Τέλος πάντων δεν «παιζόμαστε». Είμαστε μια φάρα, μα τί φάρα! Μια φάρα υπέροχη μεν αλλά και ακαταλαβίστικη. Έχουμε δικούς μας χρόνους και εποχές. Έχουμε την εντύπωση πως είμαστε το κέντρο της γης και πως όλη η Υφήλιος περιστρέφεται γύρο μας σαν δορυφόροι. Έχουμε στρογγυλοκαθίσει πάνω στις δάφνες των προγόνων μας και δε λέμε να το κουνήσουμε από τον θρόνο μας ούτε χιλιοστό.
Σκεφτείτε μια εικόνα παρακαλώ. Σ’ ένα μεγάλο πολυτελές εστιατόριο, που είναι γεμάτο από κόσμο μαζί με σας, μπαίνει μια μεγάλη παρέα, που για να μπει έχει «λαδώσει» τον πορτιέρη και τον σεφ για να τους βρει τραπέζι.
Κάποιοι από τους συνδαιτυμόνες σας γίνονται έξαλλοι, με την εμφάνισή τους αλλά η διεύθυνση του εστιατορίου σας βεβαιώνει ότι δεν θα προκαλέσουν κανένα πρόβλημα και θα είναι υπάκουοι και συνεργάσιμοι. Έτσι γίνονται αποδεκτοί και αρχίζουν να παραγγέλνουν.
Χαβιάρι, αστακοί, γυαλιστερές από θαλασσινά, φασιανοί και ζαρκάδι με μαύρη τρούφα από κυνήγια, ζωηρά λευκά και παλιά κόκκινα κρασιά συμπληρώνουν το τραπέζι τους. Ο θόρυβος που επικρατεί στην αίθουσα δεν είναι μουσική, αλλά οι συζητήσεις και οι απορίες των θαμώνων, που αναρωτιούνται πού θα βρουν, αυτοί οι λαϊκοί τύποι, χρήματα για να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Όλα τα μάτια, που τόση ώρα ανοιγόκλειναν στην αίθουσα, άσπρισαν και θόλωσαν όταν είδαν τον σεφ να πηγαίνει τον λογαριασμό, σε ασημένιο σκαλιστό δίσκο με το έμβλημα της Ολυμπιάδας του 2004.
Κάποιοι από την παρέα, που είδαν τον λογαριασμό, άρχισαν να ανασκουμπώνονται, κάποιοι μάλιστα, με πρόφαση την σωματική τους ανάγκη, έφυγαν από την αίθουσα. Οι πιο ψύχραιμοι ζήτησαν από τον σεφ:
- Λίγο χρόνο βρε αδερφέ, να κατέβει η μπουκιά κάτω. Λεφτά υπάρχουν!
Κάποιοι που κατάλαβαν πως ήταν γκάφα να έρθουν, σε τόσο «χλιδάτο» εστιατόριο, τα «έβαλαν» με τους υπόλοιπους της παρέας.
- Και σας έλεγα εγώ να πάμε για πιτόγυρο, αλλά εσείς θέλατε χλίδα.
- Γιατί εγώ δεν έλεγα να πάμε για πατσά;
- Τί μας λέτε; Από μια μπουγάτσα στο χαρτί και πολύ θα ήταν…
Τα λεπτά έγιναν ώρες και ο σεφ πηγαινοέρχονταν, αλλά πάντα με τον δίσκο άδειο. Κάποια στιγμή, αφού είχε κάνει αρκετές φορές την διαδρομή, ο σεφ και οι βοηθοί του τους λέει:
- Κύριοι σας παρακαλώ να πληρώσετε τον λογαριασμό. Πρέπει να παραδώσω ταμείο.
- Αυτοί που έφυγαν, όμως δεν πλήρωσαν.
- Το ξέρω κύριοι, μπορείτε να τους εγκαλέσετε για να πληρώσουν μετά. Παρακαλώ τον λογαριασμό…
- Είναι πολλά και δεν έχουμε τόσα…
- Πρόβλημά σας κύριοι, τα χρήματα παρακαλώ.
- Μα όσο κι αν ψαχτούμε, δεν βγαίνει το ποσό. Κόψτε μας κάτι…
Η κουβέντα άρχισε να εκνευρίζει τους υπόλοιπους θαμώνες, τόσο που κάποιοι αποφάσισαν να δανείσουν στην παρέα κάποια χρήματα για να τους διευκολύνουν. Πρόθυμα η παρέα, μετά από κάποιες γκριμάτσες για το θεαθήναι, πήραν τα χρήματα, αλλά…
- Ρε συ Αντώνη, δεν φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσουμε.
- Γιώργο, ξαναψάξου και ξαναμέτρατα.
- Φταις, φταις και συ Γιώργο, που επέμενες να έρθουμε.
- Γιατί και εγώ βρε Αλέκα;
- Θα ζητήσω να κόψουν λίγο τις απαιτήσει τους.
- Μετά όμως τί πρόσωπο θα έχουμε στην κοινωνία;
- Μισή ντροπή δική μας και μισή δική τους.
- Θεία Αλέκα, να πάω να τους δέσω τα κορδόνια για να πέσουν;
- Να κάτσεις στη θέση σου Αλέξη, αυτά στο σπίτι μόνο, τί σου έμαθα;
Έτσι μετά από διαπραγμάτευση και την πραγματική αδυναμία τους να πληρώσουν, αποφάσισε η διεύθυνση του καταστήματος να κόψει στο μισό τον λογαριασμό και μάλιστα να τον πληρώσουν με δόσεις. Κάτω από τις αντιδράσεις των υπόλοιπων πελατών, πήρε το δρόμο η παρέα για τα σπίτια τους. Λίγα μέτρα πιο πέρα από την είσοδο του καταστήματος γυρνάει ο Αντώνης και λέει:
- Ξέρεις κάτι ρε Γιώργο;
- Τί;
- Δεν έπρεπε να το δεχτούμε.
- Γιατί;
- Δεν μας έμειναν λεφτά για Ταξί, ούτε για τσιγάρα…
Λοιπόν, σας λέει κάτι αυτή η ιστορία; Μήπως η παραβολή σας φέρνει κάτι στο μυαλό, μια εικόνα ας πούμε πιο οικεία; Μήπως κάτι για την φάρα μας; Για παραλληλίστε την μ’ αυτή που σας έρχεται στο νου κι αν δείτε διαφορά γράψτε με.
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», χρόνια μας πολλά.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 28.10.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου