Γεμάτος αισθήματα, παράξενα αλλά όμως
κατανοητά. Δεν περιγράφονται, νοιώθεις το λεξιλόγιο ανεπαρκές. Όσα επίθετα,
επιρρήματα ή ό,τι άλλο διαθέτει η ελληνική γλώσσα και διαθέτει πάρα πολλά,
μοιάζουν όχι μόνο λίγα αλλά ελάχιστα, όταν τα επικαλείσαι για να περιγράψεις
μια παρόμοια κατάσταση. Έχει κανείς μας δοκιμάσει να περιγράψει μια ιδιαίτερη
οσμή; Τα κατάφερε ή μήπως έτσι νομίζει; Έτσι το πράμα «μύριζε» την τελευταία
βδομάδα, στο σπίτι, στους δρόμους και στις επαφές με τους γνωστούς.
Δεν έχω ανακαλύψει την Αμερική, ούτε
έχω εφεύρει την πενικιλίνη, απλά έχω γίνει πεθερός. Δεν περιγράφεται και
παρακαλώ μακριά από ελληνικές ταινίες και ανέκδοτα.
Δεν έχει, νομίζω, σημασία αν
πρόκειται για τον γάμο του γιου ή της κόρης, απλά για τον γάμο του παιδιού σου.
Να βλέπεις το παιδί σου να ολοκληρώνει το κύκλο που του όρισε η φύση και η
κοινωνία.
Το βρέφος που σε ξενυχτούσε όταν έβγαζε
δοντάκια, που έτρεχες να βρεις μπιμπερό στα «διανυκτερεύοντα» γιατί έσπασε ή η
πιπίλα που έπεσε από τον τέταρτο στον φωταγωγό. Το βρέφος που σ’ έκανε να
ταυτίζεις την «γεμάτη» πάνα με το βάζο της «εσάνς βανίλιας», Το άπλωμα του στο
κόντρα του καναπέ και «αχ πότε θα φτάσει να τον γεμίσει;».
Το νήπιο που με μια τεράστια τσάντα,
σαν σκανδιναβός τουρίστας, βάδιζε για την πρώτη του σχολική δοκιμασία, μέχρι τα
πρώτα του καρδιοχτύπια στα θρανία και μερικές φορές ακόμα και έξω από το
κυλικείο του σχολείου, που «θα ‘σπαζε τα μούτρα του» για τα μάτια μιας
συμμαθήτριάς του.
Τα πελώρια μάτια που σε κοίταζαν
γεμάτα απορία, όταν άλλαζες «κανάλι» γιατί το θέαμα γινόταν πηγή ερωτήσεων, τις
περισσότερες φορές δυσκολοαπάντητες που θα τις άλλαζες πρόθυμα με το «πόθεν
έσχες» του κ. Έφορου.
Μετά πάλι στην προεφηβική ηλικία, η
κρυψίνους και αλλόκοτη εποχή του παιδιού, οι ντροπές και οι αναστολές του που
σε τρελαίνουν, πριν αρχίσουν τα κρυφά «ραβασάκια» και οι «φαγούρες» στα
παντελόνια του.
Τα καρδιοχτύπια, όχι μόνο του
παιδιού, στους ελέγχους του σχολείου, αλλά και στις «πανελλήνιες», οι βαθμοί,
οι βάσεις και οι σχολές, αν ναι και πού.
Οι πρώτες δειλές απογαλακτίσεις, τα
πρώτα σκιρτήματα χειραφέτησης, ο Στρατός και οι «καμπάνες» του, που θα πρέπει
μαζί με το «παιδί» να εξηγείς και στη μητέρα του, την λογική του Στρατού.
Και ξαφνικά, αφού όλα αυτά έχουν
περάσει σαν «φλας μπακ» μέσα σε κάποια δευτερόλεπτα, βλέπεις μπρος σου έναν
νέο, φέρελπη σύζυγο, να περιμένει το έτερο του ήμισυ, ντυμένο στα κατάλευκα,
μπρος στα μάτια τόσων ανθρώπων και σου φαίνεται τεράστιος, ψιλός τρία μέτρα και
αγέρωχος μέσα στην δική του αγωνία.
Τα μάτια θόλωσαν, οι άκρες τους
στάζουν, δεν το θέλεις αλλά…
Πώς μπορεί να περιγραφθεί όλο αυτό;
Είναι αρκετά τα αισθήματα, τα συναισθήματα και το λεξιλόγιο;
Βασίλης
Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 26.6.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου