Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, η μπίλια δεν έχει ακόμα «κάτσει», στην ρουλέτα της πολιτικής και ταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο ονόματα, αυτά των κ.κ. Λουκά Παπαδήμου και του Νικηφόρου Διαμαντούρου, για τη θέση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Μια θέση εργασίας που «χηρεύει» από χθες και έμεινε στα «αζήτητα». Πριν συνεχίσω θα ήθελα να διαβεβαιώσω πως δεν ενδιαφέρομαι και να μην υπολογίζουν σε μένα. Τώρα αν το καλοσκεφτούμε κανένας λογικός Έλληνας δεν θα ήθελε αυτή την δουλειά, όσους μήνες και να έχει στο Ταμείο Ανεργίας του ΟΑΕΔ.
Η θέση αυτή προορίζεται για μια άλλη «πάστα» ανθρώπων, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον μέσο κοινό νου. Για ανθρώπους «πορφυρογέννητους», που γεννήθηκαν σε κάποια παράξενη συνύπαρξη των άστρων, που δεν έχουν εργαστεί ποτέ (εργασία όπως την εννοεί ο καθένας μας), που δεν έχουν ποτέ πληρώσει λογαριασμό σε εστιατόριο, κινηματοθέατρο, καφετέρια, αεροπλάνο ή λεωφορείο πάσης χρήσης (άλλωστε τί να κάνουν σε λεωφορείο;).
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στον αστερισμό των «εραστών της εξουσίας».
Κάθε άνθρωπος, στα πρώτα του βήματα στον σχολικό του «Μαραθώνα», παίρνει κάποιες αποφάσεις για την ζωή του. Τις περισσότερες φορές αυτές οι αποφάσεις και τα όνειρα γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα, σαν κάποιος να άνοιξε την πόρτα. Αυτό επαναλαμβάνεται πολλές φορές, μέχρι να διαπιστώσει την πικρή αλήθεια «εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει», που τόσο ωραία περιγράφουν οι Θαλασσινός-Χατζηνάσιος.
Υπάρχουν όμως και κάτι παιδιά που δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Αυτά τα παιδιά αν είναι παιδιά κάτι σαν εμάς, καταλήγουν σε κάποιο Ίδρυμα Ανιάτων και στην καλύτερη περίπτωση, αν έχουν τον «τρόπο τους» οι γονείς τους, συνεχίζουν το υπόλοιπο του βίου τους μαζί με μια αποκλειστική νοσοκόμα.
Στην περίπτωση των «πορφυρογέννητων», ο παράλληλός τους βίος τους τοποθετεί στην πολιτική. Αν εν τω μεταξύ επιδείξουν, καλή προσαρμογή στα «είθισται και πρέπει», όσο αυτιστικοί και να είναι προωθούνται στην κορυφή της πολιτικής κλίμακας ακόμα και στην Πρωθυπουργική καρέκλα, που ενίοτε αποδεικνύεται και ηλεκτρική.
Επειδή δεν θέλω να αερολογώ, δεν είμαι άλλωστε πολιτικός, έχω και κάποια πρόχειρα και πρόσφατα παραδείγματα. Θυμάστε τον κ. Κ. Καραμανλή junior; Για τον κ. Γ. Παπανδρέου junior, δεν επιτρέπεται να μη τον θυμάστε. Βέβαια πολλές φορές έχουμε αποδείξει πως διαθέτουμε τη μνήμη χρυσόψαρου, αλλά τέλος πάντων, απευθύνομαι στους υπόλοιπους.
Μόλις το ρεύμα που τους χτύπησε στην καρέκλα, πέρασε τα όρια που είχαν συνηθίσει, τσίνησαν. Κάτι σαν το πείραμα του βατράχου με το ζεστό νερό. Όσο οι πιέσεις ήταν χαλαρές και ρουτίνας, σαν αυτές τις καθημερινές του Π.Α.ΜΕ. και του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α., ζούσαν στον κόσμο τους που τους τον επέβαλαν τα χαπάκια του «θρόνου» και της εξουσίας. Όταν όμως τους χτύπησε ξαφνικά το «ρεύμα» της Εθνικής ευθύνης και τους έριξε από το «μαγικό μανιτάρι» που είχαν για θρόνο, άρχισαν τις αυτιστικές κινήσεις, προστασίας του «στέμματος».
Έτσι άλλα δυο «παιδιά», αρνούνται να καταλάβουν την πραγματικότητα ή έτσι τουλάχιστον θέλουν να καταλάβουμε. Ο ένας έχει δεχτεί τόσο ρεύμα, τα τελευταία δύο χρόνια, που αν πιάσει μια λάμπα θα την κάνει να ανάψει. Ο έτερος του Χάρβαρντ, που θέλει όσο κανένας άλλος, να δει από κοντά αυτό το φαινόμενο της αγωγιμότητας στο ρεύμα υψηλής τάσης, δεν συναινεί σε Συγκυβέρνηση μήπως και αυτό το «κάδρο» τον οδηγήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν επιτευχθεί ο αντικειμενικός σκοπός του, που τόσα έχει κάνει γι’ αυτόν από το 1992.
Ο πρώτος, αφού ξεπέρασε τις αντιδράσεις των οικείων του, άρχισε να δοκιμάζει τα βατραχοπέδιλα και το ψαροντούφεκο, για τις διακοπές που έρχονται. Πόσο ζηλεύει τον προκάτοχό του, που σιωπηλός απολαμβάνει τη ζωή στα τελευταία έδρανα της Βουλής!
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 7.11.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου