Όσοι έχουν διαβάσει έστω ένα χρονογράφημά μου, θα έχουν καταλάβει ότι είμαι από τους αισιόδοξους της ζωής, για να μη πω από τους πολύ αισιόδοξους, μέχρι σημείου που οριοθετεί την βλακεία. Ποτέ μου δεν είδα το ποτήρι μισοάδειο, αλλά πάντα μισογεμάτο.
Δεν είναι μόνο τρόπος ζωής αλλά πιο πολύ, τολμώ να πω, ότι είναι μια «ρεαλιστική» αντίληψη που προέρχεται περισσότερο από τις διδαχές της ιστορίας του λαού μας και λιγότερο από ένστικτο.
Έχουμε, σα λαός, το προνόμιο να μπορούμε να ανατρέξουμε στην ιστορία, για οποιοδήποτε πρόβλημα μας απασχολεί και να βρούμε την τεκμηριωμένη λύση. Το κακό είναι ότι αυτό το κάνουμε πάντα εκ των υστέρων ή την τελευταία στιγμή.
Πάντα βλέπουμε τον κίνδυνο να έρχεται αλλά αδιαφορούμε επιδεικτικά, αιώνες τώρα. Ίσως είμαστε ο μοναδικός λαός στον πλανήτη, που τη μακραίωνη ιστορία του τη χαρακτηρίζει αυτή η μορφή εθελοτυφλίας (Μηδικοί πόλεμοι, επιδρομές Αραβικών και Τουρκικών φύλων) και η προσωρινή αντιμετώπιση των προβλημάτων «κατά μόνας».
Όποτε όμως έφτανε το πρόβλημα να γίνει υπαρξιακό, σα μια γροθιά με ένα σώμα μια ψυχή, όλοι οι Έλληνες αντιμετώπιζαν το πρόβλημα, γράφοντας τις γνωστές χρυσές σελίδες της ιστορίας.
Αυτός ο υπερήφανος και «ανάδελφος» λαός, είχε δημιουργήσει ένα πολίτευμα που δεν μπορεί να αντιγραφεί, όσες μελέτες και πειράματα κι αν έχουν γίνει. Δεν αντιπροσωπεύει τον Έλληνα κανένα υπαρκτό σύστημα διακυβέρνησης και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Είκοσι πέντε αιώνες πριν είχε παντρέψει την Δημοκρατία με την Μοναρχία, τον Καπιταλισμό με τον Κουμμουνισμό και την Θεοκρατία με τον Υλισμό. Είχε την Αθήνα με τη Σπάρτη, τους Στρατηγούς με τους Ευριπίδη και Αριστοφάνη, είχε τους πλούσιους Αριστοκράτες με τους Μέτοικους, τους Είλωτες και τους Γυμνήτες του Άργους. Είχε την άσωτη Κόρινθο αλλά και την ιερή Δήλο. Τα είχε όλα με σάρκα και οστά μέσα στο πολίτευμά του.
Ε, λοιπόν αυτός ο ελεύθερος λαός που τα έχει όλα και αγνοεί πώς είναι η ζωή χωρίς αυτά, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να φανταστεί ότι κινδύνευε να τα χάσει. Έτσι πάντα στο τέλος, την τελευταία στιγμή τα αντιμετώπιζε και με επιτυχία. Ποιος άλλος λαός έχει τον δικό του Θεό; «ο Θεός της Ελλάδας, υπέγραψε για την ελευθερία της πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω την υπογραφή του» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).
Αυτή η σιγουριά μέσα από το DNA πέρασε μέχρι στις μέρες μας στον Έλληνα. Έτσι όπως την τελευταία στιγμή κατάφερε (;) να πραγματοποιήσει μια σύγχρονη Ολυμπιάδα, όταν την είχαν όλοι ξεγραμμένη, έτσι και τώρα θα ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες και τρικλοποδιές και σαν τον αρχαίο Φοίνικα θα αναστηθεί από τις τέφρες.
Ένα σπίρτο είναι αρκετό για να ανάψει το φυτίλι που θα μας βγάλει από το σκοτάδι που μας έριξαν ή που πέσαμε, δεν έχει σημασία. Όταν θα βγούμε από την κρίση θα είμαστε και πιο σοφοί, όχι μόνο γιατί θα έχουμε μετρήσει τους «φίλους» αλλά και γιατί θα έχουμε διαμορφώσει χαρακτήρα
Νομίζω πως ένα σπίρτο είναι η αποδέσμευση 14 δις ευρώ από τους πόρους του ΕΣΠΑ. Αυτά τα χρήματα-πακτωλός θα πέσουν στην αγορά για να ανασάνει η κοινωνία μας. «Είναι πολλά τα λεφτά» ή μάλλον είναι πάρα πολλά τα λεφτά για μια αγορά 11 εκατομμυρίων. Μοιάζει με το «συν Αθηνά...», από την αρχαία παροιμία: «συν Αθηνά και χείρα κίνει», γιατί μέχρι στιγμής βλέπαμε μόνο το «...χείρα κίνει».
Οψόμεθα.
Βασίλης Α. Βαφιάδης
Σέρρες, 15.7.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου