκων των Υπουργικών θώκων. Άλλωστε αυτά τα οφίκια δεν απείλησαν και την επανάσταση του ’21;
Αυτά ναι, δεν τα βρήκε μπροστά του ο Πούτιν, ακόμα και αν τα βρήκε φρόντισε να τα εξαφανίσει και να «σπάσει» τα αποστήματά τους, αδιαφορώντας αν θα «έτριζαν» τα κόκαλα των προκατόχων του.
Όχι δεν συμφωνώ με τις ακρότητες, από όπου κι αν προέρχονται, αλλά δεν συμφωνώ ούτε και με τη συνέχιση και την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων σε θέσεις των Βουλευτών και Συνδικαλιστικών φορέων, που όλοι μαζί δημιούργησαν τους «βολευτές» και τους απυρόβλητους Δημοσίους Υπαλλήλους.
Κάτι πρέπει να ήξεραν οι Δημοκράτες της αρχαίας Αθήνας που είχαν προβλέψει τον Εξοστρακισμό και απέτρεπαν έτσι το να δημιουργηθούν πολιτικές «κλίκες».
Δημοκρατία ΝΑΙ, συνδικαλισμός ΝΑΙ, αλλά όχι ισοβίως. Δύο ή τρεις φορές μόνο να έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, όλοι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές χωρίς να τεκμηριώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης.
Η συνταξιοδότηση θα πρέπει να προέρχεται από τον επαγγελματικό φορέα που ανήκουν. Ξέρει κανείς μας τί επάγγελμα έχουν οι πολιτικοί μας;
Έχουν ποτέ δουλέψει, εκτός από το να μας δουλεύουν, οι Γ. Παπανδρέου, Αν. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας, Ντ. Μπακογιάννη και τόσοι άλλοι που «αμούστακοι» μπήκαν ή τους έβαλαν, στα γρανάζια της πολιτικής;
Όλα αυτά τα χρόνια τρώνε και μάλιστα με χρυσά κουτάλια, από τις κρατήσεις του εργάτη, του υπαλλήλου, του αγρότη (από τότε που άρχισαν να του κάνουν κρατήσεις) και από τις «μίζες» ή αν θέλετε το τυπικό, από τις εξοπλιστικές επιχορηγήσεις των προμηθευτών του Δημοσίου.
Δεν ξέρω αν είναι πρέπον, μάλλον θα πούνε κάποιοι ντροπή, αλλά θα επικαλεστώ την αξέχαστη Μαλβίνα: «Έξω πούστηδες από την παράγκα»
ΥΓ.: Ζητώ ταπεινά συγνώμη που επανήλθα πιο αισχρός, αλλά είδα και άκουσα πολλά, στις μέρες της απουσίας μου.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 7.8.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου