Προς... συντεταγμένη ψήφο

Καταγράφονται διαφωνίες στο εσωτερικό, αλλά δείχνουν να αφορούν περισσότερο την «επόμενη μέρα»

Η συμφωνία της Μάλτας για τα έτη 2018, 2019 και 2020 έλαβε την έγκριση της πλειοψηφίας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο, ωστόσο έδωσε περαιτέρω ώθηση   σε   υπαρκτές εδώ και καιρό διεργασίες στο εσωτερικό του κόμματος που αφορούν τη ρευστοποίηση και τον  μετασχηματισμό της γεωγραφίας των «τάσεων».

 

Σε  κάθε  περίπτωση, παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις, που σε ορισμένες  περιπτώσεις  εντείνονται και σε άλλες ξεθωριάζουν, το κόμμα δείχνει να πορεύεται συντεταγμένο προς την ψήφιση των μέτρων.

Η συμφωνία, έτσι όπως διαμορφώθηκε στο Eurogroup της 7ης Απριλίου, έλαβε την έγκριση της μεγάλης πλειοψηφίας του οργάνου, ενώ 23 μέλη (σε σύνολο 150) δεν στήριξαν τη σχετική Πολιτική Απόφαση (113 υπέρ, 11 κατά και 12 λευκά).

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, σε εκείνους που καταψήφισαν, περιλαμβάνονται ο πρώην υπουργός Παιδείας και βουλευτής Α Αθήνας Νίκος Φίλης, η Α αντιπρόεδρος της Βουλής και πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλο-πούλου και ο Θοδωρής Δρίτσας, πρώην υπουργός Ναυτιλίας, ενώ στους 23 φέρεται να ανήκουν και οι υπόλοιποι 10 (13 συνολικά μαζί με τους προαναφερθέντες) εξ όσων υπέγραψαν κείμενο κριτικής για τη διαπραγμάτευση και τη διακυβέρνηση (Χάρης Γολέμης, Θοδωρής Δρίτσας, Πέτρος Καλκανδής, Ιφιγένεια Καμτσίδου, Μαρία Κανελλοπούλου, Κατερίνα Κνήτου, Παύλος Κλαυδιανός, Ερμίνα Κυπριανίδου, Πάνος Λάμπρου, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Νίκος Φίλης, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Μιχάλης Υδραίος).

 

Η μεγαλύτερη μερίδα των στελεχών αυτών προέρχεται από τους «53», πλην του Νίκου Φίλη (ο οποίος μαζί με τους έχοντες θεσμικό ρόλο Βού-τση και Σκουρλέτη θεωρείται ότι συγκροτούν την «κεντρώα» τάση του ΣΥΡΙΖΑ) και της Ιφιγένειας Καμτσίδου, η οποία κινείται στον χώρο της Πλατφόρμας 2010 (Μπαλάφας).

 

Το κόμμα über alles

Όπως προκύπτει από την κυριακάτικη συνεδρίαση της Κ.Ε., διαφωνίες μεν καταγράφονται, ωστόσο υπάρχει επιλογή όλων των στελεχών για διατήρηση της συνοχής του κόμματος και αποφυγής συγκρουσιακών τόνων «τα εσωκομματικά μας θα τα λύσουμε» ανέφερε χαρακτηριστικά μέλος του οργάνου.

 

Εξάλλου θεωρήθηκε ότι η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα σε γενικές γραμμές κάλυψε όλες τις πτέρυγες του κόμματος, καθώς περιέγραψε τις δυσκολίες που συνεπάγεται η συμφωνία, αλλά και τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης, πήρε αποστάσεις από την «ιδιοκτησία» των μέτρων (όπως είπε, κάποια δεν είναι αναγκαία και η κυβέρνηση δεν θα τα έπαιρνε αν δεν υπήρχαν οι γνωστές πιέσεις) και γενικώς απέφυγε τους πανηγυρικούς τόνους.

 

Στο μεταξύ, διακρίνονται δύο τάσεις (διεργασίες):

Οι «53» δείχνουν να είναι μοιρασμένοι σε δύο ή περισσότερα κομμάτια, πάντως πλέον λιγότεροι είναι εκείνοι που εκφράζουν ανοιχτά διαφωνία και επιδιώκουν την καταγραφή της. Ένα άλλο κομμάτι τους φαίνεται να στηρίζει, λιγότερο ή περισσότερο, τις επιλογές της κυβέρνησης και ειδικότερα τα κυβερνητικά στελέχη των «53» (Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου, Χαρίτση κ.ά.) ή έστω εκτιμά ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια στη βελτίωση της διακυβέρνησης και θεωρεί ότι δεν είναι λύση ούτε η «ηρωική έξοδος».

 

Το παραπάνω κομμάτι των «διαφωνούντων», το οποίο δείχνει να θέλει να εκφράζει τα παραδοσιακά, κινηματικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ (της προ εξουσίας περιόδου του), είναι σε ανοιχτή γραμμή με το κεντρώο κομμάτι, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται να κινείται ενιαία αλλά σε μοιρασμένους ρόλους:

♦ Ο Φίλης, ύστερα από τη συνολική κριτική που διατύπωσε στην προηγούμενη Κ.Ε., προχώρησε ένα βήμα παραπάνω και υπέγραψε το κείμενο των «13», κάτι που δεν έπραξαν ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρ-λέτης και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ενδεχομένως εξαιτίας του κυβερνητικού - θεσμικού ρόλου τους.

♦ Πάντως ο Πάνος Σκουρλέτης έχει μεριμνήσει όλο το προηγούμενο διάστημα να καταγραφούν δημόσια οι αποστάσεις του και η «έμμεση» κριτική του στους κεντρικούς κυβερνητικούς χειρισμούς αναφορικά με τη διαπραγμάτευση, τόσο όσον αφορά την πώληση της ΔΕΗ όσο και συνολικά ως προς το πρόγραμμα, το οποίο «δεν βγαίνει», έτσι που να βρισκόμαστε πλέον στη στιγμή που ενδεχομένως χρειάζεται ένα νέο μνημόνιο.

 

Παρά την παραπάνω σύμπλευση, για την οποία ακόμη δεν μπορεί κανείς να πει αν έχει συγκυριακό ή μόνιμο χαρακτήρα, το κομμάτι των «διαφωνούντων», ή εν πάση περιπτώσει όσων διατυπώνουν κριτική, εμφανίζεται μάλλον αποδυναμωμένο (ή τουλάχιστον αποσυσπει-ρωμένο), τουλάχιστον στο επίπεδο της Κεντρικής Επιτροπής.

 

Σε κάθε περίπτωση, περισσότερο εκδηλώνει μια αγωνία να καταγραφεί ως «αριστερή ψυχή» του κόμματος παρά εμφανίζει διάθεση ρήξης και σύγκρουσης. Άλλωστε, εν αναμονή της επόμενης μέρας, κανείς δεν δείχνει τάσεις «φυγής» και πρόθεση να «χαρίσει» το κόμμα στη σημερινή ηγετική του ομάδα.

 

Μηνύματα σε Τσίπρα -Τσακαλώτο

Αυτό το στοιχείο φάνηκε να εξυπηρετεί και το κείμενο που παρουσιάστηκε στην Κεντρική Επιτροπή αλλά τελικά δεν κατατέθηκε για ψηφοφορία, καθώς αποφασίστηκε να συζητηθεί στις οργανώσεις παράλληλα με την Πολιτική Απόφαση.

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, με αυτήν την πρωτοβουλία το εκ των «53» ορμώμενο κομμάτι των διαφωνούντων στέλνει μήνυμα στον Τσακαλώτο ότι αναζητεί άλλη ηγετική φιγούρα, φλερτάροντας προς το παρόν με τον Νίκο Φίλη σε αυτόν τον ρόλο.

 

Σε κάθε περίπτωση, η κριτική που διατυπώνεται αφορά και τον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο, στον βαθμό που πιάνει τόσο τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία και συνολικά την υλοποίηση του μνημονίου όσο και το ύφος της διακυβέρνησης και τα αποτελέσματα αυτής σε τομείς που δεν άπτονται του μνημονίου. Στο κείμενο που παρουσιάστηκε, παγιώνεται μια κριτική που λέει:

1. Σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα:

 

♦ Η ιδιοκτησία του προγράμματος ανήκει στους δανειστές, στους οποίους αποδίδεται πρόθεση της «πολιτικής δολοφονίας» του ΣΥΡΙΖΑ με απώτερο στόχο να καταστεί αριστερή παρένθεση, είτε διά της πτώσης του είτε διά της ιδεολογικοπολιτικής του απονεύρωσης ή και διολίσθησης σε νεοφιλελεύθερες απόψεις και πολιτικές. ♦Οι συμφωνίες του Ιουλίου του 2015 και των αξιολογήσεων αποτελούν προϊόντα εκβιασμού και πιέσεων από την πλευρά των δανειστών και οι εκβιασμοί αυτοί θα συνεχιστούν.

♦Το πρόγραμμα είναι συνειδητά σχεδιασμένο έτσι ώστε να φτωχο-ποιεί και να επιβάλλει λιτότητα στα πιο αδύναμα κομμάτια του λαού: «Το πρόγραμμά τους δεν βγαίνει καθώς έχει υφεσιακή και αντικοινωνική διάσταση και με αυτήν την έννοια πρέπει να ανατραπεί».

 

2. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη συμφωνία της Μάλτας επισημαίνεται ότι «τα όσα κατάφερε να κερδίσει ή να κατοχυρώσει η διαπραγματευτική ομάδα (τα αντίμετρα που αντιμετωπίζουν υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, τα εργασιακά, οι συλλογικές συμβάσεις) έχουν θετικό πρόσημο».

 

Από την άλλη, για τα ίδια αυτά αντίμετρα, αναφέρεται ότι «η εφαρμογή τους παραμένει ασαφής» και εκτιμάται ότι «δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσουν τις απώλειες για συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και δεν αποτρέπουν τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα».

 

3. Αναφορικά με τη στρατηγική      συμμαχιών   στην    Ευρώπη ασκείται έμμεση κριτική για τη συνεργασία με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και υπογραμμίζεται η ανάγκη η στρατηγική αυτή να στοχεύσει στη συνεργασία με τις αριστερές πτέρυγες των αντίστοιχων κομμάτων.

4.  Παραμένει το αίτημα της ανάδειξης της αριστερής ατζέντας στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής (προσφυγικό, δικαιώματα, Δικαιοσύνη, Αστυνομία, σχέσεις κράτους - Εκκλησίας, Υγεία, Παιδεία, προστασία φτωχών και ανέργων).

Ταυτόχρονα ασκείται κριτική για λάθος επιλογές σε ορισμένα από αυτά τα πεδία και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα κέντρα κράτησης προσφύγων, τη διαδικασία ασύλου, τα ζητήματα Δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, τις καταλήψεις χώρων, «το αναπτυξιακό μοντέλο που ενίοτε παίρνει τη μορφή μεγάλων φαραωνικών έργων» κ.λπ.

 

Η κριτική αυτή στοχεύει συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως οι υπουργοί Μουζάλας, Τόσκας, Σπίρτζης. Γενικώς, ορισμένοι (όχι μόνο οι προεδρικοί), προκειμένου να θέσουν τον πρωθυπουργό στο απυρόβλητο, προτιμούν να κατευθύνουν τη συζήτηση για τις ευθύνες της διακυβέρνησης προς τους υπουργούς «που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, δεν παράγουν έργο».

 

5. Σε ό,τι αφορά τέλος το αίτημα να παραμείνει στο τραπέζι ενεργή η εναλλακτική των πρόωρων εκλογών, αυτό φαίνεται να χαμηλώνει σε ένταση. Ειδικότερα γίνεται λόγος για την ανάγκη να εκπονηθεί ένα σχέδιο ενημέρωσης και ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα, ώστε να ακυρωθεί η κυριαρχία του αντιπάλου στις διαπραγματεύσεις (η οποία, σημειώνεται, είναι δεδομένη, αν αυτές περιοριστούν πίσω από κλειστές πόρτες).

 

«Στην τελική, ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για τη ζωή του είναι ο ελληνικός λαός. Σε κάθε περίπτωση, είναι ο τελικός κριτής» αναφέρεται στο κείμενο, το οποίο αφήνει ανοιχτό τόσο το ενδεχόμενο προσφυγής στη «λαϊκή ετυμηγορία» όσο και αυτό της συμβολής στην ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα στο πλευρό της κυβέρνησης. Πάντως, πληροφορίες θέλουν τον Νίκο Φίλη να διαβεβαίωσε στην Κεντρική Επιτροπή ότι όσοι υπέγραψαν αυτό το κείμενο δεν ζητούν εκλογές.

topontiki.gr